Theo-24 200mg Theophylline Zastosowanie, skutki uboczne i dawkowanie. Cena w aptece internetowej. Leki generyczne bez recepty.

Co to jest Theo-24 200mg i jak się go stosuje?

Theo-24 200 mg to lek na receptę stosowany w leczeniu objawów astmy, zapalenia oskrzeli i rozedmy. Theo-24 200mg może być stosowany samodzielnie lub z innymi lekami.

Theo-24 należy do klasy leków zwanych pochodnymi ksantyny; Inhibitory enzymów fosfodiesterazy, nieselektywne.

Jakie są możliwe skutki uboczne 200mg Theo-24?

Theo-24 może powodować poważne skutki uboczne, w tym:

  • pokrzywka,
  • trudności w oddychaniu,
  • obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła,
  • silne lub ciągłe wymioty,
  • ciągły ból głowy,
  • problemy ze snem,
  • szybkie bicie serca,
  • konfiskata,
  • nowe objawy lub choroby,
  • gorączka,
  • kurcze nóg,
  • zaparcie,
  • nieregularne bicie serca,
  • fruwające w piersi,
  • zwiększone pragnienie lub oddawanie moczu,
  • drętwienie lub mrowienie,
  • słabe mięśnie,
  • wiotkość uczucie,
  • zwiększone pragnienie,
  • zwiększone oddawanie moczu,
  • suchość w ustach i
  • owocowy zapach oddechu

Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów.

Najczęstsze skutki uboczne Theo-24 to:

  • mdłości,
  • wymioty,
  • biegunka,
  • ból głowy,
  • problemy ze snem (bezsenność),
  • drżenia,
  • wyzysk,
  • niepokój i
  • drażliwość

Poinformuj lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek skutki uboczne, które Ci przeszkadzają lub które nie ustępują.

To nie wszystkie możliwe skutki uboczne Theo-24. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Zadzwoń do lekarza, aby uzyskać poradę medyczną na temat skutków ubocznych. Możesz zgłosić skutki uboczne do FDA pod numerem 1-800-FDA-1088.

OPIS

Teofilina

Teofilina jest strukturalnie klasyfikowana jako metyloksantyna. Występuje jako biały, bezwonny, krystaliczny proszek o gorzkim smaku. Bezwodna teofilina ma nazwę chemiczną 1H-Purine-2,6-dion, 3,7-dihydro-1,3-dimetylo- i jest reprezentowana przez następujący wzór strukturalny:

THEO-24 (theophylline) Structural Formula Illustration

Wzór cząsteczkowy bezwodnej teofiliny to C7H8N4O2 o masie cząsteczkowej 180,17.

Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® jest dostępna w postaci kapsułek przeznaczonych do podawania doustnego, zawierających 100 mg, 200 mg, 300 mg lub 400 mg bezwodnej teofiliny w jednej kapsułce, w preparacie o przedłużonym uwalnianiu, który umożliwia dawkowanie przez 24 godziny odstęp dla odpowiednich pacjentów. Składniki nieaktywne to jadalny atrament (zawierający syntetyczny czarny tlenek żelaza, FD&C Blue No. 1, FD&C Blue No. 2, FD&C Yellow No. 6, D&C Yellow No. 10, FD&C Red No. 40), etyloceluloza, żelatynę, glazura farmaceutyczna , koloidalny dwutlenek krzemu, skrobia, sacharoza, talk, dwutlenek tytanu i barwniki: 100 mg - zawiera FD&C Yellow nr 6; 200 mg-FD&C czerwony nr 3 i D&C żółty nr 10; 300 mg-FD&C niebieski nr 1 i FD&C czerwony nr 40; 400 mg-FD&C czerwony nr 40 i D&C czerwony nr 28.

Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® Kapsułki o przedłużonym uwalnianiu spełniają test uwalniania leku 6, jak opublikowano w aktualnej monografii USP dla kapsułek o przedłużonym uwalnianiu teofiliny.

WSKAZANIA

Teofilina jest wskazana do leczenia objawów i odwracalnej obturacji dróg oddechowych związanych z przewlekłą astmą i innymi przewlekłymi chorobami płuc, np. rozedmą płuc i przewlekłym zapaleniem oskrzeli.

DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA

Uwagi ogólne

Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ®, podobnie jak inne produkty teofiliny o przedłużonym uwalnianiu, jest przeznaczony dla pacjentów ze stosunkowo ciągłymi lub nawracającymi objawami, którzy mają potrzebę utrzymywania terapeutycznych poziomów teofiliny w surowicy. Nie jest przeznaczony dla pacjentów z ostrym epizodem skurczu oskrzeli (związanym z astmą, przewlekłym zapaleniem oskrzeli lub rozedmą płuc). Tacy pacjenci wymagają szybkiego złagodzenia objawów i powinni być leczeni preparatem teofiliny o natychmiastowym uwalnianiu lub dożylnym (lub innymi lekami rozszerzającymi oskrzela), a nie produktami o przedłużonym uwalnianiu.

Pacjenci, którzy metabolizują teofilinę w normalnym lub wolnym tempie są rozsądnymi kandydatami do podawania raz dziennie Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ®. Pacjenci, którzy szybko metabolizują teofilinę (np. młodzi, palacze i niektórzy dorośli niepalący) i którzy mają objawy powtarzające się pod koniec przerwy w harmonogram dawkowania dwa razy dziennie. Ci pacjenci, którzy wymagają zwiększonych dziennych dawek, są bardziej narażeni na doświadczanie stosunkowo dużych różnic pomiędzy szczytem a dołem i mogą być kandydatami do podawania dwa razy dziennie z Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ®.

Pacjentów należy poinstruować, aby przyjmowali ten lek każdego ranka mniej więcej o tej samej porze i nie przekraczali przepisanej dawki.

