Eskalith 300mg Lithium carbonate Zastosowanie, skutki uboczne i dawkowanie. Cena w aptece internetowej. Leki generyczne bez recepty.

Co to jest Eskalith i jak jest używany?

Eskalith 300mg to lek na receptę stosowany w leczeniu objawów choroby afektywnej dwubiegunowej. Eskalith 300mg może być stosowany samodzielnie lub z innymi lekami.

Eskalith 300mg należy do klasy leków zwanych środkami na zaburzenia afektywne dwubiegunowe.

Nie wiadomo, czy Eskalith jest bezpieczny i skuteczny u dzieci w wieku poniżej 7 lat.

Jakie są możliwe skutki uboczne Eskalith?

Eskalith 300mg może powodować poważne skutki uboczne, w tym:

• pokrzywka,
• trudności w oddychaniu,
• obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła,
• słabe mięśnie,
• drganie,
• senność,
• zawroty,
• zmiany nastroju,
• rozmazany obraz,
• dzwonienie w uszach,
• nieregularne bicie serca,
• dezorientacja,
• bełkotliwa wymowa,
• niezgrabność,
• problemy z oddychaniem,
• drgawki,
• duszność,
• gorączka,
• zwiększone pragnienie lub oddawanie moczu,
• słabość,
• zawroty głowy,
• uczucie wirowania,
• problemy z pamięcią,
• halucynacje,
• problemy z równowagą lub ruchem mięśni,
• utrata kontroli jelit lub pęcherza,
• konfiskata,
• uczucie pragnienia lub gorąca,
• niemożność oddania moczu,
• silne pocenie się,
• gorąca i sucha skóra,
• silne bóle głowy,
• dzwonienie w uszach,
• mdłości,
• Problemy ze wzrokiem,
• ból za oczami,
• podniecenie,
• gorączka
• ,
• dreszcze,
• szybkie tętno,
• sztywność mięśni,
• drganie,
• utrata koordynacji oraz
• biegunka

Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów.

Najczęstsze skutki uboczne Eskalith 300mg to:

• zawroty głowy,
• senność,
• drżenie rąk,
• kłopoty z chodzeniem,
• suchość w ustach,
• zwiększone pragnienie lub oddawanie moczu,
• mdłości,
• wymioty,
• utrata apetytu,
• ból brzucha,
• uczucie zimna,
• przebarwienia palców rąk i nóg,
• wysypka i
• rozmazany obraz

Poinformuj lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek skutki uboczne, które Ci przeszkadzają lub które nie ustępują.

To nie wszystkie możliwe skutki uboczne Eskalith. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Zadzwoń do lekarza, aby uzyskać poradę medyczną na temat skutków ubocznych. Możesz zgłosić skutki uboczne do FDA pod numerem 1-800-FDA-1088.

OPIS

ESKALITH zawiera węglan litu, biały, lekko alkaliczny proszek o wzorze cząsteczkowym Li2CO3 i masie cząsteczkowej 73,89. Lit jest pierwiastkiem z grupy metali alkalicznych o liczbie atomowej 3, masie atomowej 6,94 i linii emisyjnej przy 671 nm na fotometrze płomieniowym.

ESKALITH (węglan litu) Kapsułki: Na każdej kapsułce z nieprzezroczystym szarym wieczkiem i nieprzezroczystym żółtym korpusem nadrukowano nazwę produktu ESKALITH (węglan litu) oraz SB i zawiera 300 mg węglanu litu. Składniki nieaktywne składają się z alkoholu benzylowego, chlorku cetylopirydyniowego, D&C Yellow No. 10, FD&C Green No. 3, FD&C Red No. 40, FD&C Yellow No. 6, żelatyny, laktozy, stearynianu magnezu, powidonu, laurylosiarczanu sodu, dwutlenku tytanu, i śladowe ilości innych nieaktywnych składników.

ESKALITH (węglan litu) CR tabletki o kontrolowanym uwalnianiu Każda okrągła, żółta, obustronnie wypukła tabletka, z wytłoczonym napisem SKF i J10 po jednej stronie i linią podziału po drugiej stronie, zawiera 450 mg węglanu litu. Składniki nieaktywne składają się z kwasu alginowego, żelatyny, tlenku żelaza, stearynianu magnezu i glikolanu sodowego skrobi.

