Levothroid 50mcg Zastosowanie, skutki uboczne i dawkowanie. Cena w aptece internetowej. Leki generyczne bez recepty.
Co to jest Levothroid 50mcg i jak się go stosuje?
Levothroid 50mcg to lek na receptę stosowany w leczeniu objawów łagodnej do ciężkiej niedoczynności tarczycy, subklinicznej niedoczynności tarczycy i śpiączki śluzowatej. Levothroid może być stosowany samodzielnie lub z innymi lekami.
Levothroid należy do klasy leków zwanych produktami tarczycy.
Nie wiadomo, czy Levothroid 50mcg jest bezpieczny i skuteczny u dzieci poniżej 1 miesiąca życia.
Jakie są możliwe skutki uboczne Levothroid?
Levothroid może powodować poważne skutki uboczne, w tym:
- pokrzywka,
- trudności w oddychaniu,
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła,
- szybkie lub nieregularne bicie serca,
- ból w klatce piersiowej,
- duszność,
- gorączka,
- uderzenia gorąca,
- wyzysk,
- drżenia,
- uczucie niezwykłego zimna,
- słabość,
- zmęczenie,
- problemy ze snem (bezsenność),
- problemy z pamięcią,
- depresja,
- drażliwość,
- ból głowy,
- kurcze nóg,
- bóle mięśni,
- nerwowość,
- suchość skóry lub włosów,
- wypadanie włosów,
- zmiany w Twoich okresach menstruacyjnych,
- wymioty,
- biegunka,
- zmiany apetytu i
- zmiany wagi
Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów.
Najczęstsze działania niepożądane Levothroid to:
- słabe mięśnie,
- ból głowy,
- kurcze nóg,
- nerwowość,
- problemy ze snem,
- biegunka,
- wysypka skórna i
- częściowe wypadanie włosów
Poinformuj lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek skutki uboczne, które Ci przeszkadzają lub które nie ustępują.
To nie wszystkie możliwe skutki uboczne Levothroid. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą.
Zadzwoń do lekarza, aby uzyskać poradę medyczną na temat skutków ubocznych. Możesz zgłosić skutki uboczne do FDA pod numerem 1-800-FDA-1088.
OPIS
LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) Tabletki, USP zawiera syntetyczną krystaliczną sól sodową L-3,3',5,5'-tetrajodotyroniny [lewotyroksyny (T4) sodu]. Syntetyczny T4 jest identyczny z wytwarzanym w ludzkiej tarczycy. Lewotyroksyna (T4) sodu ma wzór empiryczny C15H10I4N NaO4 x H2O, masa cząsteczkowa 798,86 g/mol (bezwodny) i wzór strukturalny, jak pokazano:
Nieaktywne składniki : Celuloza mikrokrystaliczna, dwuzasadowy fosforan wapnia, powidon i stearynian magnezu. Poniżej przedstawiono dodatki barwiące na moc tabletki.
WSKAZANIA
Lewotyroksynę sodową stosuje się w następujących wskazaniach:
Niedoczynność tarczycy
Jako terapia zastępcza lub uzupełniająca w przypadku wrodzonej lub nabytej niedoczynności tarczycy o dowolnej etiologii, z wyjątkiem przemijającej niedoczynności tarczycy w fazie zdrowienia podostrego zapalenia tarczycy. Specyficzne wskazania obejmują: pierwotną (tarczycową), wtórną (przysadkową) i trzeciorzędową (podwzgórzową) niedoczynność tarczycy oraz subkliniczną niedoczynność tarczycy. Pierwotna niedoczynność tarczycy może wynikać z niedoczynności, pierwotnego zaniku tarczycy, częściowego lub całkowitego wrodzonego braku tarczycy lub z efektów operacji, napromieniania lub leków, z obecnością wola lub bez.
Tłumienie TSH przysadki
W leczeniu lub profilaktyce różnych typów wola eutyreozy (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ), w tym guzki tarczycy (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ), podostre lub przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy (zapalenie tarczycy Hashimoto), wole wieloguzkowe (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ) oraz jako uzupełnienie leczenia chirurgicznego i radiojodu w leczeniu wysokozróżnicowanego raka tarczycy zależnego od tyreotropiny.
DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA
Ogólne zasady
Celem terapii zastępczej jest osiągnięcie i utrzymanie klinicznego i biochemicznego stanu eutyreozy. Celem terapii supresyjnej jest zahamowanie wzrostu i/lub funkcji nieprawidłowej tkanki tarczycy. Dawka LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej), która jest odpowiednia do osiągnięcia tych celów, zależy od wielu czynników, w tym wieku pacjenta, masy ciała, stanu układu sercowo-naczyniowego, współistniejących schorzeń, w tym ciąży, przyjmowanych jednocześnie leków i specyfiki schorzenia leczony (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ). Dlatego poniższe zalecenia służą jedynie jako wytyczne dotyczące dawkowania. Dawkowanie musi być zindywidualizowane, a dostosowania dokonywane na podstawie okresowej oceny odpowiedzi klinicznej pacjenta i parametrów laboratoryjnych (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Testy laboratoryjne).
LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) jest podawany jako pojedyncza dawka dzienna, najlepiej pół do jednej godziny przed śniadaniem. LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) należy przyjmować w odstępie co najmniej 4 godzin od leków, o których wiadomo, że wpływają na jego wchłanianie (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , INTERAKCJE Z LEKAMI ).
Ze względu na długi okres półtrwania lewotyroksyny, maksymalne działanie terapeutyczne po podaniu danej dawki lewotyroksyny sodowej może nie być osiągnięte przez 4-6 tygodni. Należy zachować ostrożność podczas podawania LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) pacjentom z chorobą sercowo-naczyniową, osobom w podeszłym wieku oraz osobom ze współistniejącą niewydolnością nadnerczy (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ).