Ostatnie badania sugerują, że dawkowanie produktów teofiliny o przedłużonym uwalnianiu w nocy (po wieczornym posiłku) skutkuje stężeniem teofiliny w surowicy, które nie jest identyczne ze stężeniem rejestrowanym w czasie czuwania i może charakteryzować się wczesnym minimalnym i opóźnionym maksymalnym stężeniem. Wydaje się, że występuje to niezależnie od tego, czy lek jest podawany jako produkt o natychmiastowym uwalnianiu, o przedłużonym uwalnianiu czy dożylny. Aby uniknąć tego zjawiska, gdy przepisywane są dwie dawki na dobę, zaleca się podanie drugiej dawki 10 do 12 godzin po dawce porannej i przed wieczornym posiłkiem.

Pokarm i postawa, wraz ze zmianami związanymi z rytmem okołodobowym, mogą wpływać na szybkość wchłaniania i/lub klirensu teofiliny z postaci dawkowania o przedłużonym uwalnianiu podawanych w nocy. Dokładny związek tych i innych czynników ze stężeniami w surowicy w nocy oraz znaczenie kliniczne takich wyników wymagają dodatkowych badań. Dlatego nie zaleca się

Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® (w przypadku stosowania raz dziennie) należy podawać na noc.

Pacjenci, którzy wymagają stosunkowo wysokiej dawki teofiliny (tj. dawki równej lub większej niż 900 mg lub 13 mg/kg, w zależności od tego, która wartość jest mniejsza) nie powinni przyjmować Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ® na mniej niż 1 godzinę przed - posiłek zawierający tłuszcz, ponieważ może to spowodować znaczne zwiększenie maksymalnego stężenia teofiliny w surowicy i stopnia wchłaniania teofiliny w porównaniu z podaniem na czczo (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, interakcje między lekami i żywnością ).

Szczytowe stężenie teofiliny w surowicy w stanie stacjonarnym jest funkcją dawki, przerw między kolejnymi dawkami oraz szybkości wchłaniania i klirensu teofiliny u danego pacjenta. Ze względu na wyraźne indywidualne różnice w szybkości klirensu teofiliny, dawka wymagana do osiągnięcia maksymalnego stężenia teofiliny w surowicy w zakresie 10-20 μg/ml różni się czterokrotnie wśród innych podobnych pacjentów przy braku czynników, o których wiadomo, że zmieniają klirens teofiliny (np. 400-1600 mg/dobę u dorosłych w wieku poniżej 60 lat i 10-36 mg/kg/dobę u dzieci w wieku 1-9 lat). Dla danej populacji nie istnieje pojedyncza dawka teofiliny, która zapewniłaby zarówno bezpieczne, jak i skuteczne stężenia w surowicy u wszystkich pacjentów. Podawanie mediany dawki teofiliny wymaganej do uzyskania terapeutycznego stężenia teofiliny w surowicy w danej populacji może skutkować u poszczególnych pacjentów subterapeutycznymi lub potencjalnie toksycznymi stężeniami teofiliny w surowicy. Na przykład przy dawce 900 mg/dobę u dorosłych w wieku poniżej 60 lat lub 22 mg/kg/dobę u dzieci w wieku 1-9 lat szczytowe stężenie teofiliny w surowicy w stanie stacjonarnym wyniesie Dawkę teofiliny należy ustalać indywidualnie na podstawie pomiarów szczytowego stężenia teofiliny w surowicy w celu uzyskania dawki, która zapewni maksymalne potencjalne korzyści przy minimalnym ryzyku wystąpienia działań niepożądanych.

U większości pacjentów można uniknąć przejściowych działań niepożądanych przypominających kofeinę i nadmiernych stężeń w surowicy u osób wolno metabolizujących, rozpoczynając od wystarczająco małej dawki i powoli zwiększając dawkę, jeśli uzna się to za klinicznie wskazane, (patrz ). Zwiększenia dawki należy dokonywać tylko wtedy, gdy poprzednia dawka jest dobrze tolerowana i w odstępach nie krótszych niż 3 dni, aby umożliwić osiągnięcie nowego stanu stacjonarnego stężenia teofiliny w surowicy. Dostosowanie dawki należy kierować na podstawie pomiaru stężenia teofiliny w surowicy (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, Badania laboratoryjne oraz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela VI ). Pracownicy służby zdrowia powinni poinstruować pacjentów i opiekunów, aby przerwali wszelkie dawki, które powodują działania niepożądane, wstrzymali przyjmowanie leku do czasu ustąpienia tych objawów, a następnie wznowili terapię mniejszą, wcześniej tolerowaną dawką (patrz OSTRZEŻENIA ).

Jeśli objawy pacjenta są dobrze kontrolowane, nie ma widocznych działań niepożądanych ani czynników, które mogłyby zmienić wymagania dotyczące dawkowania (patrz OSTRZEŻENIA oraz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI ), stężenia teofiliny w surowicy należy monitorować co 6 miesięcy w przypadku szybko rosnących dzieci oraz w odstępach rocznych w przypadku wszystkich pozostałych dzieci. U ciężko chorych pacjentów stężenie teofiliny w surowicy należy często kontrolować, np. co 24 godziny.

Teofilina słabo dystrybuuje do tkanki tłuszczowej, dlatego dawkę w mg/kg należy obliczyć na podstawie idealnej masy ciała. W tabeli V przedstawiono schemat miareczkowania dawki teofiliny zalecany pacjentom w różnych grupach wiekowych i warunkach klinicznych. Tabela VI zawiera zalecenia dotyczące dostosowania dawki teofiliny na podstawie stężenia teofiliny w surowicy. Stosowanie tych ogólnych zaleceń dotyczących dawkowania u poszczególnych pacjentów musi uwzględniać unikalną charakterystykę kliniczną każdego pacjenta. Ogólnie rzecz biorąc, zalecenia te powinny służyć jako górna granica dostosowania dawki w celu zmniejszenia ryzyka potencjalnie poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z nieoczekiwanym dużym wzrostem stężenia teofiliny w surowicy.

B. Pacjenci z czynnikami ryzyka upośledzenia klirensu, osoby w podeszłym wieku (>60 lat) oraz osoby, u których nie jest możliwe monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy:

dzieci w wieku 12-15 lat ostateczna dawka teofiliny nie powinna przekraczać 16 mg/kg/dobę do maksymalnie 400 mg/dobę w przypadku występowania czynników ryzyka zmniejszenia klirensu teofiliny (patrz OSTRZEŻENIA ) lub jeśli nie jest możliwe monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy.

