Aristocort 4mg Triamcinolone Zastosowanie, skutki uboczne i dawkowanie. Cena w aptece internetowej. Leki generyczne bez recepty.
Co to jest Aristocor i jak się go stosuje?
Aristocort 4mg to lek na receptę stosowany w leczeniu objawów zaburzeń alergicznych, zapalenia stawów, chorób krwi. Aristocort 4 mg może być stosowany samodzielnie lub z innymi lekami.
Aristocort należy do klasy leków zwanych kortykosteroidami; Glukokortykoid.
Nie wiadomo, czy Aristocort 4 mg jest bezpieczny i skuteczny u dzieci w wieku poniżej 1 roku.
Jakie są możliwe skutki uboczne leku Aristocort?
Aristocor może powodować poważne działania niepożądane, w tym:
- pokrzywka,
- trudności w oddychaniu,
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła,
- pogorszenie stanu Twojej skóry,
- zaczerwienienie, ciepło, obrzęk, sączenie lub silne podrażnienie leczonej skóry,
- rozmazany obraz,
- widzenie tunelowe,
- ból oka,
- widząc aureole wokół świateł,
- zwiększone pragnienie,
- zwiększone oddawanie moczu,
- suchość w ustach,
- owocowy zapach oddechu,
- przyrost masy ciała (zwłaszcza twarzy lub górnej części pleców i tułowia),
- powolne gojenie się ran,
- ścieńczenie lub przebarwienia skóry,
- zwiększone owłosienie ciała,
- słabe mięśnie,
- mdłości,
- biegunka,
- zmęczenie,
- zmiany nastroju,
- zmiany menstruacyjne i
- zmiany płciowe
Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów.
Najczęstsze działania niepożądane leku Aristocort to:
- pieczenie, swędzenie, suchość lub inne podrażnienie leczonej skóry,
- zaczerwienienie lub strupowanie wokół mieszków włosowych,
- zaczerwienienie lub swędzenie wokół ust,
- reakcja alergiczna skóry,
- rozstępy,
- trądzik,
- zwiększony wzrost włosów na ciele,
- ścieńczenie skóry lub przebarwienia oraz
- biały lub „przycięty” wygląd skóry (spowodowany pokryciem obciągniętym ciasnym bandażem lub innym pokryciem)
Poinformuj lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek skutki uboczne, które Ci przeszkadzają lub które nie ustępują.
To nie wszystkie możliwe działania niepożądane leku Aristocort. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą.
Zadzwoń do lekarza, aby uzyskać poradę medyczną na temat skutków ubocznych. Możesz zgłosić skutki uboczne do FDA pod numerem 1-800-FDA-1088.
NIE DO UŻYTKU U NOWORODKÓW
NIE DO UŻYTKU DOŻYLNEGO
ZAWIERA ALKOHOL BENZYLOWY
OPIS
Aristocort® Forte to sterylna zawiesina 40 mg/ml dioctanu triamcynolonu (zmikronizowanego) zawieszona w nośniku składającym się z:
Podczas produkcji można stosować kwas solny i/lub wodorotlenek sodu w celu dostosowania pH zawiesiny do około 6.
Dioctan triamcynolonu jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie; rozpuszczalny w chloroformie; słabo rozpuszczalny w alkoholu i metanolu; i słabo rozpuszczalny w eterze. Preparat ten nadaje się do podawania pozajelitowego przez igłę o rozmiarze 23 (lub większą), ale NIE nadaje się do podawania dożylnego. Może być podawany drogą domięśniową, dostawową lub domaziówkową, w zależności od sytuacji.
Po zamrożeniu produktu dochodzi do nieodwracalnego zbrylania.
Chemicznie dioctan triamcynolonu to 16,21-dioctan 9-fluoro-11ß,16',17,21-tetrahydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dionu.
Masa cząsteczkowa wynosi 478,51. Jego wzór strukturalny to:
Dioctan triamcynolonu występuje w postaci białego lub prawie białego, mikrokrystalicznego proszku.
WSKAZANIA
Jeżeli terapia doustna nie jest możliwa, Aristocort® Forte (zawiesina do wstrzykiwań dioctanu triamcynolonu), 40 mg/ml, jest wskazany do podania domięśniowego w następujący sposób:
Stany alergiczne
Kontrola ciężkich lub obezwładniających stanów alergicznych niepoddających się odpowiednim próbom konwencjonalnego leczenia astmy, atopowego zapalenia skóry, kontaktowego zapalenia skóry, reakcji nadwrażliwości na leki, całorocznego lub sezonowego alergicznego nieżytu nosa, choroby posurowiczej, reakcji poprzetoczeniowych.
Choroby dermatologiczne
Pęcherzowe zapalenie skóry opryszczkowate, złuszczająca erytrodermia, grzybica grzybiasta, pęcherzyca, ciężki rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona).
Zaburzenia endokrynologiczne
Pierwotna lub wtórna niedoczynność kory nadnerczy (lekiem z wyboru jest hydrokortyzon lub kortyzon; w razie potrzeby można stosować syntetyczne analogi w połączeniu z mineralokortykosteroidami; w okresie niemowlęcym szczególnie ważna jest suplementacja mineralokortykosteroidów), wrodzony przerost nadnerczy, hiperkalcemia związana z chorobą nowotworową, nieropne zapalenie tarczycy.
Choroba przewodu pokarmowego
Aby utrzymać pacjenta w krytycznym okresie choroby w regionalnym zapaleniu jelit i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.
Zaburzenia hematologiczne
Nabyta (autoimmunologiczna) niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość Diamonda-Blackfana, czysta aplazja czerwonokrwinkowa, wybrane przypadki małopłytkowości wtórnej.
Różnorodny
Włośnica z zajęciem neurologicznym lub mięśnia sercowego, gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych z blokadą podpajęczynówkową lub zagrażającą blokadą w przypadku stosowania z odpowiednią chemioterapią przeciwgruźliczą.
Choroby nowotworowe
Do paliatywnego leczenia białaczek i chłoniaków.