Określone populacje pacjentów
Niedoczynność tarczycy u dorosłych i dzieci, u których wzrost i dojrzewanie są zakończone
(Widzieć OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Testy laboratoryjne )
Terapię można rozpocząć od pełnych dawek zastępczych u zdrowych osób w wieku poniżej 50 lat oraz u osób w wieku powyżej 50 lat, które były niedawno leczone z powodu nadczynności tarczycy lub które miały niedoczynność tarczycy tylko przez krótki czas (np. kilka miesięcy). Średnia pełna dawka zastępcza lewotyroksyny sodowej wynosi około 1,7 mcg/kg/dobę (np. 100-125 mcg/dobę dla osoby dorosłej o masie 70 kg). Starsi pacjenci mogą wymagać mniej niż 1 mcg/kg/dzień. Dawki lewotyroksyny sodowej większe niż 200 mcg/dobę są rzadko wymagane. Niewystarczająca odpowiedź na dawki dobowe ≥ 300 mcg/dobę występuje rzadko i może wskazywać na słabą podatność, złe wchłanianie i/lub interakcje lekowe.
przypadku większości pacjentów w wieku powyżej 50 lat lub pacjentów w wieku poniżej 50 lat z podstawową chorobą serca zalecana jest początkowa dawka lewotyroksyny sodowej 25-50 µg/dobę, ze stopniowym zwiększaniem dawki w odstępach 6-8 tygodni, ponieważ potrzebne. Zalecana dawka początkowa lewotyroksyny sodowej u pacjentów w podeszłym wieku z chorobami serca wynosi 12,5-25 µg/dobę, ze stopniowym zwiększaniem dawki w odstępach 4-6 tygodni. Dawka lewotyroksyny sodowej jest na ogół dostosowywana w przyrostach o 12,5-25 mcg, dopóki pacjent z pierwotną niedoczynnością tarczycy nie będzie w stanie klinicznej eutyreozy, a TSH w surowicy normalizuje się. U pacjentów z ciężką niedoczynnością tarczycy zalecana początkowa dawka lewotyroksyny sodowej wynosi 12,5–25 mcg/dobę ze wzrostem o 25 mcg/dobę co 2–4 tygodnie, z towarzyszącą oceną kliniczną i laboratoryjną, aż do normalizacji stężenia TSH.
pacjentów z wtórną (przysadkową) lub trzeciorzędową (podwzgórzową) niedoczynnością tarczycy dawkę lewotyroksyny sodowej należy zwiększać do momentu uzyskania klinicznej eutyreozy i przywrócenia stężenia wolnej T4 w surowicy do górnej połowy normy.
Dawkowanie pediatryczne
Wrodzona lub nabyta niedoczynność tarczycy
(Widzieć ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Testy laboratoryjne)
Ogólne zasady
Ogólnie rzecz biorąc, leczenie lewotyroksyną należy rozpocząć w pełnych dawkach zastępczych tak szybko, jak to możliwe. Opóźnienia w diagnozie i rozpoczęciu terapii mogą mieć szkodliwy wpływ na rozwój intelektualny i fizyczny dziecka.
Należy unikać niedostatecznego i nadmiernego leczenia (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , zastosowanie pediatryczne).
LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) może być podawany niemowlętom i dzieciom, które nie mogą połykać nienaruszonych tabletek przez zmiażdżenie tabletki i zawieszenie świeżo pokruszonej tabletki w małej ilości (5-10 ml lub 1-2 łyżeczki) wody. Zawiesinę można podawać łyżką lub zakraplaczem. NIE PRZECHOWYWAĆ ZAWIESZENIA. Pokarmy, które zmniejszają wchłanianie lewotyroksyny, takie jak sojowa mieszanka dla niemowląt, nie powinny być stosowane do podawania tabletek lewotyroksyny sodowej (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Interakcje między lekami a żywnością).
Noworodki
Zalecana dawka początkowa lewotyroksyny sodowej u noworodków wynosi 10-15 mcg/kg/dobę. U niemowląt z ryzykiem niewydolności serca należy rozważyć niższą dawkę początkową (np. 25 µg/dobę) i w razie potrzeby zwiększyć dawkę w ciągu 4-6 tygodni na podstawie odpowiedzi klinicznej i laboratoryjnej na leczenie. U niemowląt z bardzo niskim (
Niemowlęta i dzieci
Leczenie lewotyroksyną zwykle rozpoczyna się od pełnych dawek zastępczych, przy czym zalecana dawka na masę ciała zmniejsza się wraz z wiekiem (patrz Tabela 3). Jednak u dzieci z przewlekłą lub ciężką niedoczynnością tarczycy zalecana jest początkowa dawka lewotyroksyny sodowej 25 µg/dobę, zwiększana o 25 µg co 2-4 tygodnie, aż do uzyskania pożądanego efektu.
Nadpobudliwość u starszego dziecka można zminimalizować, jeśli dawka początkowa wynosi jedną czwartą zalecanej pełnej dawki zastępczej, a następnie dawkę zwiększa się co tydzień o ilość równą jednej czwartej pełnej zalecanej dawki zastępczej aż do pełnego osiągnięto zalecaną dawkę zastępczą.
Ciąża
Ciąża może zwiększyć zapotrzebowanie na lewotyroksynę (patrz „Ciąża”).
Subkliniczna niedoczynność tarczycy
Jeśli ten stan jest leczony, do normalizacji poziomu TSH w surowicy może wystarczyć niższa dawka lewotyroksyny sodowej (np. 1 μg/kg/dzień) niż stosowana do pełnego zastąpienia. Nieleczonych pacjentów należy corocznie monitorować pod kątem zmian stanu klinicznego i parametrów laboratoryjnych tarczycy.
Supresja TSH w wysokozróżnicowanym raku tarczycy i guzkach tarczycy
Docelowy poziom supresji TSH w tych warunkach nie został ustalony w badaniach kontrolowanych. Ponadto skuteczność supresji TSH w łagodnej chorobie guzkowej jest kontrowersyjna. Dlatego też dawka LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) stosowana do supresji TSH powinna być indywidualizowana w oparciu o konkretną chorobę i leczonego pacjenta.