Tabletki ESKALITH (węglan litu) CR 450 mg są przeznaczone do uwalniania części dawki początkowo, a pozostałej dawki stopniowo; wzór uwalniania tabletek o kontrolowanym uwalnianiu zmniejsza zmienność poziomów litu we krwi obserwowaną w przypadku postaci dawkowania o natychmiastowym uwalnianiu.

WSKAZANIA

ESKALITH (węglan litu) jest wskazany w leczeniu epizodów maniakalnych choroby maniakalno-depresyjnej. Terapia podtrzymująca zapobiega lub zmniejsza nasilenie kolejnych epizodów u pacjentów z depresją maniakalno-depresyjną z historią manii.

Typowe objawy manii obejmują presję mowy, nadpobudliwość ruchową, zmniejszoną potrzebę snu, ucieczkę pomysłów, wyniosłość, podniecenie, słabą ocenę sytuacji, agresywność i być może wrogość. Po podaniu pacjentowi doświadczającemu epizodu maniakalnego ESKALITH (węglan litu) może spowodować normalizację objawów w ciągu 1 do 3 tygodni.

DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA

Kapsułki o natychmiastowym uwalnianiu podaje się zwykle trzy razy dziennie lub cztery razy dziennie. Dawki tabletek o kontrolowanym uwalnianiu podaje się zwykle dwa razy dziennie (w odstępach około 12 godzin). Rozpoczynając leczenie litem o natychmiastowym lub kontrolowanym uwalnianiu, dawkowanie należy dostosować indywidualnie do stężenia w surowicy i odpowiedzi klinicznej.

przypadku zmiany pacjenta z kapsułek o natychmiastowym uwalnianiu na tabletki o kontrolowanym uwalnianiu ESKALITH (węglan litu) CR, w miarę możliwości należy podawać taką samą całkowitą dawkę dobową. Większość pacjentów otrzymujących leczenie podtrzymujące jest ustabilizowana przy dawce 900 mg na dobę, np. ESKALITH (węglan litu) CR 450 mg dwa razy na dobę Gdy poprzednia dawka litu o natychmiastowym uwalnianiu nie jest wielokrotnością 450 mg, np. 1500 mg, należy rozpocząć ESKALITH (węglan litu). ) CR przy wielokrotności 450 mg najbliższej pierwotnej dawce dziennej, ale niższej, tj. 1350 mg. Gdy obie dawki są nierówne, większą dawkę podać wieczorem. W powyższym przykładzie, przy całkowitej dziennej dawce 1350 mg, zazwyczaj 450 mg ESKALITH (węglan litu) CR należy podawać rano i 900 mg ESKALITH (węglan litu) CR wieczorem. W razie potrzeby całkowitą dawkę dobową 1350 mg można podać w 3 równych 450 mg dawkach ESKALITH (węglan litu) CR. Tych pacjentów należy monitorować co 1 do 2 tygodni iw razie potrzeby dostosować dawkowanie, aż do uzyskania stabilnych i zadowalających stężeń w surowicy i stanu klinicznego.

Gdy pacjenci wymagają ściślejszego dostosowania dawki niż dostępne w przypadku dawek ESKALITH (węglan litu) CR w dawkach 450 mg, należy zastosować kapsułki o natychmiastowym uwalnianiu.

Ostra mania: Optymalną odpowiedź pacjenta na ESKALITH (węglan litu) można zwykle ustalić i utrzymać przy dawce 1800 mg na dobę w dawkach podzielonych. Takie dawki normalnie dadzą pożądany poziom litu w surowicy w zakresie od 1,0 do 1,5 mEq/l.

Dawkowanie należy ustalać indywidualnie w zależności od stężenia w surowicy i odpowiedzi klinicznej. Konieczne jest regularne monitorowanie stanu klinicznego pacjenta i stężenia litu w surowicy. Stężenia w surowicy należy oznaczać dwa razy w tygodniu w fazie ostrej oraz do czasu ustabilizowania się poziomu surowicy i stanu klinicznego pacjenta.