System nerwowy
Ostre zaostrzenia stwardnienia rozsianego; obrzęk mózgu związany z pierwotnym lub przerzutowym guzem mózgu lub kraniotomią.
Choroby okulistyczne
Współczulne zapalenie oka, zapalenie błony naczyniowej oka i stany zapalne oczu niereagujące na miejscowe kortykosteroidy.
Choroby nerek
W celu wywołania diurezy lub remisji białkomoczu w idiopatycznym zespole nerczycowym lub w przebiegu tocznia rumieniowatego.
Choroby układu oddechowego
Beryloza, piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc przy jednoczesnym stosowaniu odpowiedniej chemioterapii przeciwgruźliczej, idiopatyczne eozynofilowe zapalenie płuc, objawowa sarkoidoza.
Zaburzenia reumatyczne
Jako terapia wspomagająca do krótkotrwałego podawania (w celu przetrwania przez pacjenta ostrego epizodu lub zaostrzenia) w ostrym zapaleniu dny moczanowej; ostre reumatyczne zapalenie serca; zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa; łuszczycowe zapalenie stawów; reumatoidalne zapalenie stawów, w tym młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (wybrane przypadki mogą wymagać leczenia podtrzymującego małymi dawkami). Do leczenia zapalenia skórno-mięśniowego, zapalenia wielomięśniowego i tocznia rumieniowatego układowego.
Do podawania dostawowego lub tkanek miękkich
Dostawowe lub miękkie podawanie Aristocort® Forte do tkanek miękkich jest wskazane jako terapia wspomagająca do krótkotrwałego podawania (w celu przetrzymania pacjenta podczas ostrego epizodu lub zaostrzenia) w ostrym dnawym zapaleniu stawów, ostrym i podostrym zapaleniu kaletki, ostrym niespecyficznym zapaleniu pochewki ścięgna, zapaleniu nadkłykcia, reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie błony maziowej w chorobie zwyrodnieniowej stawów.
Do podawania w ognisku nowotworowym
W przypadku łysienia plackowatego wskazane jest podanie Aristocort® Forte do zmiany chorobowej; toczeń rumieniowaty krążkowy; bliznowce; zlokalizowane przerostowe, naciekowe, zapalne zmiany ziarniniaka pierścieniowego, liszaj płaski, przewlekły liszaj prosty (neurodermit) i blaszki łuszczycowe; nekrobioza lipoidica diabeticorum.
Może być również przydatny w guzach torbielowatych rozcięgna lub ścięgien (zwojach).
DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA
UWAGA: ZAWIERA ALKOHOL BENZYLOWY (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI: zastosowanie pediatryczne)
Ze względu na możliwe niezgodności fizyczne jałowej zawiesiny wodnej Aristocort® Forte nie należy rozcieńczać ani mieszać z innymi roztworami.
Ogólny
Początkowa dawka domięśniowa zawiesiny dioctanu triamcynolonu do wstrzykiwań może wynosić od 3 do 48 mg na dobę w zależności od leczonej jednostki chorobowej. Jednak w pewnych przytłaczających, ostrych, zagrażających życiu sytuacjach podawanie w dawkach przekraczających zwykłe dawki może być uzasadnione i może być wielokrotnością dawek doustnych.
Należy podkreślić, że wymagania dotyczące dawkowania są zmienne i muszą być zindywidualizowane na podstawie leczonej choroby i odpowiedzi pacjenta. Po zauważeniu korzystnej odpowiedzi należy ustalić właściwą dawkę podtrzymującą, zmniejszając początkową dawkę leku małymi krokami w odpowiednich odstępach czasu, aż do osiągnięcia najniższej dawki, która zapewni odpowiednią odpowiedź kliniczną. Sytuacje, które mogą wymagać dostosowania dawki, to zmiany stanu klinicznego wtórne do remisji lub zaostrzeń procesu chorobowego, indywidualna reakcja pacjenta na lek oraz efekt narażenia pacjenta na sytuacje stresowe niezwiązane bezpośrednio z leczoną jednostką chorobową. W tej ostatniej sytuacji może być konieczne zwiększenie dawki kortykosteroidu przez okres czasu zgodny ze stanem pacjenta. Jeśli po długotrwałej terapii lek ma zostać odstawiony, zaleca się odstawianie go stopniowo, a nie nagle.
leczeniu zaostrzeń stwardnienia rozsianego zalecane są dawki dobowe 160 mg triamcynolonu przez tydzień, a następnie 64 mg co drugi dzień przez miesiąc (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI : Neurologiczna/Psychiatryczna ).
U pacjentów pediatrycznych dawka początkowa triamcynolonu może się różnić w zależności od leczonej jednostki chorobowej. Zakres dawek początkowych wynosi od 0,11 do 1,6 mg/kg/dobę w trzech lub czterech dawkach podzielonych (3,2 do 48 mg/m² bsa/dobę).
Dla porównania, poniżej przedstawiono równoważną dawkę w miligramach różnych glikokortykoidów:
Te zależności dawek dotyczą tylko doustnego lub dożylnego podawania tych związków. Gdy te substancje lub ich pochodne są wstrzykiwane domięśniowo lub do przestrzeni stawowych, ich względne właściwości mogą ulec znacznej zmianie.
Konkretny
Aristocort® Forte Parenteral jest zawiesiną do wstrzykiwania dioctanu triamcynolonu (40 mg/ml) zawieszoną w odpowiednim nośniku. Można zastosować zawiesinę o pełnej mocy. Miejscowy spray z chlorkiem etylu może być stosowany miejscowo przed wstrzyknięciem.
Ponieważ produkt ten został zaprojektowany z myślą o łatwości podawania, można użyć igły o małym otworze (nie mniejszej niż 23 G).
Domięśniowy
Chociaż Aristocort® Forte Parenteral może być podawany domięśniowo w początkowej terapii, większość lekarzy woli dostosowywać dawkę doustnie, aż do uzyskania odpowiedniej kontroli. Podawanie domięśniowe zapewnia działanie długotrwałe lub depot, które można stosować jako uzupełnienie lub zastąpienie początkowej terapii doustnej. Dzięki terapii domięśniowej możliwy jest większy nadzór nad ilością stosowanego steroidu u pacjenta, który nie jest konsekwentny w przestrzeganiu schematu dawkowania doustnego. W leczeniu podtrzymującym reakcja pacjenta na pacjenta nie jest jednolita i dlatego dawkę należy dostosować indywidualnie dla optymalnej kontroli.