W leczeniu wysokozróżnicowanego (brodawkowatego i grudkowego) raka tarczycy lewotyroksynę stosuje się jako uzupełnienie zabiegu chirurgicznego i terapii jodem radioaktywnym. Ogólnie TSH jest tłumione do
leczeniu łagodnych guzków i nietoksycznego wola wieloguzkowego, TSH jest ogólnie tłumione do wyższego celu (np. 0,1 do 0,5 lub 1,0 mU/l) niż stosowane w leczeniu raka tarczycy. Lewotyroksyna sodowa jest przeciwwskazana, jeśli stężenie TSH w surowicy jest już obniżone, ze względu na ryzyko wywołania jawnej tyreotoksykozy (patrz PRZECIWWSKAZANIA , OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ).
Śpiączka śluzowata
Śpiączka śluzowata jest stanem zagrożenia życia, charakteryzującym się słabym krążeniem i hipometabolizmem i może powodować nieprzewidywalne wchłanianie lewotyroksyny sodowej z przewodu pokarmowego. Dlatego nie zaleca się stosowania doustnych leków zawierających hormony tarczycy w leczeniu tego schorzenia. Należy podawać produkty lecznicze zawierające hormon tarczycy przygotowane do podawania dożylnego.
JAK DOSTARCZONE
LEVOTHROID® (tabletki lewotyroksyny sodowej, USP) to tabletki w kształcie kapsułki, oznaczone kolorami, oznaczone mocą i dostarczane w następujący sposób:
Warunki przechowywania
Przechowywać w temperaturze 25 ° C (77 ° F) z dopuszczalnymi odchyleniami do 15-30 ° C (59-86 ° F). Chronić przed wilgocią i światłem.
Wyprodukowano dla: Forest Pharmaceuticals, Inc., Filia Laboratoriów Leśnych, Inc., St. Louis, Missouri, 63045 przez: Lloyd Pharmaceutical Division of Lloyd, Inc., Shenandoah, IA 51601 Rev. 09/05 FDA wersja: 03/10/2006
SKUTKI UBOCZNE
Działania niepożądane związane z leczeniem lewotyroksyną to głównie nadczynność tarczycy spowodowana przedawkowaniem terapeutycznym (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI oraz PRZEDAWKOWANIE ). Należą do nich:
Ogólne: zmęczenie, zwiększony apetyt, utrata masy ciała, nietolerancja ciepła, gorączka, nadmierne pocenie się;
Centralny układ nerwowy: ból głowy, nadpobudliwość, nerwowość, niepokój, drażliwość, labilność emocjonalna, bezsenność;
Układ mięśniowo-szkieletowy: drżenie, osłabienie mięśni;
Układ sercowo-naczyniowy: kołatanie serca, tachykardia, zaburzenia rytmu serca, podwyższony puls i ciśnienie krwi, niewydolność serca, dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego, zatrzymanie akcji serca;
Układ oddechowy: duszność;
Przewód pokarmowy: biegunka, wymioty, skurcze brzucha i podwyższenie wyników testów czynności wątroby;
Dermatologiczne: wypadanie włosów, zaczerwienienie;
Endokrynologiczne: zmniejszona gęstość mineralna kości; Rozrodcze: nieregularne miesiączki, upośledzona płodność.
U dzieci leczonych lewotyroksyną opisywano guz rzekomy mózgu i zsuwanie się nasady głowy kości udowej. Nadmierne leczenie może skutkować kraniosynostozą u niemowląt i przedwczesnym zamknięciem nasad kości długich u dzieci, co może skutkować obniżonym wzrostem osoby dorosłej.
Rzadko zgłaszano napady drgawek po wdrożeniu terapii lewotyroksyną.
Nieodpowiednia dawka lewotyroksyny spowoduje lub nie złagodzi objawów niedoczynności tarczycy.
pacjentów leczonych produktami zawierającymi hormony tarczycy występowały reakcje nadwrażliwości na składniki nieaktywne. Należą do nich pokrzywka, świąd, wysypka skórna, uderzenia gorąca, obrzęk naczynioruchowy, różne objawy ze strony przewodu pokarmowego (ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka), gorączka, bóle stawów, choroba posurowicza i świszczący oddech. Nie jest znana nadwrażliwość na samą lewotyroksynę.
INTERAKCJE Z LEKAMI
Wiele leków wpływa na farmakokinetykę i metabolizm hormonów tarczycy (np. wchłanianie, syntezę, wydzielanie, katabolizm, wiązanie białek i odpowiedź tkanek docelowych) i może zmieniać odpowiedź terapeutyczną na LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa). Ponadto hormony tarczycy i stan tarczycy mają zróżnicowany wpływ na farmakokinetykę i działanie innych leków. Wykaz interakcji lek-oś tarczycowa znajduje się w Tabeli 2.
Lista interakcji lek-oś tarczycowa w tabeli 2 może nie być wyczerpująca ze względu na wprowadzenie nowych leków oddziałujących z osią tarczycową lub odkrycie wcześniej nieznanych interakcji. Lekarz przepisujący powinien być świadomy tego faktu i powinien zapoznać się z odpowiednimi źródłami referencyjnymi (np. ulotkami dołączonymi do opakowania nowo zatwierdzonych leków, literaturą medyczną) w celu uzyskania dodatkowych informacji w przypadku podejrzenia interakcji lek-lek z lewotyroksyną.
Doustne antykoagulanty
Lewotyroksyna zwiększa odpowiedź na doustne leczenie przeciwzakrzepowe. Dlatego zmniejszenie dawki antykoagulantu może być uzasadnione przy korekcji stanu niedoczynności tarczycy lub gdy dawka LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej) zostanie zwiększona. Czas protrombinowy należy ściśle monitorować, aby umożliwić odpowiednie i szybkie dostosowanie dawki (patrz Tabela 2).