Kontrola długoterminowa: Pożądane poziomy litu w surowicy wynoszą od 0,6 do 1,2 mEq/l. Dawkowanie będzie się różnić w zależności od osoby, ale zwykle 900 mg do 1200 mg dziennie w dawkach podzielonych utrzyma ten poziom. Stężenie litu w surowicy w niepowikłanych przypadkach otrzymujących leczenie podtrzymujące w okresie remisji należy monitorować co najmniej co dwa miesiące.

Pacjenci niezwykle wrażliwi na lit mogą wykazywać objawy toksyczności przy stężeniach w surowicy poniżej 1,0 mEq/l.

NB : Próbki krwi do oznaczenia stężenia litu w surowicy należy pobrać bezpośrednio przed kolejną dawką, gdy stężenie litu jest względnie stabilne (tj. 8 do 12 godzin po poprzedniej dawce). Nie można całkowicie polegać na samych poziomach w surowicy. Dokładna ocena pacjenta wymaga zarówno analizy klinicznej, jak i laboratoryjnej.

Pacjenci w podeszłym wieku często reagują na zmniejszenie dawki i mogą wykazywać oznaki toksyczności przy poziomach w surowicy zwykle tolerowanych przez młodszych pacjentów.

JAK DOSTARCZONE

ESKALITH (węglan litu) Kapsułki 300 mg to szare i żółte kapsułki z nadrukiem „ESKALITH (węglan litu)” i „SB” po jednej stronie każdej połówki kapsułki, w butelkach po 100 sztuk (NDC 0007-4007-20).

ESKALITH (węglan litu) CR tabletki 450 mg to okrągłe, żółte, obustronnie wypukłe tabletki o kontrolowanym uwalnianiu, z wytłoczonym napisem „SKF” i „J10” po jednej stronie oraz z linią podziału po drugiej stronie, w butelkach po 100 sztuk (NDC 0007-4010-20).

WARUNKI PRZECHOWYWANIA : Przechowywać w temperaturze 25°C (77°F), dopuszczalne odchylenia do 15-30°C (59-86°F) [patrz Kontrolowana temperatura pokojowa USP].

Producent: Cardinal Health., Winchester, KY 40391 dla GlaxoSmithKline., Research Triangle Park, NC 27709. Wrzesień 2003 FDA data aktualizacji: 03/11/2004

SKUTKI UBOCZNE

Występowanie i nasilenie działań niepożądanych są na ogół bezpośrednio związane ze stężeniem litu w surowicy, jak również z indywidualną wrażliwością pacjenta na lit i na ogół występują częściej iz większym nasileniem przy wyższych stężeniach.

Działania niepożądane można napotkać przy stężeniach litu w surowicy poniżej 1,5 mEq/l. Łagodne do umiarkowanych reakcje niepożądane mogą wystąpić przy poziomach od 1,5 do 2,5 mEq/l, a umiarkowane do ciężkich mogą wystąpić przy poziomach 2,0 mEq/l i wyższych.

Drżenie rąk, wielomocz i łagodne pragnienie mogą wystąpić podczas początkowego leczenia ostrej fazy maniakalnej i mogą utrzymywać się przez cały okres leczenia. Przemijające i łagodne nudności i ogólny dyskomfort mogą również pojawić się w ciągu pierwszych kilku dni podawania litu.

Te działania niepożądane zwykle ustępują wraz z kontynuacją leczenia lub czasowym zmniejszeniem lub zaprzestaniem dawkowania. Jeśli się utrzymuje, może być konieczne przerwanie leczenia litem.

Biegunka, wymioty, senność, osłabienie mięśni i brak koordynacji mogą być wczesnymi objawami zatrucia litem i mogą wystąpić przy stężeniach litu poniżej 2,0 mEq/l. Na wyższych poziomach może wystąpić ataksja, zawroty głowy, szum w uszach, niewyraźne widzenie i duża ilość rozcieńczonego moczu. Poziom litu w surowicy powyżej 3,0 mEq/l może dawać złożony obraz kliniczny obejmujący wiele narządów i układów narządów. W ostrej fazie leczenia stężenie litu w surowicy nie powinno przekraczać 2,0 mEq/l.