Średnia dawka wynosi 40 mg (1 ml) podawana domięśniowo raz w tygodniu w stanach, w których pożądane jest działanie przeciwzapalne.
Ogólnie można oczekiwać, że pojedyncza dawka pozajelitowa 4 do 7 razy większa od dziennej dawki doustnej będzie kontrolowała stan pacjenta od 4 do 7 dni do 3 do 4 tygodni. Dawkowanie należy dostosować do punktu, w którym uzyskuje się odpowiednie, ale niekoniecznie całkowite złagodzenie objawów.
śródstawowe i śródmaziówkowe
Zazwyczaj stosowana dawka waha się od 5 do 40 mg. Na przykład średnia dla kolana wynosi 25 mg. Czas trwania efektu waha się od tygodnia do 2 miesięcy. Jednak stawy z ostrym stanem zapalnym mogą wymagać częstszych wstrzyknięć.
Mniejszy początkowy zakres dawki zawiesiny do wstrzykiwania dioctanu triamcynolonu może dawać pożądany efekt, gdy lek podaje się w celu uzyskania zlokalizowanego stężenia. Przy podawaniu w tym celu dioctanu triamcynolonu należy dokładnie rozważyć miejsce wstrzyknięcia i objętość wstrzyknięcia.
Konkretna dawka zależy w dużej mierze od wielkości stawu.
Konieczna jest ścisła aseptyka chirurgiczna. Lekarz powinien znać relacje anatomiczne opisane w standardowych podręcznikach. Aristocort® Forte Parenteral może być stosowany w każdym dostępnym stawie z wyjątkiem stawów międzykręgowych. Ogólnie zaleca się terapię wewnątrzmaziówkową w następujących okolicznościach:
Takiego leczenia nie należy uważać za wyleczenie, ponieważ chociaż ta metoda złagodzi objawy stawowe, nie wyklucza konieczności stosowania zwykle stosowanych środków konwencjonalnych.
Sugeruje się, aby infiltracja tkanek miękkich przez znieczulenie miejscowe poprzedzała iniekcję dostawową. Do stawu można wprowadzić igłę o rozmiarze 24G lub większą na suchej strzykawce i odessać nadmiar płynu. Przez pierwsze kilka godzin po wstrzyknięciu może występować miejscowy dyskomfort w stawie, ale zwykle szybko następuje skuteczne złagodzenie bólu i poprawa funkcji miejscowej.
JAK DOSTARCZONE
Aristocort® Forte (zawiesina dioctanu triamcynolonu do wstrzykiwań), 40 mg/ml, pozajelitowe, nie do stosowania dożylnego, dostarczane w następujący sposób:
NDC 0781-3037-71 40 mg/mL (1 mL Wypełnij fiolkę 2 mL), pudełka po 1 NDC 0781-3037-75 40 mg/mL (5 mL Wypełnij fiolkę 10 mL), pudełka po 1
Chronić przed światłem.
NIE ZAMRAŻAĆ
DOBRZE WSTRZĄSNĄĆ
Przechowywać w temperaturze 20°-25°C (68°-77°F) [patrz Temperatura pokojowa kontrolowana przez USP ].
Po zamrożeniu produktu dochodzi do nieodwracalnego zbrylania.
Wyprodukowano w Kanadzie przez: Sandoz Canada Inc. dla Sandoz Inc., Princeton, NJ 08540
SKUTKI UBOCZNE
(wymienione alfabetycznie, w każdej podsekcji)
Reakcje alergiczne
Reakcje alergiczne lub nadwrażliwości, reakcje rzekomoanafilaktyczne, anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy.
Układ sercowo-naczyniowy
Bradykardia, zatrzymanie akcji serca, zaburzenia rytmu serca, powiększenie serca, zapaść krążeniowa, zastoinowa niewydolność serca, zator tłuszczowy, nadciśnienie, kardiomiopatia przerostowa u wcześniaków, pęknięcie mięśnia sercowego po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego (patrz OSTRZEŻENIA ), obrzęk płuc, omdlenie, tachykardia, choroba zakrzepowo-zatorowa, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie naczyń.
Dermatologiczne
Trądzik, alergiczne zapalenie skóry, zanik skóry i tkanki podskórnej, suchość łuszcząca się skóry, wybroczyny i wybroczyny, obrzęk, rumień, przebarwienia, hipopigmentacja, zaburzenia gojenia się ran, zwiększone pocenie się, wysypka, jałowy ropień, rozstępy, zahamowanie reakcji na testy skórne, cienka, delikatna skóra, przerzedzenie włosów na głowie, pokrzywka.
Wewnątrzwydzielniczy
Zmniejszona tolerancja węglowodanów i glukozy, rozwój stanu cushingoidalnego, cukromocz, hirsutyzm, nadmierne owłosienie, zwiększone zapotrzebowanie na insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące w cukrzycy, objawy utajonej cukrzycy, nieregularne miesiączki, wtórna niereaktywność kory nadnerczy i przysadki (szczególnie w czasie stresu, jak w urazie, zabiegu chirurgicznym lub chorobie), zahamowanie wzrostu u pacjentów pediatrycznych.
Zaburzenia płynów i elektrolitów
Zastoinowa niewydolność serca u podatnych pacjentów, zatrzymanie płynów, zasadowica hipokaliemiczna, utrata potasu, zatrzymanie sodu.
Przewód pokarmowy
Rozdęcie brzucha, dysfunkcja jelit/pęcherza (po podaniu dooponowym), podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych w surowicy (zwykle odwracalne po odstawieniu), powiększenie wątroby, zwiększony apetyt, nudności, zapalenie trzustki, wrzód trawienny z możliwą perforacją i krwotokiem, perforacja jelita cienkiego i grubego (szczególnie u pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit), wrzodziejące zapalenie przełyku.