Glikozydy naparstnicy
Działanie terapeutyczne glikozydów naparstnicy może być osłabione przez lewotyroksynę. Stężenie glikozydów naparstnicy w surowicy może ulec obniżeniu, gdy pacjent z niedoczynnością tarczycy osiągnie stan eutyreozy, co wymaga zwiększenia dawki glikozydów naparstnicy (patrz Tabela 2).
Interakcje lek-pożywienie
Spożywanie niektórych pokarmów może wpływać na wchłanianie lewotyroksyny, powodując konieczność dostosowania dawkowania. Mąka sojowa (dla niemowląt), mączka z nasion bawełny, orzechy włoskie i błonnik pokarmowy mogą wiązać i zmniejszać wchłanianie lewotyroksyny sodowej z przewodu pokarmowego.
Interakcje lekowo-laboratoryjne
Zmiany stężenia TBG należy uwzględnić podczas interpretacji wartości T4 i T3, co wymaga pomiaru i oceny niezwiązanego (wolnego) hormonu i/lub określenia wskaźnika wolnego T4 (FT4I). Ciąża, zakaźne zapalenie wątroby, estrogeny, doustne środki antykoncepcyjne zawierające estrogeny i ostra przerywana porfiria zwiększają stężenie TBG. Spadek stężenia TBG obserwuje się w przypadku nerczycy, ciężkiej hipoproteinemii, ciężkiej choroby wątroby, akromegalii oraz po leczeniu androgenami lub kortykosteroidami (patrz również Tabela 2). Opisano rodzinne globulinemie wiążące hiper- lub hipotyroksynę, z częstością występowania niedoboru TBG około 1 na 9000.
OSTRZEŻENIA
OSTRZEŻENIE Hormony tarczycy, w tym LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa), samodzielnie lub z innymi środkami terapeutycznymi, nie powinny być stosowane do leczenia otyłości lub do utraty wagi. U pacjentów w stanie eutyreozy dawki mieszczące się w zakresie dobowego zapotrzebowania hormonalnego są nieskuteczne w redukcji masy ciała. Większe dawki mogą wywoływać poważne lub nawet zagrażające życiu objawy toksyczności, szczególnie gdy są podawane w połączeniu z aminami sympatykomimetycznymi, takimi jak te stosowane do ich działania anorektycznego.
Lewotyroksyny sodowej nie należy stosować w leczeniu niepłodności męskiej lub żeńskiej, chyba że stan ten jest związany z niedoczynnością tarczycy. Leczenie lewotyroksyną sodową jest przeciwwskazane u pacjentów z nietoksycznym wole rozlanym lub guzkową chorobą tarczycy, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku lub ze współistniejącą chorobą sercowo-naczyniową, jeśli stężenie TSH w surowicy jest już obniżone ze względu na ryzyko wystąpienia jawnej nadczynności tarczycy (patrz PRZECIWWSKAZANIA ). Jeśli poziom TSH w surowicy nie jest zahamowany, należy zachować ostrożność podczas stosowania LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej) w połączeniu z dokładnym monitorowaniem czynności tarczycy w celu wykrycia nadczynności tarczycy oraz monitorowaniem klinicznym pod kątem potencjalnych niepożądanych objawów sercowo-naczyniowych i objawów nadczynności tarczycy.
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Ogólny
Lewotyroksyna ma wąski indeks terapeutyczny. Niezależnie od wskazań do stosowania konieczne jest staranne dostosowywanie dawki, aby uniknąć konsekwencji zbytniego lub niedostatecznego leczenia. Konsekwencje te obejmują m.in. wpływ na wzrost i rozwój, funkcje sercowo-naczyniowe, metabolizm kości, funkcje rozrodcze, funkcje poznawcze, stan emocjonalny, funkcję przewodu pokarmowego oraz metabolizm glukozy i lipidów. Wiele leków wchodzi w interakcje z lewotyroksyną sodową, co wymaga dostosowania dawkowania w celu utrzymania odpowiedzi terapeutycznej (patrz INTERAKCJE Z LEKAMI ).
Wpływ na gęstość mineralną kości
kobiet długotrwałe leczenie lewotyroksyną sodową wiązało się ze zwiększoną resorpcją kości, a tym samym zmniejszeniem gęstości mineralnej kości, szczególnie u kobiet po menopauzie przy dawkach większych niż dawki zastępcze lub u kobiet otrzymujących dawki supresyjne lewotyroksyny sodowej. Zwiększona resorpcja kości może być związana ze zwiększonym stężeniem w surowicy i wydalaniem wapnia i fosforu z moczem, podwyższeniem poziomu fosfatazy zasadowej w kościach i obniżonym stężeniem parathormonu w surowicy. Dlatego zaleca się, aby pacjenci otrzymujący lewotyroksynę sodową otrzymywali minimalną dawkę niezbędną do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej i biochemicznej.
Pacjenci z podstawową chorobą sercowo-naczyniową
Należy zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny pacjentom z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi oraz osobom w podeszłym wieku, u których istnieje zwiększone ryzyko utajonej choroby serca. U tych pacjentów leczenie lewotyroksyną należy rozpoczynać od dawek mniejszych niż zalecane u osób młodszych lub u pacjentów bez chorób serca (patrz OSTRZEŻENIA ; ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Geriatryczne zastosowanie; i DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ). Jeśli objawy kardiologiczne rozwiną się lub nasilą, dawkę lewotyroksyny należy zmniejszyć lub wstrzymać przez jeden tydzień, a następnie ostrożnie wznowić w mniejszej dawce. Nadmierne leczenie lewotyroksyną sodową może mieć niepożądane skutki sercowo-naczyniowe, takie jak zwiększenie częstości akcji serca, zwiększenie grubości ścian serca i kurczliwość serca oraz może wywołać dusznicę bolesną lub zaburzenia rytmu serca. Pacjenci z chorobą wieńcową, którzy są leczeni lewotyroksyną, powinni być ściśle monitorowani podczas zabiegów chirurgicznych, ponieważ możliwość wywoływania zaburzeń rytmu serca może być większa u osób leczonych lewotyroksyną. Jednoczesne podawanie lewotyroksyny i leków sympatykomimetycznych pacjentom z chorobą wieńcową może wywołać niewydolność wieńcową.