Zgłoszono następujące reakcje, które wydają się być związane ze stężeniem litu w surowicy, w tym ze stężeniami w zakresie terapeutycznym:

Nerwowo-mięśniowy/ośrodkowy układ nerwowy Drżenie, nadmierna drażliwość mięśni (pętlaki, drganie, ruchy kloniczne całych kończyn), hipertoniczność, ataksja, ruchy choreoatetotyczne, nadaktywny odruch ścięgnisty głęboki, objawy pozapiramidowe, w tym ostra dystonia, sztywność koła zębatego, napady omdlenia, napady padaczkowe, niewyraźna mowa, zawroty głowy zawroty głowy, oczopląs w dół, nietrzymanie moczu lub kału, senność, opóźnienie psychoruchowe, niepokój, splątanie, otępienie, śpiączka, ruchy językowe, tiki, szumy uszne, omamy, słaba pamięć, spowolnienie funkcjonowania intelektualnego, reakcja zaskoczenia, pogorszenie organicznych zespołów mózgowych, miastenia (rzadko).

Układ sercowo-naczyniowy : Zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie, zapaść obwodowa, bradykardia, dysfunkcja węzła zatokowego z ciężką bradykardią (która może prowadzić do omdlenia).

Przewód pokarmowy : Anoreksja, nudności, wymioty, biegunka, zapalenie żołądka, obrzęk ślinianek, ból brzucha, nadmierne ślinienie, wzdęcia, niestrawność.

Układ moczowo-płciowy glikozuria, zmniejszony klirens kreatyniny, albuminuria, skąpomocz i objawy moczówki prostej, w tym wielomocz, pragnienie i nadmierne pragnienie.

Dermatologiczne : Wysuszenie i przerzedzenie włosów, łysienie, znieczulenie skóry, trądzik, przewlekłe zapalenie mieszków włosowych, suchość skóry, łuszczyca lub jej zaostrzenie, uogólniony świąd z wysypką lub bez, owrzodzenie skóry, obrzęk naczynioruchowy.

Autonomiczny : Niewyraźne widzenie, suchość w ustach, impotencja/dysfunkcja seksualna.

Nieprawidłowości tarczycy : Wole eutyreozy i/lub niedoczynność tarczycy (w tym obrzęk śluzowaty) z towarzyszącymi niższymi T3 i T4. Wychwyt I131 może być podwyższony. (Widzieć ŚRODKI OSTROŻNOŚCI .) Paradoksalnie odnotowano rzadkie przypadki nadczynności tarczycy.

Zmiany EEG : Rozproszone spowolnienie, poszerzenie spektrum częstotliwości, wzmocnienie i dezorganizacja rytmu tła.

Zmiany w EKG: Odwracalne spłaszczenie, izoelektryczność lub inwersja załamków T. Różne: zmęczenie, letarg, przemijające mroczki, wytrzeszcz, odwodnienie, utrata masy ciała, leukocytoza, ból głowy, przejściowa hiperglikemia, hiperkalcemia, nadczynność przytarczyc, nadmierny przyrost masy ciała, obrzęki kostek lub nadgarstków, metaliczny posmak, zaburzenia smaku, zaburzenia smaku, słony smak, pragnienie obrzęk warg, ucisk w klatce piersiowej, obrzęk i (lub) ból stawów, gorączka, ból wielostawowy, próchnica zębów.

Otrzymano kilka doniesień o moczówce prostej nerkowej, nadczynności przytarczyc i niedoczynności tarczycy, które utrzymują się po odstawieniu litu.

Otrzymano kilka doniesień o pojawieniu się bolesnych przebarwień palców rąk i nóg oraz oziębłości kończyn w ciągu jednego dnia od rozpoczęcia leczenia litem. Mechanizm rozwoju tych objawów (przypominający zespół Raynauda) nie jest znany. Odzyskiwanie nastąpiło po przerwaniu.