Metaboliczny
Ujemny bilans azotowy z powodu katabolizmu białek.
Układ mięśniowo-szkieletowy
Aseptyczna martwica głowy kości udowej i ramiennej, zwapnienie (po podaniu dostawowym lub do zmiany chorobowej), artropatia Charcota, utrata masy mięśniowej, osłabienie mięśni, osteoporoza, patologiczne złamania kości długich, zaostrzenie po wstrzyknięciu (po podaniu dostawowym ), miopatia steroidowa, zerwanie ścięgna, kompresyjne złamania kręgów.
Neurologiczna/Psychiatryczna
Drgawki, depresja, niestabilność emocjonalna, euforia, ból głowy, zwiększone ciśnienie śródczaszkowe z obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego (guz rzekomy mózgu) zwykle po przerwaniu leczenia, bezsenność, wahania nastroju, zapalenie nerwów, neuropatia, parestezje, zmiany osobowości, zaburzenia psychiczne, zawroty głowy. Po podaniu dooponowym wystąpiło zapalenie pajęczynówki, zapalenie opon mózgowych, niedowład/paraplegia i zaburzenia czucia (patrz OSTRZEŻENIA : Neurologia ).
Oczny
Wytrzeszcz, jaskra, podwyższone ciśnienie śródgałkowe, zaćma podtorebkowa tylna, rzadkie przypadki ślepoty związanej z wstrzyknięciami okołogałkowymi.
Inny
Nieprawidłowe złogi tłuszczu, zmniejszona odporność na infekcje, czkawka, zwiększona lub zmniejszona ruchliwość i liczba plemników, zakażenia w miejscu wstrzyknięcia po podaniu niesterylnym (patrz OSTRZEŻENIA ), złe samopoczucie, księżycowa twarz, przyrost masy ciała.
INTERAKCJE Z LEKAMI
Aminoglutetymid
Aminoglutetymid może prowadzić do utraty indukowanej kortykosteroidami supresji nadnerczy.
Amfoterycyna B do wstrzykiwań i środki zubożające potas
Gdy kortykosteroidy są podawane jednocześnie z lekami zmniejszającymi potas (tj. amfoterycyną B, diuretykami), pacjentów należy ściśle obserwować pod kątem rozwoju hipokaliemii. Zgłaszano przypadki, w których jednoczesne stosowanie amfoterycyny B i hydrokortyzonu skutkowało powiększeniem serca i zastoinową niewydolnością serca.
Antybiotyki
Istnieją doniesienia, że antybiotyki makrolidowe powodują znaczne zmniejszenie klirensu kortykosteroidów (patrz INTERAKCJE Z LEKAMI : Inhibitory enzymów wątrobowych ).
Antycholinoesterazy
Jednoczesne stosowanie leków przeciwcholinoesterazowych i kortykosteroidów może powodować ciężkie osłabienie u pacjentów z miastenią. Jeśli to możliwe, leki antycholinesterazowe należy odstawić co najmniej 24 godziny przed rozpoczęciem leczenia kortykosteroidami.
Antykoagulanty, Doustnie
Jednoczesne podawanie kortykosteroidów i warfaryny zwykle powoduje zahamowanie odpowiedzi na warfarynę, chociaż istnieją pewne sprzeczne doniesienia. Dlatego wskaźniki krzepnięcia powinny być często monitorowane, aby utrzymać pożądany efekt przeciwzakrzepowy.
Leki przeciwcukrzycowe
Ponieważ kortykosteroidy mogą zwiększać stężenie glukozy we krwi, może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych.
Leki przeciwgruźlicze
Stężenie izoniazydu w surowicy może się zmniejszyć.
Cholestyramina
Cholestyramina może zwiększać klirens kortykosteroidów.
Cyklosporyna
Zwiększona aktywność zarówno cyklosporyny, jak i kortykosteroidów może wystąpić, gdy oba są stosowane jednocześnie. Przy tym jednoczesnym stosowaniu zgłaszano drgawki.
Glikozydy naparstnicy
Pacjenci przyjmujący glikozydy naparstnicy mogą być narażeni na zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca z powodu hipokaliemii.
Estrogeny, w tym doustne środki antykoncepcyjne
Estrogeny mogą zmniejszać metabolizm wątrobowy niektórych kortykosteroidów, zwiększając w ten sposób ich działanie.
Induktory enzymów wątrobowych (np. barbiturany, fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna)
Leki indukujące aktywność enzymatyczną cytochromu P450 3A4 mogą nasilać metabolizm kortykosteroidów i wymagają zwiększenia dawki kortykosteroidu.
Inhibitory enzymów wątrobowych (np. ketokonazol, antybiotyki makrolidowe, takie jak erytromycyna i troleandomycyna)
Leki hamujące aktywność enzymu cytochromu P450 3A4 mogą powodować zwiększenie stężenia kortykosteroidów w osoczu.
Ketokonazol
Istnieją doniesienia, że ketokonazol znacząco zmniejsza metabolizm niektórych kortykosteroidów nawet o 60%, co prowadzi do zwiększonego ryzyka działań niepożądanych kortykosteroidów.
Niesteroidowe środki przeciwzapalne (NLPZ)
Jednoczesne stosowanie aspiryny (lub innych niesteroidowych środków przeciwzapalnych) i kortykosteroidów zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Aspirynę należy stosować ostrożnie w połączeniu z kortykosteroidami w hipoprotrombinemii. Klirens salicylanów może się zwiększyć przy jednoczesnym stosowaniu kortykosteroidów.
Testy skórne
Kortykosteroidy mogą hamować reakcje na testy skórne.
Szczepionki
Pacjenci stosujący długotrwałą terapię kortykosteroidami mogą wykazywać zmniejszoną odpowiedź na toksoidy i żywe lub inaktywowane szczepionki z powodu zahamowania odpowiedzi przeciwciał. Kortykosteroidy mogą również nasilać replikację niektórych organizmów zawartych w żywych atenuowanych szczepionkach. Rutynowe podawanie szczepionek lub toksoidów należy odroczyć do czasu zakończenia leczenia kortykosteroidami, jeśli to możliwe (patrz OSTRZEŻENIA : Szczepionka ).