Pacjenci z nietoksycznym wolem rozlanym lub guzową chorobą tarczycy
Należy zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny pacjentom z nietoksycznym wolem rozlanym lub chorobą guzkową tarczycy, aby zapobiec wystąpieniu tyreotoksykozy (patrz OSTRZEŻENIA ). Jeśli stężenie TSH w surowicy jest już obniżone, nie należy podawać lewotyroksyny sodowej (patrz PRZECIWWSKAZANIA ).
Powiązane zaburzenia endokrynologiczne
Niedobory hormonów podwzgórza/przysadki
U pacjentów z wtórną lub trzeciorzędową niedoczynnością tarczycy należy rozważyć dodatkowe niedobory hormonów podwzgórza/przysadki i, w przypadku rozpoznania, leczyć (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy w niewydolności nadnerczy).
Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy
Czasami przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy może wystąpić w połączeniu z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak niewydolność nadnerczy, niedokrwistość złośliwa i cukrzyca insulinozależna. Pacjenci ze współistniejącą niewydolnością nadnerczy powinni być leczeni zastępczymi glikokortykosteroidami przed rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną sodową. Niezastosowanie się do tego może wywołać ostry przełom nadnerczowy po rozpoczęciu leczenia hormonem tarczycy z powodu zwiększonego klirensu metabolicznego glikokortykosteroidów przez hormon tarczycy. Pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania schematów leczenia przeciwcukrzycowego w górę, gdy są leczeni lewotyroksyną (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , INTERAKCJE Z LEKAMI ).
Inne powiązane schorzenia
Wydaje się, że niemowlęta z wrodzoną niedoczynnością tarczycy są bardziej narażone na inne wrodzone anomalie, przy czym najczęstszym powiązaniem są anomalie sercowo-naczyniowe (zwężenie zastawki płucnej, ubytek przegrody międzyprzedsionkowej i ubytek przegrody międzykomorowej).
Testy laboratoryjne
Ogólny
Rozpoznanie niedoczynności tarczycy potwierdza się poprzez pomiar poziomu TSH za pomocą czułego testu (czułość testu drugiej generacji ≤ 0,1 mIU/L lub czułość testu trzeciej generacji ≤ 0,01 mIU/L) oraz pomiar wolnej T4.
O adekwatności terapii decyduje okresowa ocena odpowiednich badań laboratoryjnych oraz ocena kliniczna. Wybór badań laboratoryjnych zależy od różnych czynników, w tym od etiologii podstawowej choroby tarczycy, współistniejących schorzeń, w tym ciąży, oraz jednoczesnego stosowania leków (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , INTERAKCJE Z LEKAMI oraz interakcje z testami laboratoryjnymi i lekami). Trwałe kliniczne i laboratoryjne dowody niedoczynności tarczycy pomimo pozornie odpowiedniej dawki zastępczej LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) mogą świadczyć o niewystarczającej absorpcji, słabej podatności, interakcjach lekowych lub zmniejszonej potencji T4 produktu leczniczego.
Dorośli ludzie
dorosłych pacjentów z pierwotną (tarczycową) niedoczynnością tarczycy do monitorowania leczenia można stosować sam poziom TSH w surowicy (za pomocą czułego testu). Częstość monitorowania TSH podczas dostosowywania dawki lewotyroksyny zależy od sytuacji klinicznej, ale na ogół zaleca się to co 6-8 tygodni do czasu normalizacji. U pacjentów, którzy niedawno rozpoczęli leczenie lewotyroksyną i których stężenie TSH w surowicy uległo normalizacji lub u pacjentów, u których zmieniono dawkowanie lewotyroksyny, stężenie TSH w surowicy należy zmierzyć po 8-12 tygodniach. Po osiągnięciu optymalnej dawki zastępczej monitorowanie kliniczne (badanie fizykalne) i biochemiczne można przeprowadzać co 6-12 miesięcy, w zależności od sytuacji klinicznej oraz w przypadku zmiany stanu pacjenta. Zaleca się, aby badanie fizykalne i pomiar TSH w surowicy były przeprowadzane co najmniej raz w roku u pacjentów otrzymujących LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) (patrz OSTRZEŻENIA , ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , oraz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).
Pediatria
pacjentów z wrodzoną niedoczynnością tarczycy adekwatność terapii zastępczej należy ocenić, mierząc zarówno TSH w surowicy (za pomocą czułego testu), jak i całkowitą lub wolną T4. W ciągu pierwszych trzech lat życia całkowite lub wolne stężenie T4 w surowicy powinno być przez cały czas utrzymywane w górnej połowie normy. Chociaż celem terapii jest również normalizacja poziomu TSH w surowicy, nie zawsze jest to możliwe u niewielkiego odsetka pacjentów, szczególnie w pierwszych kilku miesiącach terapii. TSH może nie ulec normalizacji ze względu na reset progu sprzężenia zwrotnego przysadkowo-tarczycowego w wyniku niedoczynności tarczycy in utero. Niepowodzenie wzrostu T4 w surowicy do górnej połowy prawidłowego zakresu w ciągu 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) i/lub spadku TSH w surowicy poniżej 20 mU/l w ciągu 4 tygodni, powinno ostrzec lekarza możliwość, że dziecko nie otrzymuje odpowiedniej terapii. Następnie przed zwiększeniem dawki LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej) należy przeprowadzić dokładne zapytanie dotyczące przestrzegania zaleceń, dawki podawanego leku i sposobu podawania.