U młodzieży ≥ 16 lat i dorosłych, w tym osób w podeszłym wieku, ostateczna dawka teofiliny nie powinna przekraczać 400 mg/dobę w przypadku występowania czynników ryzyka zmniejszenia klirensu teofiliny (patrz OSTRZEŻENIA ) lub jeśli nie jest możliwe monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy.

* Pacjenci z szybszym metabolizmem, klinicznie zidentyfikowani na podstawie wymagań dotyczących większych niż przeciętne dawek, powinni otrzymywać mniejszą dawkę częściej, aby zapobiec objawom przełomowym wynikającym z niskich minimalnych stężeń przed kolejną dawką. Niezawodnie wchłaniany preparat o powolnym uwalnianiu zmniejszy wahania i umożliwi dłuższe odstępy między dawkami.

JAK DOSTARCZONE

Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny)® (bezwodna teofilina) jest dostarczana w kapsułkach o przedłużonym uwalnianiu zawierających 100, 200, 300 lub 400 mg bezwodnej teofiliny.

Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® 100 mg kapsułki są żółto-pomarańczowe i przezroczyste, z oznaczeniami Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) , 100 mg, ucb i 2832, dostarczane jako:

Magazynowanie

Przechowywać w temperaturze poniżej 77 ° F (25 ° C).

W SPRAWIE INFORMACJI MEDYCZNYCH Kontakt: Dział Spraw Medycznych Telefon: (800) 477-7877, Faks: (770) 970-8859. Wyprodukowano dla: UCB Pharma, Inc. Smyrna, GA 30080. przez Pfizer Pharmaceuticals LLC Caguas, PR 00725. 04/2005.

SKUTKI UBOCZNE

Działania niepożądane związane z teofiliną są na ogół łagodne, gdy maksymalne stężenie teofiliny w surowicy wynosi PRZEDAWKOWANIE ). Przemijające działania niepożądane podobne do kofeiny występują u około 50% pacjentów, gdy terapię teofiliną rozpoczyna się w dawkach większych niż zalecane dawki początkowe (np. >300 mg/dobę u dorosłych i >12 mg/kg/dobę u dzieci powyżej 1. roku życia). wiek). Podczas rozpoczynania terapii teofiliną działania niepożądane podobne do kofeiny mogą przejściowo zmieniać zachowanie pacjenta, szczególnie u dzieci w wieku szkolnym, ale reakcja ta rzadko się utrzymuje. Rozpoczęcie leczenia teofiliną od małej dawki, a następnie powolne zwiększanie dawki do określonej z góry określonej dawki maksymalnej zależnej od wieku, znacznie zmniejszy częstość tych przejściowych działań niepożądanych (patrz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela V ). U niewielkiego odsetka pacjentów (

Inne działania niepożądane zgłaszane przy stężeniach teofiliny w surowicy

INTERAKCJE Z LEKAMI

Interakcje leków/narkotyków

Teofilina wchodzi w interakcje z szeroką gamą leków. Interakcja może być farmakodynamiczna, tj. zmiany w odpowiedzi terapeutycznej na teofilinę lub inny lek lub występowanie działań niepożądanych bez zmiany stężenia teofiliny w surowicy. Częściej jednak interakcja ma charakter farmakokinetyczny, tj. szybkość klirensu teofiliny jest zmieniana przez inny lek, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia teofiliny w surowicy. Teofilina rzadko zmienia farmakokinetykę innych leków.

Leki wymienione w Tabeli II mogą wywoływać klinicznie istotne interakcje farmakodynamiczne lub farmakokinetyczne z teofiliną. Informacje w kolumnie „Efekt” w tabeli II zakładają, że lek oddziałujący jest dodawany do stacjonarnego schematu leczenia teofiliną. Jeśli teofilinę rozpoczyna się u pacjenta, który już przyjmuje lek hamujący klirens teofiliny (np. cymetydyna, erytromycyna), dawka teofiliny wymagana do uzyskania terapeutycznego stężenia teofiliny w surowicy będzie mniejsza. Odwrotnie, jeśli teofilina jest rozpoczynana u pacjenta, który już przyjmuje lek zwiększający klirens teofiliny (np. ryfampicyna), dawka teofiliny wymagana do uzyskania terapeutycznego stężenia teofiliny w surowicy będzie większa. Odstawienie jednocześnie stosowanego leku, który zwiększa klirens teofiliny, spowoduje nagromadzenie teofiliny do potencjalnie toksycznych poziomów, chyba że dawka teofiliny zostanie odpowiednio zmniejszona. Odstawienie jednocześnie stosowanego leku, który hamuje klirens teofiliny, spowoduje zmniejszenie stężenia teofiliny w surowicy, chyba że dawka teofiliny zostanie odpowiednio zwiększona.

Udowodniono, że leki wymienione w Tabeli III albo nie wchodzą w interakcje z teofiliną, albo nie wywołują klinicznie istotnej interakcji (tj.

Lista leków w Tabeli II jest aktualna na czerwiec 2004 r. Lista leków w Tabeli III jest aktualna na dzień 2 stycznia 1996 r. Ciągle zgłaszane są nowe interakcje dotyczące teofiliny, zwłaszcza z nowymi związkami chemicznymi. Pracownik służby zdrowia nie powinien zakładać, że lek nie wchodzi w interakcję z teofiliną, jeśli nie jest to wymienione w Tabeli II. Przed dodaniem nowego leku u pacjenta otrzymującego teofilinę należy zapoznać się z ulotką dołączoną do opakowania nowego leku i/lub literaturą medyczną w celu ustalenia, czy zgłoszono interakcje między nowym lekiem a teofiliną.