OSTRZEŻENIA
Poważne neurologiczne reakcje niepożądane po podaniu zewnątrzoponowym
przypadku nadtwardówkowego wstrzyknięcia kortykosteroidów zgłaszano poważne zdarzenia neurologiczne, niektóre prowadzące do zgonu. Zgłaszane specyficzne zdarzenia obejmują, ale nie ograniczają się do zawału rdzenia kręgowego, paraplegii, tetraplegii, ślepoty korowej i udaru mózgu. Te poważne zdarzenia neurologiczne zgłaszano z użyciem fluoroskopii lub bez niej. Bezpieczeństwo i skuteczność zewnątrzoponowego podawania kortykosteroidów nie zostały ustalone, a kortykosteroidy nie są zatwierdzone do tego zastosowania
Ogólny
Ten produkt zawiera alkohol benzylowy, który jest potencjalnie toksyczny, gdy jest podawany miejscowo do tkanki nerwowej. Narażenie na nadmierne ilości alkoholu benzylowego wiąże się z toksycznością (niedociśnienie, kwasica metaboliczna), zwłaszcza u noworodków, oraz zwiększoną częstością występowania kernicterus, szczególnie u małych wcześniaków. Istnieją rzadkie doniesienia o zgonach, głównie u wcześniaków, związanych z narażeniem na nadmierne ilości alkoholu benzylowego. Podawanie dużych dawek leków zawierających ten konserwant musi uwzględniać całkowitą ilość podanego alkoholu benzylowego. Nie jest znana ilość alkoholu benzylowego, przy której może wystąpić toksyczność. Jeśli pacjent wymaga większej dawki niż zalecane lub innych leków zawierających ten środek konserwujący, lekarz musi wziąć pod uwagę dzienne obciążenie metaboliczne alkoholu benzylowego z tych połączonych źródeł (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI : Zastosowanie pediatryczne ).
Bardzo ważne jest, aby podczas podawania Aristocort® Forte stosować odpowiednią technikę i dbać o prawidłowe umieszczenie leku.
Rzadkie przypadki reakcji rzekomoanafilaktycznych występowały u pacjentów leczonych kortykosteroidami (patrz DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE ).
Zwiększona dawka szybko działających kortykosteroidów jest wskazana u pacjentów leczonych kortykosteroidami poddawanych nietypowemu stresowi przed, w trakcie i po sytuacji stresowej.
Wyniki jednego wieloośrodkowego, randomizowanego, kontrolowanego placebo badania z hemibursztynianem metyloprednizolonu, dożylnym kortykosteroidem, wykazały wzrost wczesnej (po 2 tygodniach) i późnej (po 6 miesiącach) śmiertelności u pacjentów z urazem czaszki, u których stwierdzono brak innych wyraźnych wskazań do leczenia kortykosteroidami. Nie należy stosować dużych dawek kortykosteroidów ogólnoustrojowych, w tym Aristocort®, w leczeniu urazowego uszkodzenia mózgu.
Sercowo-nerkowy
Średnie i duże dawki kortykosteroidów mogą powodować podwyższenie ciśnienia krwi, retencję soli i wody oraz zwiększone wydalanie potasu. Efekty te są mniej prawdopodobne w przypadku pochodnych syntetycznych, z wyjątkiem stosowania w dużych dawkach. Może być konieczne ograniczenie spożycia soli w diecie i suplementacja potasem. Wszystkie kortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia.
Doniesienia literaturowe sugerują wyraźny związek między stosowaniem kortykosteroidów a pęknięciem wolnej ściany lewej komory po niedawnym zawale mięśnia sercowego; dlatego u tych pacjentów leczenie kortykosteroidami należy stosować z dużą ostrożnością.
Wewnątrzwydzielniczy
Kortykosteroidy mogą powodować odwracalną supresję osi podwzgórze-przysadka nadnerczy (HPA) z możliwością niedoboru glikokortykosteroidów po odstawieniu leczenia. Wtórną niewydolność kory nadnerczy wywołaną lekiem można zminimalizować poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Ten rodzaj względnej niewydolności może utrzymywać się przez miesiące po przerwaniu terapii; dlatego w każdej sytuacji stresowej występującej w tym okresie należy wznowić terapię hormonalną.
Klirens metaboliczny kortykosteroidów jest zmniejszony u pacjentów z niedoczynnością tarczycy i zwiększony u pacjentów z nadczynnością tarczycy. Zmiany stanu tarczycy pacjenta mogą wymagać dostosowania dawkowania.
Infekcje
Ogólny
Pacjenci przyjmujący kortykosteroidy są bardziej podatni na infekcje niż osoby zdrowe. Podczas stosowania kortykosteroidów może wystąpić zmniejszona oporność i niezdolność do zlokalizowania zakażenia. Zakażenie jakimkolwiek patogenem (wirusowym, bakteryjnym, grzybiczym, pierwotniakowym lub pasożytniczym) w dowolnym miejscu ciała może być związane ze stosowaniem samych kortykosteroidów lub w połączeniu z innymi środkami immunosupresyjnymi. Zakażenia te mogą być łagodne, ale mogą być ciężkie i czasami śmiertelne. Wraz ze wzrostem dawek kortykosteroidów wzrasta częstość występowania powikłań infekcyjnych. Kortykosteroidy mogą również maskować niektóre oznaki aktualnej infekcji.
Infekcje grzybowe
Kortykosteroidy mogą nasilać ogólnoustrojowe zakażenia grzybicze i dlatego nie należy ich stosować w obecności takich zakażeń, chyba że są potrzebne do kontrolowania reakcji na lek. Zgłaszano przypadki, w których po równoczesnym stosowaniu amfoterycyny B i hydrokortyzonu nastąpiło powiększenie serca i zastoinowa niewydolność serca (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI : INTERAKCJE Z LEKAMI : Amfoterycyna B do wstrzykiwań i środki zubożające potas ).