Zalecana częstotliwość monitorowania TSH i całkowitego lub wolnego T4 u dzieci jest następująca: po 2 i 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia;co 1-2 miesiące w ciągu pierwszego roku życia;co 2-3 miesiące między 1 i 3 lata; a następnie co 3 do 12 miesięcy, aż do zakończenia wzrostu. Częstsze okresy monitorowania mogą być konieczne, jeśli podejrzewa się słabą podatność lub uzyskano nieprawidłowe wartości. Zaleca się, aby poziomy TSH i T4 oraz badanie fizykalne, jeśli jest to wskazane, były wykonywane 2 tygodnie po każdej zmianie dawki LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej). Rutynowe badanie kliniczne, w tym ocena wzrostu i rozwoju umysłowego i fizycznego oraz dojrzewania kości, powinno być przeprowadzane w regularnych odstępach czasu (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Stosowanie pediatryczne i DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).
Wtórna (przysadkowa) i trzeciorzędowa (podwzgórzowa) niedoczynność tarczycy
Adekwatność terapii należy ocenić, mierząc poziomy wolnej T4 w surowicy, które u tych pacjentów powinny być utrzymywane w górnej połowie normy.
Karcynogeneza, mutageneza i upośledzenie płodności
Nie przeprowadzono badań na zwierzętach w celu oceny potencjału rakotwórczego, potencjału mutagennego lub wpływu lewotyroksyny na płodność. Syntetyczny T4 w LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) jest identyczny z wytwarzanym naturalnie przez ludzką tarczycę. Chociaż odnotowano związek między przedłużoną terapią hormonalną tarczycy a rakiem piersi, nie zostało to potwierdzone. Pacjenci otrzymujący LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) z odpowiednich wskazań klinicznych powinni być miareczkowani do najniższej skutecznej dawki zastępczej.
Ciąża
Kategoria A
Badania u kobiet przyjmujących lewotyroksynę sodową w czasie ciąży nie wykazały zwiększonego ryzyka wad wrodzonych. Dlatego możliwość uszkodzenia płodu wydaje się odległa. LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) nie powinien być odstawiany w czasie ciąży, a niedoczynność tarczycy rozpoznaną w czasie ciąży należy szybko leczyć.
Niedoczynność tarczycy w czasie ciąży wiąże się z wyższym odsetkiem powikłań, w tym poronieniami samoistnymi, stanem przedrzucawkowym, urodzeniem martwego dziecka i przedwczesnym porodem. Niedoczynność tarczycy u matki może mieć niekorzystny wpływ na wzrost i rozwój płodu i dzieciństwa. W czasie ciąży stężenie T4 w surowicy może się zmniejszyć, a stężenie TSH w surowicy wzrosnąć do wartości poza prawidłowym zakresem. Ponieważ podwyższenie poziomu TSH w surowicy może wystąpić już w 4 tygodniu ciąży, kobietom w ciąży przyjmującym LEVOTHROID® (lewotyroksynę sodową) należy mierzyć TSH w każdym trymestrze ciąży. Podwyższony poziom TSH w surowicy należy skorygować przez zwiększenie dawki LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej) . Ponieważ poziom TSH po porodzie jest podobny do wartości sprzed poczęcia, dawkowanie LEVOTHROID® (lewotyroksyny sodowej) powinno powrócić do dawki sprzed ciąży natychmiast po porodzie. Poziom TSH w surowicy powinien być uzyskany 6-8 tygodni po porodzie.
Hormony tarczycy w pewnym stopniu przenikają przez barierę łożyskową, o czym świadczą poziomy we krwi pępowinowej płodów z atreozą wynoszące około 1/3 poziomu matek. Przeniesienie hormonu tarczycy z matki na płód może jednak nie być wystarczające do zapobiegania niedoczynności tarczycy w macicy.
Matki karmiące
Chociaż hormony tarczycy są wydzielane do mleka ludzkiego tylko w minimalnym stopniu, należy zachować ostrożność podając LEVOTHROID® (lewotyroksynę sodową) kobiecie karmiącej. Jednak do utrzymania prawidłowej laktacji na ogół potrzebne są odpowiednie dawki zastępcze lewotyroksyny.
Zastosowanie pediatryczne
Ogólny
Celem leczenia pacjentów pediatrycznych z niedoczynnością tarczycy jest osiągnięcie i utrzymanie prawidłowego wzrostu i rozwoju intelektualnego i fizycznego. Początkowa dawka lewotyroksyny różni się w zależności od wieku i masy ciała (patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA , Tabela 3). Dostosowanie dawkowania opiera się na ocenie indywidualnych parametrów klinicznych i laboratoryjnych pacjenta (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Testy laboratoryjne).
dzieci, u których nie potwierdzono trwałej niedoczynności tarczycy, zaleca się przerwanie podawania lewotyroksyny na 30-dniowy okres próbny, ale dopiero po ukończeniu przez dziecko 3 roku życia. Następnie należy uzyskać poziomy T4 i TSH w surowicy. Jeżeli T4 jest niskie, a TSH wysokie, ustala się rozpoznanie trwałej niedoczynności tarczycy i należy wznowić leczenie lewotyroksyną. Jeśli poziomy T4 i TSH są prawidłowe, można założyć eutyreozy, a zatem niedoczynność tarczycy można uznać za przejściową. W takim przypadku jednak lekarz powinien uważnie obserwować dziecko i powtórzyć badania czynności tarczycy, jeśli pojawią się jakiekolwiek objawy niedoczynności tarczycy. W takiej sytuacji klinicysta powinien mieć wysoki wskaźnik podejrzenia nawrotu. Jeśli wyniki testu odstawienia lewotyroksyny są niejednoznaczne, konieczna będzie uważna obserwacja i kolejne badania.
Ponieważ niektóre poważniej dotknięte dzieci mogą stać się klinicznie niedoczynnością tarczycy po przerwaniu leczenia na 30 dni, alternatywnym podejściem jest zmniejszenie dawki zastępczej lewotyroksyny o połowę podczas 30-dniowego okresu próbnego. Jeżeli po 30 dniach stężenie TSH w surowicy wzrośnie powyżej 20 mU/l potwierdza się rozpoznanie trwałej niedoczynności tarczycy i należy wznowić pełną terapię zastępczą. Jeśli jednak TSH w surowicy nie wzrośnie do więcej niż 20 mU/l, leczenie lewotyroksyną należy przerwać na kolejny 30-dniowy okres próbny, a następnie powtórzyć badanie T4 i TSH w surowicy.