Interakcje między lekami i żywnością

Przyjmowanie Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ® na mniej niż godzinę przed posiłkiem o wysokiej zawartości tłuszczu, takim jak 8 uncji pełnego mleka, 2 jajka sadzone, 2 paski bekonu, 2 uncje siekanych brązowych ziemniaków i 2 kromki tostów posmarowanych masłem (około 985 kalorii, w tym około 71 g tłuszczu) może skutkować znacznym wzrostem szczytowego poziomu w surowicy i stopnia wchłaniania teofiliny w porównaniu z podaniem na czczo. W niektórych przypadkach (zwłaszcza przy dawkach 900 mg lub większych przyjmowanych mniej niż godzinę przed posiłkiem o wysokiej zawartości tłuszczu) poziom teofiliny w surowicy może przekroczyć poziom 20 mcg/ml, powyżej którego toksyczność teofiliny jest bardziej prawdopodobna.

Wpływ innych leków na pomiary stężenia teofiliny w surowicy

Większość testów teofiliny w surowicy w zastosowaniach klinicznych to testy immunologiczne, które są specyficzne dla teofiliny. Testy te nie wykrywają innych ksantyn, takich jak kofeina, dyfilina i pentoksyfilina. Niektóre leki (np. cefazolina, cefalotyna) mogą jednak zakłócać niektóre techniki HPLC. Metabolity kofeiny i ksantyny u noworodków lub pacjentów z zaburzeniami czynności nerek mogą powodować, że odczyt z niektórych metod gabinetu z suchym odczynnikiem będzie wyższy niż rzeczywiste stężenie teofiliny w surowicy.

OSTRZEŻENIA

Współczesna choroba

Teofilinę należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z następującymi stanami klinicznymi ze względu na zwiększone ryzyko zaostrzenia współistniejącego stanu:

Aktywna choroba wrzodowa żołądka Zaburzenia napadowe Zaburzenia rytmu serca (z wyłączeniem bradyarytmii)

Warunki, które zmniejszają klirens teofiliny

Istnieje kilka łatwych do zidentyfikowania przyczyn zmniejszonego klirensu teofiliny. Jeśli całkowita dawka dobowa nie zostanie odpowiednio zmniejszona w obecności tych czynników ryzyka, może wystąpić ciężka i potencjalnie śmiertelna toksyczność teofiliny. Należy dokładnie rozważyć korzyści i zagrożenia związane ze stosowaniem teofiliny oraz potrzebę bardziej intensywnego monitorowania stężenia teofiliny w surowicy u pacjentów z następującymi czynnikami ryzyka:

Wiek

Noworodki (donoszone i wcześniaki) Dzieci 60 lat)

Choroby współistniejące

Ostry obrzęk płuc Zastoinowa niewydolność serca Gorączka krążeniowo-oddechowa; ≥ 102 ° F przez 24 godziny lub dłużej; lub mniejsze podwyższenie temperatury przez dłuższy czas Niedoczynność tarczycy Choroba wątroby; marskość wątroby, ostre zapalenie wątroby Zaburzenia czynności nerek u niemowląt w wieku poniżej 3 miesięcy Posocznica z niewydolnością wielonarządową Wstrząs

Zaprzestanie palenia

Interakcje leków

Dodanie leku hamującego metabolizm teofiliny (np. cymetydyna, erytromycyna, takryna) lub odstawienie jednocześnie podawanego leku nasilającego metabolizm teofiliny (np. karbamazepina, ryfampicyna) (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI: INTERAKCJE Z LEKAMI, Tabela II ).

Gdy obecne są oznaki lub objawy toksyczności teofiliny

Jeśli u pacjenta otrzymującego teofilinę wystąpią nudności lub wymioty, szczególnie nawracające wymioty, lub inne oznaki lub objawy wskazujące na toksyczność teofiliny (nawet jeśli można podejrzewać inną przyczynę), należy wstrzymać podawanie dodatkowych dawek teofiliny i natychmiast zmierzyć stężenie teofiliny w surowicy. Pacjentów należy poinstruować, aby nie kontynuowali żadnej dawki, która powoduje działania niepożądane, i wstrzymywali kolejne dawki do czasu ustąpienia objawów, w którym to czasie personel medyczny może zalecić pacjentowi wznowienie leczenia w mniejszej dawce (patrz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Wytyczne dotyczące dawkowania, Tabela VI ).

Zwiększa dawkowanie

Nie należy zwiększać dawki teofiliny w odpowiedzi na ostre nasilenie objawów przewlekłej choroby płuc, ponieważ teofilina zapewnia niewielkie dodatkowe korzyści w przypadku wziewnych beta2-selektywnych agonistów i ogólnoustrojowo podawanych kortykosteroidów w takich okolicznościach i zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Maksymalne stężenie teofiliny w surowicy w stanie stacjonarnym należy zmierzyć przed zwiększeniem dawki w odpowiedzi na utrzymujące się przewlekłe objawy, aby upewnić się, czy zwiększenie dawki jest bezpieczne. Przed zwiększeniem dawki teofiliny na podstawie niskiego stężenia w surowicy, pracownik służby zdrowia powinien rozważyć, czy próbka krwi została pobrana w odpowiednim czasie w stosunku do dawki i czy pacjent przestrzegał przepisanego schematu (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, Badania laboratoryjne ).

Ponieważ szybkość klirensu teofiliny może zależeć od dawki (tj. stężenie w surowicy w stanie stacjonarnym może wzrastać nieproporcjonalnie do wzrostu dawki), zwiększenie dawki na podstawie subterapeutycznego pomiaru stężenia w surowicy powinno być zachowawcze. Ogólnie, zwiększenie dawki ograniczającej do około 25% poprzedniej całkowitej dawki dobowej zmniejszy ryzyko niezamierzonego nadmiernego wzrostu stężenia teofiliny w surowicy (patrz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela VI ).

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Ogólny

Przed rozpoczęciem leczenia teofiliną, przed zwiększeniem dawki teofiliny oraz w trakcie obserwacji należy dokładnie rozważyć różne wchodzące w interakcje leki i stany fizjologiczne, które mogą zmieniać klirens teofiliny i wymagają dostosowania dawki (patrz OSTRZEŻENIA ). Dawka teofiliny wybrana do rozpoczęcia leczenia powinna być niska i jeśli tolerowane, powoli zwiększać się przez okres tygodnia lub dłużej, przy czym końcową dawkę należy monitorować na podstawie monitorowania stężenia teofiliny w surowicy i odpowiedzi klinicznej pacjenta (patrz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela V ).