Specjalne patogeny
Utajona choroba może zostać aktywowana lub może nastąpić zaostrzenie współistniejących infekcji wywołanych przez patogeny, w tym wywołane przez Ameba, Candida, Cryptococcus, Mycobacterium, Nocardia, Pneumocystis, Toxoplasma.
Zaleca się wykluczenie utajonej lub aktywnej amebiazy przed rozpoczęciem leczenia kortykosteroidami u każdego pacjenta, który przebywał w tropikach lub u każdego pacjenta z niewyjaśnioną biegunką.
Podobnie kortykosteroidy należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z rozpoznaną lub podejrzewaną inwazją węgorzyków (owsik). U takich pacjentów immunosupresja wywołana kortykosteroidami może prowadzić do hiperinfekcji i rozsiewu Strongyloides z rozległą migracją larw, której często towarzyszy ciężkie zapalenie jelit i potencjalnie śmiertelna posocznica Gram-ujemna.
Kortykosteroidów nie należy stosować w malarii mózgowej.
Gruźlica
Stosowanie kortykosteroidów w aktywnej gruźlicy powinno być ograniczone do tych przypadków gruźlicy piorunującej lub rozsianej, w których kortykosteroidy stosuje się w leczeniu choroby w połączeniu z odpowiednim schematem przeciwgruźliczym.
Jeśli kortykosteroidy są wskazane u pacjentów z utajoną gruźlicą lub reaktywnością na tuberkulinę, konieczna jest ścisła obserwacja, ponieważ może nastąpić reaktywacja choroby. Podczas długotrwałego leczenia kortykosteroidami pacjenci ci powinni otrzymywać chemioprofilaktykę.
Szczepionka
Podawanie żywych lub żywych, atenuowanych szczepionek jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących immunosupresyjne dawki kortykosteroidów. Można podawać szczepionki zabite lub inaktywowane. Nie można jednak przewidzieć odpowiedzi na takie szczepionki. Procedury szczepienia można wykonać u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy jako terapię zastępczą, np. w chorobie Addisona.
Infekcje wirusowe
Ospa wietrzna i odra mogą mieć cięższy, a nawet śmiertelny przebieg u dzieci i dorosłych leczonych kortykosteroidami. U pacjentów pediatrycznych i dorosłych, którzy nie chorowali na te choroby, należy zachować szczególną ostrożność, aby uniknąć narażenia. Nie jest również znany wpływ choroby podstawowej i/lub wcześniejszego leczenia kortykosteroidami na ryzyko. W przypadku narażenia na ospę wietrzną, może być wskazana profilaktyka immunoglobuliną ospy wietrznej i półpaśca (VZIG). W przypadku narażenia na odrę może być wskazana profilaktyka za pomocą immunoglobuliny (IG). (Widzieć odpowiednie ulotki informacyjne zawierające pełne informacje dotyczące przepisywania leków VZIG i IG .) Jeśli rozwinie się ospa wietrzna, należy rozważyć leczenie środkami przeciwwirusowymi.
Neurologia
Zgłoszenia ciężkich działań niepożądanych były związane z dooponową drogą podania (patrz DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE : Neurologiczna/Psychiatryczna ).
Oczny
Stosowanie kortykosteroidów może powodować zaćmę podtorebkową tylną, jaskrę z możliwym uszkodzeniem nerwów wzrokowych i może sprzyjać powstawaniu wtórnych infekcji oka wywołanych przez bakterie, grzyby lub wirusy. Stosowanie kortykosteroidów ogólnoustrojowych nie jest zalecane w leczeniu zapalenia nerwu wzrokowego i może prowadzić do zwiększenia ryzyka nowych epizodów. Kortykosteroidy należy stosować ostrożnie u pacjentów z opryszczką pospolitą ze względu na możliwą perforację rogówki. Kortykosteroidów nie należy stosować w przypadku aktywnej opryszczki ocznej.
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Ogólny
Ten produkt, podobnie jak wiele innych preparatów sterydowych, jest wrażliwy na ciepło. Dlatego nie należy go autoklawować, gdy pożądana jest sterylizacja zewnętrznej części fiolki.
W celu kontrolowania leczonego stanu należy stosować najniższą możliwą dawkę kortykosteroidu. Jeżeli zmniejszenie dawki jest możliwe, powinno być ono stopniowe.
Ponieważ powikłania leczenia glikokortykosteroidami zależą od wielkości dawki i czasu trwania leczenia, w każdym indywidualnym przypadku należy podjąć decyzję o stosunku korzyści do ryzyka, co do dawki i czasu trwania leczenia oraz czy należy stosować terapię dzienną, czy przerywaną. .
Zgłaszano występowanie mięsaka Kaposiego u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy, najczęściej w chorobach przewlekłych. Odstawienie kortykosteroidów może spowodować poprawę kliniczną.
Zgłaszano atrofię w miejscu wstrzyknięcia.
Sercowo-nerkowy
Ponieważ u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy może wystąpić zatrzymanie sodu, aw konsekwencji obrzęk i utrata potasu, środki te należy stosować ostrożnie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, nadciśnieniem lub niewydolnością nerek.
Wewnątrzwydzielniczy
Wtórną niewydolność kory nadnerczy wywołaną lekiem można zminimalizować poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Ten rodzaj względnej niewydolności może utrzymywać się przez miesiące po przerwaniu terapii; dlatego w każdej sytuacji stresowej występującej w tym okresie należy wznowić terapię hormonalną. Ponieważ wydzielanie mineralokortykoidów może być zaburzone, należy jednocześnie podawać sól i/lub mineralokortykoid.
Przewód pokarmowy
Steroidy należy stosować ostrożnie w przypadku czynnego lub utajonego wrzodu trawiennego, zapalenia uchyłków jelita, świeżych zespoleń jelitowych i nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, ponieważ mogą zwiększać ryzyko perforacji.
Objawy podrażnienia otrzewnej po perforacji przewodu pokarmowego u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy mogą być minimalne lub nie występować wcale.
pacjentów z marskością wątroby efekt jest wzmocniony dzięki zwiększonemu metabolizmowi kortykosteroidów.