Podczas stosowania litu zgłaszano przypadki rzekomego guza mózgu (podwyższone ciśnienie śródczaszkowe i obrzęk tarczy nerwu wzrokowego). Jeśli nie zostanie wykryty, stan ten może skutkować powiększeniem martwego pola, zwężeniem pól widzenia i ostatecznie ślepotą z powodu zaniku nerwu wzrokowego. W przypadku wystąpienia tego zespołu lit należy odstawić, jeśli jest to klinicznie możliwe.

INTERAKCJE Z LEKAMI

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania litu i leków moczopędnych, ponieważ utrata sodu spowodowana przez leki moczopędne może zmniejszać klirens nerkowy litu i zwiększać stężenie litu w surowicy, co wiąże się z ryzykiem toksycznego działania litu. U pacjentów otrzymujących taką terapię skojarzoną należy ściśle monitorować stężenie litu w surowicy i w razie potrzeby dostosować dawkę litu.

Poziom litu należy ściśle monitorować, gdy pacjenci rozpoczynają lub przerywają stosowanie NLPZ. W niektórych przypadkach toksyczność litu wynikała z interakcji między NLPZ a litem. Istnieją doniesienia, że indometacyna i piroksykam znacząco zwiększają stężenie litu w osoczu w stanie stacjonarnym. Istnieją również dowody na to, że inne niesteroidowe środki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2 (COX-2), mają taki sam efekt. W badaniu przeprowadzonym na zdrowych osobach średnie stężenie litu w osoczu w stanie stacjonarnym zwiększyło się o około 17% u osób otrzymujących lit 450 mg dwa razy na dobę z celekoksybem 200 mg dwa razy na dobę w porównaniu do osób otrzymujących sam lit.

Jednoczesne stosowanie metronidazolu z litem może wywołać toksyczność litu ze względu na zmniejszony klirens nerkowy. Pacjenci otrzymujący taką terapię skojarzoną powinni być ściśle monitorowani.

Istnieją dowody na to, że inhibitory konwertazy angiotensyny, takie jak enalapryl i kaptopryl, oraz antagoniści receptora angiotensyny II, tacy jak losartan, mogą znacząco zwiększać stężenie litu w osoczu w stanie stacjonarnym, czasami powodując toksyczność litu. W przypadku stosowania takich kombinacji może być konieczne zmniejszenie dawki litu i częstsze mierzenie stężenia litu w osoczu.

Jednoczesne stosowanie leków blokujących kanał wapniowy z litem może zwiększać ryzyko neurotoksyczności w postaci ataksji, drżenia, nudności, wymiotów, biegunki i/lub szumu w uszach. Zaleca się ostrożność.

Jednoczesne podawanie litu z selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny należy podejmować z ostrożnością, ponieważ zgłaszano występowanie takich objawów, jak biegunka, splątanie, drżenie, zawroty głowy i pobudzenie.

Następujące leki mogą obniżać stężenie litu w surowicy poprzez zwiększenie wydalania litu z moczem: acetazolamid, mocznik, preparaty ksantyny i środki alkalizujące, takie jak wodorowęglan sodu.

Wykazano również interakcje z litem: metylodopa, fenytoina i karbamazepina.

OSTRZEŻENIA

Zasadniczo litu nie należy podawać pacjentom z poważnymi chorobami nerek lub układu krążenia, ciężkim osłabieniem lub odwodnieniem lub niedoborem sodu, ponieważ u takich pacjentów ryzyko toksyczności litu jest bardzo wysokie. W przypadku wskazania psychiatrycznego zagrażającego życiu i braku reakcji chorego na inne środki, leczenie litem można podjąć z najwyższą ostrożnością, łącznie z codziennym oznaczaniem litu w surowicy i dostosowaniem go do zwykle niskich dawek, zwykle tolerowanych przez te osoby. W takich przypadkach hospitalizacja jest koniecznością.

Przewlekłe leczenie litem może wiązać się ze zmniejszeniem zdolności koncentracji nerek, czasami objawiając się moczówką prostą nerkową, z wielomoczem i polidypsją. Takich pacjentów należy starannie leczyć, aby uniknąć odwodnienia, co prowadzi do retencji litu i toksyczności. Ten stan jest zwykle odwracalny po odstawieniu litu.