Monitorowanie stężeń teofiliny w surowicy

Pomiary stężenia teofiliny w surowicy są łatwo dostępne i należy je wykorzystać do określenia, czy dawka jest odpowiednia. W szczególności stężenie teofiliny w surowicy należy mierzyć w następujący sposób:

  • Rozpoczynając leczenie w celu ustalenia ostatecznego dostosowania dawki po dostosowaniu dawki.
  • Przed zwiększeniem dawki w celu ustalenia, czy stężenie w surowicy jest subterapeutyczne u pacjenta, który nadal ma objawy.
  • Zawsze, gdy występują oznaki lub objawy toksyczności teofiliny.
  • Ilekroć pojawi się nowa choroba, dodawane jest pogorszenie przewlekłej choroby lub zmiana schematu leczenia pacjenta, która może zmienić klirens teofiliny (np. gorączka >102°F utrzymująca się przez ≥ 24 godziny, zapalenie wątroby lub leki wymienione w Tabeli II lub przerwane).

    • Aby pokierować zwiększaniem dawki, próbkę krwi należy pobrać w czasie spodziewanego szczytowego stężenia teofiliny w surowicy; 12 godzin po podaniu dawki w stanie stacjonarnym (spodziewany zakres maksymalnego stężenia teofiliny w surowicy wynosi od 5 do 15 µg/ml). U większości pacjentów stan stacjonarny zostanie osiągnięty po 3 dniach podawania, gdy nie pominięto żadnych dawek, nie dodano żadnych dodatkowych dawek i żadna z dawek nie została przyjęta w nierównych odstępach czasu. Stężenie minimalne (tj. pod koniec przerwy w dawkowaniu) nie dostarcza dodatkowych przydatnych informacji i może prowadzić do niewłaściwego zwiększenia dawki, ponieważ maksymalne stężenie teofiliny w surowicy może być dwa lub więcej razy większe niż stężenie minimalne w przypadku postaci o przedłużonym uwalnianiu . Jeżeli próbka surowicy zostanie pobrana później lub mniej niż dwanaście (12) godzin po podaniu dawki, wyniki należy interpretować ostrożnie, ponieważ stężenie może nie odzwierciedlać stężenia szczytowego. W przeciwieństwie do tego, gdy występują oznaki lub objawy toksyczności teofiliny, próbkę surowicy należy pobrać tak szybko, jak to możliwe, natychmiast przeanalizować, a wynik niezwłocznie zgłosić pracownikowi służby zdrowia. U pacjentów, u których podejrzewa się zmniejszone wiązanie z białkami surowicy (np. marskość wątroby, kobiety w trzecim trymestrze ciąży), należy zmierzyć stężenie niezwiązanej teofiliny, a dawkę dostosować tak, aby osiągnąć stężenie niezwiązanej 6-12 μg/ml w ślinie Teofiliny nie można w niezawodny sposób wykorzystać do dostosowania dawki bez specjalnych technik.

    Wpływ na testy laboratoryjne

    W wyniku działania farmakologicznego teofilina w stężeniach w surowicy w zakresie 10-20 mcg/ml nieznacznie zwiększa stężenie glukozy w osoczu (ze średnio 88 mg% do 98 mg%), kwas moczowy (średnio 4 mg/dl do 6 mg/dl), wolne kwasy tłuszczowe (od średnio 451 µEq/l do 800 µEq/l, cholesterol całkowity (od średnio 140 vs 160 mg/dl), HDL (od średnio 36 do 50 mg /dL), stosunek HDL/LDL (średnio od 0,5 do 0,7) oraz wydalanie wolnego kortyzolu z moczem (średnio od 44 do 63 µg/24 godz.) Teofilina w stężeniach w surowicy w zakresie 10-20 µg/ml może również przejściowo zmniejszać stężenie trijodotyroniny w surowicy (144 przed, 131 po tygodniu i 142 ng/dl po 4 tygodniach stosowania teofiliny).Kliniczne znaczenie tych zmian należy rozważyć w odniesieniu do potencjalnych korzyści terapeutycznych ze stosowania teofiliny u poszczególnych pacjentów.

    Karcynogeneza, mutageneza i upośledzenie płodności

    Długoterminowe badania rakotwórczości przeprowadzono na myszach (dawki doustne 30-150 mg/kg) i szczurach (dawki doustne 5-75 mg/kg). Wyniki są w toku.

    Teofilina została przebadana w testach Ames salmonella, cytogenetyce in vivo i in vitro, mikrojądrowych i jajnikach chomika chińskiego i nie wykazano jej genotoksyczności.

    14-tygodniowym badaniu ciągłego rozmnażania teofilina podawana parom myszy B6C3F1 w dawkach doustnych 120, 270 i 500 mg/kg (około 1,0-3,0 razy większa niż dawka u ludzi w przeliczeniu na mg/m2) osłabiała płodność, co wykazano poprzez zmniejszenie liczby żywych szczeniąt w miocie, zmniejszenie średniej liczby miotów w płodnej parze i wzrost okresu ciąży przy wysokiej dawce, jak również zmniejszenie odsetka żywych młodych urodzonych przy średniej i wysokiej dawce. W 13-tygodniowych badaniach toksyczności teofilinę podawano szczurom F344 i myszom B6C3F1 w dawkach doustnych 40-300 mg/kg (około 2,0-krotność dawki u ludzi w przeliczeniu na mg/m2). Przy wysokich dawkach zaobserwowano toksyczność ogólnoustrojową u obu gatunków, w tym zmniejszenie masy jąder.

    Ciąża

    Kategoria C

    W badaniach, w których podawano dawkę ciężarnym myszom, szczurom i królikom w okresie organogenezy, teofilina wywoływała działanie teratogenne.

    badaniach na myszach pojedyncza dawka dootrzewnowa 100 mg/kg i powyżej (w przybliżeniu równa maksymalnej zalecanej dawce doustnej dla dorosłych w mg/m2) podczas organogenezy powodowała nieprawidłowości w rozszczepie podniebienia i palców. Mikromelia, mikrognacja, stopa końsko-szpotawa, krwiak podskórny, otwarte powieki i śmiertelność zarodków obserwowano przy dawkach około 2 razy większych od maksymalnej zalecanej dawki doustnej dla dorosłych w przeliczeniu na mg/m2.