Podawanie śródstawowe i tkanki miękkiej
Kortykosteroidy wstrzyknięte dostawowo mogą być wchłaniane ogólnoustrojowo.
Aby wykluczyć proces septyczny, konieczne jest odpowiednie zbadanie ewentualnego płynu stawowego.
Znaczny wzrost bólu z towarzyszącym miejscowym obrzękiem, dalszym ograniczeniem ruchomości stawów, gorączką i złym samopoczuciem sugeruje septyczne zapalenie stawów. W przypadku wystąpienia tego powikłania i potwierdzenia rozpoznania sepsy należy zastosować odpowiednią terapię przeciwdrobnoustrojową.
Należy unikać wstrzykiwania sterydu w zainfekowane miejsce. Zwykle nie zaleca się miejscowego wstrzykiwania steroidu do wcześniej zakażonego stawu.
Układ mięśniowo-szkieletowy
Kortykosteroidy zmniejszają tworzenie kości i zwiększają resorpcję kości zarówno poprzez ich wpływ na regulację wapnia (tj. zmniejszenie wchłaniania i zwiększenie wydalania), jak i hamowanie funkcji osteoblastów. To, wraz ze zmniejszeniem macierzy białkowej kości wtórnym do wzrostu katabolizmu białek i zmniejszoną produkcją hormonów płciowych, może prowadzić do zahamowania wzrostu kości u pacjentów pediatrycznych i rozwoju osteoporozy w każdym wieku. Szczególną uwagę należy zwrócić na pacjentów ze zwiększonym ryzykiem osteoporozy (tj. kobiety po menopauzie) przed rozpoczęciem leczenia kortykosteroidami.
Neurologiczna/Psychiatryczna
Chociaż kontrolowane badania kliniczne wykazały, że kortykosteroidy są skuteczne w przyspieszaniu ustępowania ostrych zaostrzeń stwardnienia rozsianego, nie wykazują one wpływu na ostateczny wynik lub naturalną historię choroby. Badania wykazują, że do wykazania znaczącego efektu konieczne są stosunkowo wysokie dawki kortykosteroidów. (Widzieć DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA .)
Obserwowano ostrą miopatię po zastosowaniu dużych dawek kortykosteroidów, najczęściej występującą u pacjentów z zaburzeniami przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego (np. miastenia) lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. pankuronium). Ta ostra miopatia jest uogólniona, może obejmować mięśnie oczu i układu oddechowego oraz prowadzić do niedowładu czworogłowego. Może wystąpić podwyższenie kinazy kreatyninowej. Poprawa kliniczna lub powrót do zdrowia po odstawieniu kortykosteroidów może wymagać tygodni lub lat.
Podczas stosowania kortykosteroidów mogą pojawić się zaburzenia psychiczne, od euforii, bezsenności, wahań nastroju, zmian osobowości i ciężkiej depresji po jawne objawy psychotyczne. Ponadto kortykosteroidy mogą nasilać istniejącą niestabilność emocjonalną lub tendencje psychotyczne.
Oczny
U niektórych osób ciśnienie wewnątrzgałkowe może wzrosnąć. Jeśli steroidoterapia trwa dłużej niż 6 tygodni, należy monitorować ciśnienie wewnątrzgałkowe.
rakotwórczość, mutageneza, upośledzenie płodności
Nie przeprowadzono odpowiednich badań na zwierzętach w celu ustalenia, czy kortykosteroidy mogą powodować karcynogenezę lub mutagenezę.
U niektórych pacjentów steroidy mogą zwiększać lub zmniejszać ruchliwość i liczbę plemników.
Ciąża
Efekty teratogenne
Ciąża Kategoria C
Wykazano, że kortykosteroidy są teratogenne u wielu gatunków, gdy są podawane w dawkach równoważnych dawkom ludzkim. Badania na zwierzętach, w których kortykosteroidy podawano ciężarnym myszom, szczurom i królikom, wykazały zwiększoną częstość występowania rozszczepu podniebienia u potomstwa. Nie ma odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Kortykosteroidy należy stosować w czasie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalna korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko dla płodu. Niemowlęta urodzone przez matki, które w czasie ciąży otrzymywały kortykosteroidy, należy uważnie obserwować pod kątem objawów niedoczynności kory nadnerczy.
Matki karmiące
Kortykosteroidy podawane ogólnoustrojowo pojawiają się w mleku ludzkim i mogą hamować wzrost, zakłócać wytwarzanie kortykosteroidów endogennych lub powodować inne niepożądane skutki. Ze względu na możliwość wystąpienia poważnych działań niepożądanych kortykosteroidów u niemowląt karmionych piersią, należy podjąć decyzję, czy kontynuować karmienie piersią, czy przerwać stosowanie leku, biorąc pod uwagę znaczenie leku dla matki.
Zastosowanie pediatryczne
Ten produkt zawiera alkohol benzylowy jako środek konserwujący. Alkohol benzylowy, składnik tego produktu, wiązał się z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi i śmiercią, szczególnie u pacjentów pediatrycznych. „Zespół sapania” (charakteryzujący się depresją ośrodkowego układu nerwowego, kwasicą metaboliczną, sapaniem oraz wysokim poziomem alkoholu benzylowego i jego metabolitów we krwi i moczu) jest związany z dawkami alkoholu benzylowego > 99 mg/kg/dobę u noworodków i noworodków z niską masą urodzeniową. Dodatkowe objawy mogą obejmować stopniowe pogorszenie stanu neurologicznego, drgawki, krwotok śródczaszkowy, nieprawidłowości hematologiczne, uszkodzenie skóry, niewydolność wątroby i nerek, niedociśnienie, bradykardię i zapaść sercowo-naczyniową. Chociaż normalne dawki terapeutyczne tego produktu dostarczają ilości alkoholu benzylowego, które są znacznie niższe niż te zgłaszane w związku z „syndromem duszenia”, minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której może wystąpić toksyczność, nie jest znana. Wcześniaki i niemowlęta o niskiej masie urodzeniowej, a także pacjenci otrzymujący duże dawki, mogą być bardziej podatni na wystąpienie toksyczności. Lekarze stosujący ten i inne leki zawierające alkohol benzylowy powinni wziąć pod uwagę łączne dzienne obciążenie metaboliczne alkoholu benzylowego ze wszystkich źródeł.