W pewnych okolicznościach klinicznych należy rozważyć współistniejące schorzenia i, jeśli występują, odpowiednio leczyć (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ).
Wrodzona niedoczynność tarczycy
(Widzieć ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , badania laboratoryjne i DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA )
Szybkie przywrócenie prawidłowego stężenia T4 w surowicy ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegania niekorzystnemu wpływowi wrodzonej niedoczynności tarczycy na rozwój intelektualny, a także na ogólny wzrost fizyczny i dojrzewanie. Dlatego terapię LEVOTHROID® (lewotyroksyną sodową) należy rozpocząć natychmiast po postawieniu diagnozy i na ogół kontynuować przez całe życie.
Podczas pierwszych 2 tygodni leczenia LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) niemowlęta powinny być ściśle monitorowane pod kątem przeciążenia serca, zaburzeń rytmu serca i aspiracji spowodowanej chciwym ssaniem.
Pacjenta należy ściśle monitorować, aby uniknąć niedostatecznego lub nadmiernego leczenia. Niedostateczne leczenie może mieć szkodliwy wpływ na rozwój intelektualny i wzrost liniowy. Nadmierne leczenie wiąże się z kraniosynostozą u niemowląt i może niekorzystnie wpływać na tempo dojrzewania mózgu i przyspieszać wiek kostny, powodując przedwczesne zamknięcie nasad kości długich i upośledzenie wzrostu dorosłego.
Nabyta niedoczynność tarczycy u pacjentów pediatrycznych
Pacjenta należy ściśle monitorować, aby uniknąć niedostatecznego i nadmiernego leczenia. Niedostateczne leczenie może skutkować słabymi wynikami w nauce ze względu na zaburzenia koncentracji i spowolnienie myślenia oraz obniżony wzrost osoby dorosłej. Nadmierne leczenie może przyspieszyć wiek kości i skutkować przedwczesnym zamknięciem nasad kości i upośledzeniem wzrostu dorosłego.
Leczone dzieci mogą wykazywać okres nadrabiania zaległości, co w niektórych przypadkach może wystarczyć do normalizacji wzrostu osoby dorosłej. U dzieci z ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy nadążanie za wzrostem może nie wystarczyć do normalizacji wzrostu osoby dorosłej.
Zastosowanie geriatryczne
Ze względu na częstsze występowanie chorób układu krążenia wśród osób w podeszłym wieku, leczenia lewotyroksyną nie należy rozpoczynać od pełnej dawki zastępczej (patrz OSTRZEŻENIA , ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , oraz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).
PRZEDAWKOWAĆ
Oznaki i objawy przedawkowania to nadczynność tarczycy (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI oraz DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE ). Ponadto może wystąpić dezorientacja i dezorientacja. Zgłaszano zator mózgu, wstrząs, śpiączkę i śmierć. U dziecka, które spożyło 18 mg lewotyroksyny, wystąpiły drgawki. Objawy niekoniecznie muszą być widoczne lub mogą pojawić się dopiero kilka dni po spożyciu lewotyroksyny sodowej.
Leczenie przedawkowania
Dawkę lewotyroksyny sodowej należy zmniejszyć lub tymczasowo odstawić, jeśli wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe przedawkowania.
Ostre masywne przedawkowanie
Może to być stan zagrożenia życia, dlatego należy natychmiast rozpocząć leczenie objawowe i podtrzymujące. Jeśli nie ma przeciwwskazań (np. napady padaczkowe, śpiączka lub utrata odruchu wymiotnego), żołądek należy opróżnić przez wymioty lub płukanie żołądka w celu zmniejszenia wchłaniania z przewodu pokarmowego. W celu zmniejszenia wchłaniania można również użyć węgla aktywowanego lub cholestyraminy. Ośrodkową i obwodową zwiększoną aktywność współczulną można leczyć przez podawanie antagonistów receptora β, np. propranololu, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań medycznych do ich stosowania. Zapewnij wsparcie oddechowe w razie potrzeby; kontroluj zastoinową niewydolność serca i arytmię; kontroluj gorączkę, hipoglikemię i utratę płynów, jeśli to konieczne. W celu zahamowania syntezy i uwalniania hormonów tarczycy można podać duże dawki leków przeciwtarczycowych (np. metimazol lub propylotiouracyl), a następnie w ciągu jednej do dwóch godzin duże dawki jodu. Glukokortykoidy mogą być podawane w celu zahamowania konwersji T4 do T3. Plazmafereza, hemoperfuzja z węglem drzewnym i transfuzja wymienna zostały zarezerwowane dla przypadków, w których pomimo konwencjonalnego leczenia dochodzi do dalszego pogorszenia stanu klinicznego. Ponieważ T4 silnie wiąże się z białkami, bardzo mało leku zostanie usunięte przez dializę.
PRZECIWWSKAZANIA
Lewotyroksyna jest przeciwwskazana u pacjentów z nieleczonym subklinicznym (obniżony poziom TSH w surowicy przy prawidłowym poziomie T3 i T4) lub jawną tyreotoksykozą o dowolnej etiologii oraz u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego. Lewotyroksyna jest przeciwwskazana u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością nadnerczy, ponieważ hormony tarczycy mogą wywołać ostry przełom nadnerczowy poprzez zwiększenie klirensu metabolicznego glikokortykosteroidów (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ). LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na którykolwiek z nieaktywnych składników tabletek LEVOTHROID® (patrz OPIS , Nieaktywne składniki).