U pacjentów przewlekle leczonych litem zgłaszano zmiany morfologiczne ze zwłóknieniem kłębuszkowym i śródmiąższowym oraz atrofią nefronów. Zmiany morfologiczne zaobserwowano również u pacjentów z depresją maniakalną, którzy nigdy nie byli poddawani działaniu litu. Nie ustalono związku między zmianami czynnościowymi i morfologicznymi nerek oraz ich związku z terapią litem.

przypadku oceny czynności nerek, w celu uzyskania danych wyjściowych przed rozpoczęciem leczenia litem lub po nim, rutynowe badanie moczu i inne badania mogą być wykorzystane do oceny czynności kanalików (np. ciężar właściwy lub osmolalność moczu po okresie niedoboru wody lub objętość moczu dobowego ) i kłębuszków nerkowych (np. klirens kreatyniny lub kreatyniny w surowicy). W trakcie terapii litem postępujące lub nagłe zmiany czynności nerek, nawet w zakresie prawidłowym, wskazują na konieczność ponownej oceny leczenia.

kilku pacjentów leczonych litem i neuroleptykiem wystąpił zespół encefalopatyczny (charakteryzujący się osłabieniem, letargiem, gorączką, drżeniem i splątaniem, objawami pozapiramidowymi, leukocytozą, podwyższonym poziomem enzymów w surowicy, BUN i FBS). W niektórych przypadkach po zespole nastąpiło nieodwracalne uszkodzenie mózgu. Ze względu na możliwy związek przyczynowy między tymi zdarzeniami a równoczesnym podawaniem litu i neuroleptyków, pacjentów otrzymujących taką terapię skojarzoną należy ściśle monitorować pod kątem wczesnych objawów toksyczności neurologicznej, a leczenie należy natychmiast przerwać, jeśli takie objawy wystąpią. Ten zespół encefalopatyczny może być podobny lub taki sam jak złośliwy zespół neuroleptyczny (NMS).

Toksyczność litu jest ściśle związana ze stężeniem litu w surowicy i może wystąpić przy dawkach zbliżonych do poziomów terapeutycznych (patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).

Należy ostrzec pacjentów ambulatoryjnych i ich rodziny, że pacjent musi przerwać terapię węglanem litu i skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpią takie kliniczne objawy zatrucia litem, jak biegunka, wymioty, drżenie, łagodna ataksja, senność lub osłabienie mięśni.

Węglan litu może upośledzać zdolności umysłowe i/lub fizyczne. Przestrzegaj pacjentów przed czynnościami wymagającymi uwagi (np. obsługa pojazdów lub maszyn).

Lit może przedłużać działanie środków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Dlatego też leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących lit.

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Zastosowanie w ciąży: Litowi przypisuje się niekorzystny wpływ na implantację u szczurów, żywotność zarodków u myszy i metabolizm in vitro jąder szczurów i ludzkich plemników, podobnie jak działanie teratogenne u gatunków subssaków i rozszczep podniebienia u myszy.

ludzi węglan litu może powodować uszkodzenie płodu, gdy jest podawany kobiecie w ciąży. Dane z rejestrów urodzeń litu sugerują wzrost anomalii serca i innych, zwłaszcza anomalii Ebsteina. W przypadku stosowania tego leku u kobiet w wieku rozrodczym, w okresie ciąży lub w przypadku zajścia w ciążę w trakcie przyjmowania tego leku, pacjentkę należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu.

Zastosowanie u matek karmiących : Lit przenika do mleka ludzkiego. Podczas leczenia litem nie należy podejmować opieki pielęgniarskiej, z wyjątkiem rzadkich i nietypowych sytuacji, w których w opinii lekarza potencjalne korzyści dla matki przewyższają możliwe zagrożenia dla dziecka.

Stosowanie u pacjentów pediatrycznych: Ponieważ informacje dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności węglanu litu u dzieci w wieku poniżej 12 lat nie są dostępne, jego stosowanie u takich pacjentów nie jest zalecane.

Istnieją doniesienia o przejściowym zespole ostrej dystonii i hiperrefleksji u dziecka o wadze 15 kg, które spożyło 300 mg węglanu litu.