    W badaniu na szczurach, którym podawano dawkę od poczęcia do organogenezy, dawka doustna 150 mg/kg/dobę (około dwukrotność maksymalnej zalecanej dawki doustnej dla dorosłych w przeliczeniu na mg/m2) powodowała nieprawidłowości w palcach. Po podaniu podskórnym dawki 200 mg/kg/dobę (około 4-krotność maksymalnej zalecanej dawki doustnej dla dorosłych w przeliczeniu na mg/m2) obserwowano embrioletyzm.

    badaniu, w którym ciężarnym królikom podczas organogenezy podawano dożylnie dawkę 60 mg/kg/dobę (około 2-krotność maksymalnej zalecanej dawki doustnej dla dorosłych w przeliczeniu na mg/m2), która spowodowała śmierć jednej łani objawy u innych, powodowały rozszczep podniebienia i były śmiertelne dla zarodków. Dawki 15 mg/kg/dobę i powyżej (mniejsze niż maksymalna zalecana dawka doustna dla dorosłych wyrażona w mg/m2) zwiększały częstość występowania zmian kostnych.

    Nie ma odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Teofilinę należy stosować w czasie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalna korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko dla płodu.

    Matki karmiące

    Teofilina przenika do mleka matki i może powodować drażliwość lub inne objawy łagodnej toksyczności u karmionych niemowląt. Stężenie teofiliny w mleku matki jest w przybliżeniu równoważne stężeniu w surowicy matki. Niemowlę spożywające litr mleka matki zawierające 10-20 mcg/ml teofiliny dziennie prawdopodobnie otrzyma 10-20 mg teofiliny dziennie. Poważne działania niepożądane u niemowlęcia są mało prawdopodobne, chyba że matka ma toksyczne stężenia teofiliny w surowicy.

    Zastosowanie pediatryczne

    Teofilina jest bezpieczna i skuteczna w zatwierdzonych wskazaniach u pacjentów pediatrycznych (patrz WSKAZANIA ). Dawkę podtrzymującą teofiliny należy dobierać ostrożnie u dzieci i młodzieży, ponieważ szybkość klirensu teofiliny jest bardzo zmienna w przedziale wiekowym od noworodków do młodzieży (patrz FARMAKOLOGIA KLINICZNA, Tabela I, OSTRZEŻENIA, oraz DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela V ). Ze względu na niedojrzałość szlaków metabolicznych teofiliny u niemowląt w wieku poniżej 1 roku, należy zwracać szczególną uwagę na dobór dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy, gdy teofilina jest przepisywana dzieciom w tej grupie wiekowej.

    Zastosowanie geriatryczne

    Pacjenci w podeszłym wieku są znacznie bardziej narażeni na wystąpienie poważnej toksyczności ze strony teofiliny niż pacjenci młodsi ze względu na zmiany farmakokinetyczne i farmakodynamiczne związane ze starzeniem się. Klirens teofiliny zmniejsza się średnio o 30% u zdrowych osób w podeszłym wieku (>60 lat) w porównaniu ze zdrowymi młodymi dorosłymi. Klirens teofiliny może być dodatkowo zmniejszony przez współistniejące choroby występujące u osób starszych, które dodatkowo zaburzają klirens tego leku i mogą zwiększać stężenia w surowicy i potencjalną toksyczność. Stany te obejmują zaburzenia czynności nerek, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, zastoinową niewydolność serca, chorobę wątroby oraz zwiększoną częstość stosowania niektórych leków (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI: INTERAKCJE Z LEKAMI z możliwością interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych. Wiązanie z białkami może być zmniejszone u osób w podeszłym wieku, co skutkuje zwiększeniem udziału całkowitego stężenia teofiliny w surowicy w farmakologicznie czynnej postaci niezwiązanej. Wydaje się również, że starsi pacjenci są bardziej wrażliwi na toksyczne działanie teofiliny po przewlekłym przedawkowaniu niż młodsi pacjenci. U pacjentów w podeszłym wieku należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy, oraz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ). Maksymalna dawka dobowa teofiliny u pacjentów w wieku powyżej 60 lat zwykle nie powinna przekraczać 400 mg/dobę, chyba że u pacjenta nadal występują objawy, a maksymalne stężenie teofiliny w surowicy w stanie stacjonarnym wynosi DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ). Dawki teofiliny większe niż 400 mg/dobę należy przepisywać ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku.

    PRZEDAWKOWAĆ

    Ogólny

    Przewlekłość i schemat przedawkowania teofiliny znacząco wpływa na kliniczne objawy toksyczności, leczenia i wyników. Istnieją dwa typowe objawy: (1) ostre przedawkowanie, tj. spożycie pojedynczej dużej, nadmiernej dawki (>10 mg/kg), co ma miejsce w kontekście próby samobójczej lub izolowanego błędu w leczeniu, oraz (2) przewlekłe przedawkowanie, tj. , przyjmowanie wielokrotnych dawek, które są nadmierne w stosunku do szybkości klirensu teofiliny u pacjenta. Najczęstsze przyczyny przewlekłego przedawkowania teofiliny to błąd w dawkowaniu przez pacjenta lub opiekuna, przepisanie przez pracownika służby zdrowia nadmiernej lub normalnej dawki w obecności czynników, o których wiadomo, że zmniejszają szybkość klirensu teofiliny oraz zwiększenie dawki w odpowiedzi na nasilenie objawów bez uprzedniego pomiaru stężenia teofiliny w surowicy w celu określenia, czy zwiększenie dawki jest bezpieczne.