FARMAKOLOGIA KLINICZNA
Syntezę i wydzielanie hormonów tarczycy reguluje oś podwzgórze-przysadka-tarczyca. Hormon uwalniający tyreotropinę (TRH) uwalniany z podwzgórza stymuluje wydzielanie hormonu stymulującego tyreotropinę, TSH, z przedniego płata przysadki. Z kolei TSH jest fizjologicznym bodźcem do syntezy i wydzielania przez tarczycę hormonów tarczycy, L-tyroksyny (T4) i L-trójjodotyroniny (T3). Krążące poziomy T3 i T4 w surowicy wywierają wpływ na wydzielanie zarówno TRH, jak i TSH. Gdy poziomy T3 i T4 w surowicy wzrastają, zmniejsza się wydzielanie TRH i TSH. Kiedy poziom hormonów tarczycy spada, wzrasta wydzielanie TRH i TSH.
Mechanizmy, za pomocą których hormony tarczycy wywierają swoje fizjologiczne działanie, nie są w pełni poznane, ale uważa się, że ich główne działanie wywierane jest poprzez kontrolę transkrypcji DNA i syntezy białek. T3 i T4 dyfundują do jądra komórkowego i wiążą się z białkami receptorowymi tarczycy przyłączonymi do DNA. Ten hormonalny kompleks receptorów jądrowych aktywuje transkrypcję genów i syntezę informacyjnego RNA i białek cytoplazmatycznych. Hormony tarczycy regulują wiele procesów metabolicznych i odgrywają zasadniczą rolę w prawidłowym wzroście i rozwoju oraz prawidłowym dojrzewaniu ośrodkowego układu nerwowego i kości. Działania metaboliczne hormonów tarczycy obejmują wspomaganie oddychania komórkowego i termogenezy, a także metabolizm białek, węglowodanów i lipidów. Anaboliczne działanie hormonów tarczycy jest niezbędne do prawidłowego wzrostu i rozwoju. Fizjologiczne działania hormonów tarczycy są wytwarzane głównie przez T3, z których większość (około 80%) pochodzi z T4 w wyniku odjodynowania w tkankach obwodowych.
Lewotyroksyna, w dawkach zindywidualizowanych w zależności od odpowiedzi pacjenta, jest skuteczna jako terapia zastępcza lub uzupełniająca w niedoczynności tarczycy o dowolnej etiologii, z wyjątkiem przemijającej niedoczynności tarczycy w fazie zdrowienia podostrego zapalenia tarczycy.
Lewotyroksyna jest również skuteczna w hamowaniu wydzielania przysadkowego TSH w leczeniu lub profilaktyce różnych typów wola eutyreozy, w tym guzków tarczycy, zapalenia tarczycy Hashimoto, wola wieloguzkowego oraz jako terapia wspomagająca w leczeniu wysokozróżnicowanego raka tarczycy zależnego od tyreotropiny ( Widzieć WSKAZANIA I ZASTOSOWANIE , ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).
Farmakokinetyka
Wchłanianie
Wchłanianie doustnie podanej T4 z przewodu pokarmowego (GI) waha się od 40% do 80%. Większość dawki lewotyroksyny jest wchłaniana z jelita czczego i górnego odcinka jelita krętego. Względna biodostępność tabletek LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa) w porównaniu z równą dawką nominalną doustnego roztworu lewotyroksyny sodowej wynosi około 94%. Wchłanianie T4 zwiększa się na czczo, a zmniejsza w zespołach złego wchłaniania i niektórych pokarmach, takich jak mieszanka sojowa dla niemowląt. Błonnik pokarmowy zmniejsza biodostępność T4. Wchłanianie może się również zmniejszać wraz z wiekiem. Ponadto wiele leków i pokarmów wpływa na wchłanianie T4 (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , INTERAKCJE Z LEKAMI oraz interakcje między lekami a żywnością).
Dystrybucja
Krążące hormony tarczycy są w ponad 99% związane z białkami osocza, w tym z globuliną wiążącą tyroksynę (TBG), prealbuminą wiążącą tyroksynę (TBPA) i albuminą (TBA), których pojemność i powinowactwo są różne dla każdego hormonu. Wyższe powinowactwo zarówno TBG, jak i TBPA do T4 częściowo wyjaśnia wyższe poziomy w surowicy, wolniejszy klirens metaboliczny i dłuższy okres półtrwania T4 w porównaniu z T3. Hormony tarczycy związane z białkami istnieją w odwrotnej równowadze z niewielkimi ilościami wolnego hormonu. Tylko niezwiązany hormon jest aktywny metabolicznie. Wiele leków i stanów fizjologicznych wpływa na wiązanie hormonów tarczycy z białkami surowicy (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , INTERAKCJE Z LEKAMI oraz interakcje z testami laboratoryjnymi i lekami). Hormony tarczycy nie przenikają łatwo przez barierę łożyskową (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI , Ciąża).
Metabolizm
T4 jest powoli eliminowany (patrz Tabela 1). Głównym szlakiem metabolizmu hormonów tarczycy jest sekwencyjne odjodowanie. Około osiemdziesiąt procent krążącej T3 pochodzi z obwodowej T4 przez monodejodację. Wątroba jest głównym miejscem degradacji zarówno T4, jak i T3, przy czym odjodowanie T4 występuje również w wielu dodatkowych miejscach, w tym w nerkach i innych tkankach. Około 80% dziennej dawki T4 jest odjodowane w celu uzyskania równych ilości T3 i odwrotnej T3 (rT3). T3 i rT3 są dalej odjodowane do dijodotyroniny. Hormony tarczycy są również metabolizowane poprzez sprzęganie z glukuronidami i siarczanami i wydalane bezpośrednio do żółci i jelit, gdzie podlegają recyrkulacji jelitowo-wątrobowej.
Eliminacja
Hormony tarczycy są wydalane przede wszystkim przez nerki. Część skoniugowanego hormonu dociera do okrężnicy w niezmienionej postaci i jest wydalana z kałem. Około 20% T4 jest wydalane w stolcu. Wydalanie T4 z moczem zmniejsza się wraz z wiekiem.
INFORMACJA O PACJENCIE
Pacjentów należy poinformować o następujących informacjach, które pomogą w bezpiecznym i skutecznym stosowaniu LEVOTHROID® (lewotyroksyna sodowa):