Stosowanie u osób starszych : Pacjenci w podeszłym wieku często wymagają niższych dawek litu, aby osiągnąć terapeutyczny poziom w surowicy. Mogą również wykazywać działania niepożądane przy poziomach surowicy zwykle tolerowanych przez młodszych pacjentów.

Ogólny : Zdolność tolerowania litu jest większa podczas ostrej fazy maniakalnej i zmniejsza się, gdy objawy maniakalne ustępują (patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).

Przestrzeń dystrybucji litu jest zbliżona do całkowitej wody w organizmie. Lit jest wydalany głównie z moczem, w nieznacznym stopniu z kałem. Wydalanie litu przez nerki jest proporcjonalne do jego stężenia w osoczu. Okres półtrwania eliminacji litu wynosi około 24 godziny. Lit zmniejsza wchłanianie zwrotne sodu przez kanaliki nerkowe, co może prowadzić do niedoboru sodu. Dlatego ważne jest, aby pacjent przynajmniej w początkowym okresie stabilizacji utrzymywał prawidłową dietę, w tym sól, oraz odpowiednią podaż płynów (od 2500 do 3000 ml). Zgłaszano, że zmniejszona tolerancja na lit jest następstwem przedłużającego się pocenia się lub biegunki. W takim przypadku należy podawać płyny i sól pod ścisłą kontrolą lekarską, a spożycie litu należy zmniejszyć lub wstrzymać do czasu ustąpienia choroby.

Oprócz pocenia się i biegunki, współistniejąca infekcja z podwyższoną temperaturą może również wymagać czasowego zmniejszenia lub zaprzestania przyjmowania leków.

Istniejące wcześniej schorzenia tarczycy niekoniecznie stanowią przeciwwskazanie do leczenia litem; w przypadku niedoczynności tarczycy dokładne monitorowanie czynności tarczycy podczas stabilizacji i podtrzymywania litu pozwala na korektę ewentualnych zmian parametrów tarczycy; w przypadku wystąpienia niedoczynności tarczycy podczas stabilizacji i podtrzymywania litu można zastosować uzupełniające leczenie tarczycy.

PRZEDAWKOWAĆ

Toksyczne poziomy litu są zbliżone do poziomów terapeutycznych. Dlatego ważne jest, aby pouczyć pacjentów i ich rodziny, aby zwracali uwagę na wczesne objawy toksyczne, a w przypadku ich wystąpienia zaprzestali leczenia i poinformowali lekarza. Objawy toksyczne są szczegółowo wymienione w dziale DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE.

Leczenie: Nie jest znane żadne specyficzne antidotum na zatrucie litem. Wczesne objawy zatrucia litem można zwykle leczyć poprzez zmniejszenie lub zaprzestanie podawania leku i wznowienie leczenia w mniejszej dawce po upływie 24 do 48 godzin. W ciężkich przypadkach zatrucia litem pierwszym i najważniejszym celem leczenia jest eliminacja tego jonu z organizmu pacjenta. Leczenie jest zasadniczo takie samo jak w przypadku zatrucia barbituranami: 1) płukanie żołądka, 2) korekta nierównowagi wodno-elektrolitowej, 3) regulacja czynności nerek. Mocznik, mannitol i aminofilina powodują znaczny wzrost wydalania litu. Hemodializa jest skutecznym i szybkim sposobem usuwania jonów z silnie toksycznego pacjenta. Niezbędna jest profilaktyka infekcji, regularne prześwietlenia klatki piersiowej oraz zachowanie prawidłowego oddychania.

PRZECIWWSKAZANIA

Brak informacji.

FARMAKOLOGIA KLINICZNA

DZIAŁANIA

Badania przedkliniczne wykazały, że lit zmienia transport sodu w komórkach nerwowych i mięśniowych oraz wpływa na wewnątrzneuronowy metabolizm katecholamin, ale specyficzny biochemiczny mechanizm działania litu w manii jest nieznany.

INFORMACJA O PACJENCIE

Brak informacji. Proszę odnieść się do OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI Sekcje.