    Ciężka toksyczność przedawkowania teofiliny jest zjawiskiem stosunkowo rzadkim. W jednej organizacji opieki zdrowotnej częstotliwość hospitalizacji z powodu przewlekłego przedawkowania teofiliny wynosiła około 1 na 1000 osobolat ekspozycji. W innym badaniu wśród 6000 próbek krwi pobranych do pomiaru stężenia teofiliny w surowicy z jakiegokolwiek powodu od pacjentów leczonych w izbie przyjęć, 7% było w zakresie 20-30 mcg/ml, a 3% > 30 mcg/ml. Około dwie trzecie pacjentów ze stężeniem teofiliny w surowicy w zakresie 20-30 µg/ml miało jeden lub więcej objawów toksyczności, podczas gdy > 90% pacjentów ze stężeniem teofiliny w surowicy > 30 µg/ml było w stanie klinicznym zatrucia. Podobnie w innych doniesieniach poważną toksyczność teofiliny obserwuje się głównie przy stężeniach w surowicy > 30 mcg/ml.

    kilku badaniach opisano kliniczne objawy przedawkowania teofiliny i podjęto próbę określenia czynników, które przewidują toksyczność zagrażającą życiu. Ogólnie rzecz biorąc, u pacjentów, u których wystąpiło ostre przedawkowanie, prawdopodobieństwo wystąpienia drgawek jest mniejsze niż u pacjentów, u których doszło do przewlekłego przedawkowania, chyba że maksymalne stężenie teofiliny w surowicy wynosi > 100 μg/ml. Po przewlekłym przedawkowaniu przy stężeniu teofiliny w surowicy > 30 mcg/ml mogą wystąpić uogólnione drgawki, zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca i zgon. Nasilenie toksyczności po przewlekłym przedawkowaniu jest silniej skorelowane z wiekiem pacjenta niż szczytowe stężenie teofiliny w surowicy; pacjenci w wieku > 60 lat są najbardziej narażeni na ciężką toksyczność i śmiertelność po przewlekłym przedawkowaniu. Istniejąca lub współistniejąca choroba może również znacząco zwiększać podatność pacjenta na określone objawy toksyczności, np. pacjenci z zaburzeniami neurologicznymi mają zwiększone ryzyko napadów drgawkowych, a pacjenci z chorobami serca mają zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca dla danej teofiliny w surowicy w porównaniu z pacjentami bez choroby podstawowej.

    Częstość różnych zgłoszonych objawów przedawkowania teofiliny w zależności od sposobu przedawkowania wymieniono w Tabeli IV.

    Inne objawy toksyczności teofiliny obejmują zwiększenie stężenia wapnia w surowicy, kinazy kreatynowej, mioglobiny i liczby leukocytów, zmniejszenie stężenia fosforanów i magnezu w surowicy, ostry zawał mięśnia sercowego oraz zatrzymanie moczu u mężczyzn z uropatią zaporową. Napady drgawkowe związane ze stężeniem teofiliny w surowicy > 30 mcg/ml są często oporne na leczenie przeciwdrgawkowe i mogą powodować nieodwracalne uszkodzenie mózgu, jeśli nie zostaną szybko opanowane. Śmierć z powodu zatrucia teofiliną jest najczęściej wtórna do zatrzymania krążenia i/lub encefalopatii hipoksji po długotrwałych napadach uogólnionych lub nieuleczalnych zaburzeniach rytmu serca, powodujących zaburzenia hemodynamiczne.

    Zarządzanie przedawkowaniem

    Ogólne zalecenia dla pacjentów z objawami przedawkowania teofiliny lub stężeniem teofiliny w surowicy > 30 mcg/ml (Uwaga: stężenie teofiliny w surowicy może nadal wzrastać po zgłoszeniu pacjenta do opieki medycznej).