Skuteczność i bezpieczeństwo kortykosteroidów w populacji pediatrycznej opierają się na dobrze poznanym przebiegu działania kortykosteroidów, który jest podobny w populacji dzieci i dorosłych. Opublikowane badania dostarczają dowodów na skuteczność i bezpieczeństwo u dzieci i młodzieży w leczeniu zespołu nerczycowego (w wieku > 2 lat) oraz agresywnych chłoniaków i białaczek (w wieku > 1 miesiąca). Inne wskazania do stosowania kortykosteroidów u dzieci, np. ciężka astma i świszczący oddech, opierają się na odpowiednich i dobrze kontrolowanych badaniach przeprowadzonych u dorosłych, przy założeniu, że przebieg chorób i ich patofizjologia są uważane za zasadniczo podobne w obu populacjach.
Działania niepożądane kortykosteroidów u dzieci i młodzieży są podobne do tych u dorosłych (patrz DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE ). Podobnie jak dorośli, pacjenci pediatryczni powinni być uważnie obserwowani poprzez częste pomiary ciśnienia krwi, masy ciała, wzrostu, ciśnienia śródgałkowego oraz ocenę kliniczną pod kątem obecności infekcji, zaburzeń psychospołecznych, choroby zakrzepowo-zatorowej, wrzodów trawiennych, zaćmy i osteoporozy. U pacjentów pediatrycznych leczonych dowolną drogą kortykosteroidów, w tym kortykosteroidów podawanych ogólnoustrojowo, może wystąpić spowolnienie wzrostu. Ten negatywny wpływ kortykosteroidów na wzrost zaobserwowano przy małych dawkach ogólnoustrojowych i przy braku laboratoryjnych dowodów na zahamowanie osi HPA (tj. stymulację kosyntropiny i podstawowe poziomy kortyzolu w osoczu). Dlatego też szybkość wzrostu może być bardziej czułym wskaźnikiem ogólnoustrojowej ekspozycji na kortykosteroidy u pacjentów pediatrycznych niż niektóre powszechnie stosowane testy funkcji osi HPA. Należy monitorować liniowy wzrost pacjentów pediatrycznych leczonych kortykosteroidami, a potencjalny wpływ przedłużonego leczenia na wzrost należy porównać z uzyskanymi korzyściami klinicznymi i dostępnością alternatywnych metod leczenia. W celu zminimalizowania potencjalnego wpływu kortykosteroidów na wzrost, u dzieci i młodzieży należy dostosować dawkę do najmniejszej skutecznej dawki.
Zastosowanie geriatryczne
Badania kliniczne nie obejmowały wystarczającej liczby osób w wieku 65 lat i starszych, aby ustalić, czy reagują inaczej niż osoby młodsze. Inne zgłoszone doświadczenia kliniczne nie wykazały różnic w odpowiedziach między pacjentami w podeszłym wieku i młodszymi. Ogólnie rzecz biorąc, dobór dawki u pacjentów w podeszłym wieku powinien być ostrożny, zwykle zaczynając od dolnej granicy zakresu dawkowania, co odzwierciedla większą częstość pogorszenia czynności wątroby, nerek lub serca oraz współistniejących chorób lub innych leków.
PRZEDAWKOWAĆ
Leczenie ostrego przedawkowania polega na leczeniu podtrzymującym i objawowym. W przypadku przewlekłego przedawkowania w obliczu ciężkiej choroby wymagającej ciągłej steroidoterapii, dawkę kortykosteroidu można zmniejszyć tylko tymczasowo lub można wprowadzić leczenie co drugi dzień.
PRZECIWWSKAZANIA
Aristocort® Forte jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na jakiekolwiek składniki tego produktu.
Preparaty kortykosteroidowe podawane domięśniowo są przeciwwskazane w przypadku idiopatycznej plamicy małopłytkowej.
Aristocort® Forte jest przeciwwskazany do podawania dooponowego. Z tą drogą podawania wiążą się doniesienia o poważnych zdarzeniach medycznych.
Arisotcort Forte jest przeciwwskazany do stosowania u wcześniaków, ponieważ zawiera alkohol benzylowy (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI : Zastosowanie pediatryczne ).
Arisotcort Forte jest przeciwwskazany w ogólnoustrojowych zakażeniach grzybiczych, z wyjątkiem podania we wstrzyknięciu dostawowym w zlokalizowanych chorobach stawów (patrz OSTRZEŻENIA : Infekcje : Infekcje grzybowe ).
FARMAKOLOGIA KLINICZNA
Glikokortykosteroidy, naturalnie występujące i syntetyczne, są sterydami kory nadnerczy, które są łatwo adsorbowane z przewodu pokarmowego.
Naturalnie występujące glikokortykosteroidy (hydrokortyzon i kortyzon), które również wykazują właściwości zatrzymywania soli, są stosowane jako terapia zastępcza w stanach niedoboru kory nadnerczy. Ich syntetyczne analogi są wykorzystywane przede wszystkim ze względu na ich działanie przeciwzapalne w schorzeniach wielu układów narządów.
Dioctan triamcynolonu jest zasadniczo pozbawiony aktywności mineralokortykosteroidowej, gdy jest podawany w dawkach terapeutycznych, powodując niewielką lub żadną retencję sodu przy minimalnym wydalaniu potasu lub jego braku.
INFORMACJA O PACJENCIE
Należy ostrzec pacjentów, aby nie przerywali stosowania kortykosteroidów nagle lub bez nadzoru lekarskiego, aby informowali personel medyczny o przyjmowaniu kortykosteroidów i niezwłocznie zasięgali porady lekarza w przypadku wystąpienia gorączki lub innych objawów zakażenia.
Osoby przyjmujące kortykosteroidy należy ostrzec, aby unikały ekspozycji na ospę wietrzną lub odrę. Pacjentów należy również poinformować, że w przypadku narażenia należy niezwłocznie zasięgnąć porady lekarskiej.