  • Równocześnie rozpoczynając leczenie, skontaktuj się z regionalnym ośrodkiem zatruć, aby uzyskać aktualne informacje i porady dotyczące indywidualizacji poniższych zaleceń.
  • Zakład opieki podtrzymującej, w tym założenie dostępu dożylnego, utrzymanie dróg oddechowych i monitorowanie elektrokardiograficzne
  • Leczenie napadów Ze względu na wysoką zachorowalność i śmiertelność związaną z napadami indukowanymi teofiliną leczenie powinno być szybkie i agresywne. Leczenie przeciwdrgawkowe należy rozpocząć od dożylnej benzodiazepiny, np. diazepamu, w dawkach 0,1-0,2 mg/kg co 1-3 minuty, aż do ustąpienia napadów. Napady powtarzające się należy leczyć nasycającą dawką fenobarbitalu (20 mg/kg we wlewie przez 30-60 minut). Opisy przypadków przedawkowania teofiliny u ludzi i badań na zwierzętach sugerują, że fenytoina jest nieskuteczna w przerywaniu napadów wywołanych przez teofilinę. Dawki benzodiazepin i fenobarbitalu wymagane do przerwania napadów wywołanych teofiliną są zbliżone do dawek, które mogą powodować ciężką depresję oddechową lub zatrzymanie oddechu; w związku z tym personel medyczny powinien być przygotowany do zapewnienia wentylacji wspomaganej. Pacjenci w podeszłym wieku i pacjenci z POChP mogą być bardziej podatni na depresyjne działanie leków przeciwdrgawkowych na układ oddechowy. Śpiączka wywołana przez barbituran lub podanie znieczulenia ogólnego może być konieczne do zakończenia nawracających napadów lub stanu padaczkowego. Znieczulenie ogólne należy stosować ostrożnie u pacjentów z przedawkowaniem teofiliny, ponieważ fluorowane anestetyki wziewne mogą uczulać mięsień sercowy na endogenne katecholaminy uwalniane przez teofilinę. Enfluran wydaje się mniej wiązać z tym efektem niż halotan i dlatego może być bezpieczniejszy. Samych środków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe nie należy stosować w celu przerwania napadów, ponieważ znoszą one objawy mięśniowo-szkieletowe bez przerywania napadów padaczkowych w mózgu.
  • Przewiduj potrzebę leków przeciwdrgawkowych. pacjentów z przedawkowaniem teofiliny, u których występuje wysokie ryzyko wystąpienia drgawek wywołanych przez teofilinę, np. pacjenci z ostrym przedawkowaniem i stężeniem teofiliny w surowicy > 100 μg/ml lub przewlekłe przedawkowanie u pacjentów w wieku > 60 lat ze stężeniem teofiliny w surowicy > 30 μg/ml , należy przewidzieć potrzebę leczenia przeciwdrgawkowego. Benzodiazepinę, taką jak diazepam, należy pobrać do strzykawki i trzymać przy łóżku pacjenta, a personel medyczny wykwalifikowany w leczeniu napadów powinien być natychmiast dostępny. U wybranych pacjentów z wysokim ryzykiem napadów drgawkowych wywołanych teofiliną należy rozważyć zastosowanie profilaktycznego leczenia przeciwdrgawkowego. Sytuacje, w których należy rozważyć profilaktyczne leczenie przeciwdrgawkowe u pacjentów wysokiego ryzyka, obejmują przewidywane opóźnienia we wprowadzeniu metod pozaustrojowego usuwania teofiliny (np. przeniesienie pacjenta wysokiego ryzyka z jednego zakładu opieki zdrowotnej do drugiego w celu usunięcia pozaustrojowego) oraz okoliczności kliniczne, które znacząco zakłócają wysiłki na rzecz zwiększenia klirensu teofiliny (np. noworodek, u którego dializa może być technicznie niewykonalna lub pacjent z wymiotami niereagujący na leki przeciwwymiotne, który nie toleruje wielokrotnych dawek doustnego węgla aktywowanego). W badaniach na zwierzętach wykazano, że profilaktyczne podawanie fenobarbitalu, ale nie fenytoiny, opóźnia wystąpienie indukowanych teofiliną napadów uogólnionych i zwiększa dawkę teofiliny niezbędną do wywołania napadów (tj. znacznie zwiększa LD50). Chociaż nie ma kontrolowanych badań u ludzi, dawka nasycająca dożylnego fenobarbitalu (20 mg/kg we wlewie w ciągu 60 minut) może opóźnić lub zapobiec zagrażającym życiu napadom padaczkowym u pacjentów wysokiego ryzyka, podczas gdy wysiłki na rzecz zwiększenia klirensu teofiliny są kontynuowane. Fenobarbital może powodować depresję oddechową, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z POChP.
  • Leczenie arytmii serca. Częstoskurcz zatokowy i proste przedwczesne pobudzenia komorowe nie są zwiastunami zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca, nie wymagają leczenia przy braku zaburzeń hemodynamicznych i ustępują wraz ze spadkiem stężenia teofiliny w surowicy. Inne zaburzenia rytmu, zwłaszcza związane z zaburzeniami hemodynamicznymi, należy leczyć terapią antyarytmiczną odpowiednią dla rodzaju arytmii.
  • Dekontaminacja przewodu pokarmowego. Doustny węgiel aktywowany (0,5 g/kg do 20 gi powtórzyć co najmniej raz 1-2 godziny po pierwszej dawce) jest niezwykle skuteczny w blokowaniu wchłaniania teofiliny w całym przewodzie pokarmowym, nawet po podaniu kilka godzin po spożyciu. Jeśli pacjent wymiotuje, węgiel należy podać przez sondę nosowo-żołądkową lub po podaniu leku przeciwwymiotnego. Należy unikać fenotiazynowych środków przeciwwymiotnych, takich jak prochlorperazyna lub perfenazyna, ponieważ mogą one obniżać próg drgawkowy i często powodować reakcje dystoniczne. Pojedyncza dawka sorbitolu może być użyta do pobudzenia stolca w celu ułatwienia usuwania teofiliny związanej z węglem drzewnym z przewodu pokarmowego. Sorbitol należy jednak podawać ostrożnie, ponieważ jest silnym środkiem przeczyszczającym, który może powodować głębokie zaburzenia płynów i elektrolitów, szczególnie po wielokrotnych dawkach. U małych dzieci oraz po podaniu pierwszej dawki u młodzieży i dorosłych należy unikać dostępnych w handlu stałych połączeń płynnego węgla drzewnego i sorbitolu, ponieważ nie pozwalają one na indywidualizację dawkowania węgla drzewnego i sorbitolu. W przypadku przedawkowania teofiliny należy unikać syropu Ipecac. Chociaż ipecac wywołuje wymioty, nie zmniejsza wchłaniania teofiliny, chyba że zostanie podany w ciągu 5 minut od spożycia, a nawet wtedy jest mniej skuteczny niż doustny węgiel aktywowany. Ponadto wymioty wywołane przez ipecac mogą utrzymywać się przez kilka godzin po podaniu pojedynczej dawki i znacznie zmniejszać retencję i skuteczność doustnego węgla aktywowanego.
  • Monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy . Stężenie teofiliny w surowicy powinno być mierzone natychmiast po prezentacji, 2-4 godziny później, a następnie w odpowiednich odstępach czasu, np. co 4 godziny, w celu podjęcia decyzji dotyczących leczenia i oceny skuteczności terapii. Stężenie teofiliny w surowicy może nadal wzrastać po zgłoszeniu pacjenta do opieki medycznej w wyniku dalszego wchłaniania teofiliny z przewodu pokarmowego. Należy kontynuować seryjne monitorowanie stężeń teofiliny w surowicy do momentu, gdy stanie się jasne, że stężenie nie wzrasta i powróciło do poziomów nietoksycznych.
  • Ogólne procedury monitorowania. Monitorowanie elektrokardiograficzne należy rozpocząć po przedstawieniu i kontynuować aż do powrotu stężenia teofiliny w surowicy do poziomu nietoksycznego. Poziom elektrolitów i glukozy w surowicy należy oznaczać po prezentacji iw odpowiednich odstępach czasu wskazanych przez okoliczności kliniczne. Nieprawidłowości płynów i elektrolitów należy niezwłocznie skorygować. Monitorowanie i leczenie należy kontynuować do momentu, gdy stężenie w surowicy zmniejszy się poniżej 20 μg/ml.
  • Zwiększenie klirensu teofiliny Wielodawkowy doustny węgiel aktywowany (np. 0,5 g/kg do 20 g co dwie godziny) zwiększa klirens teofiliny co najmniej dwukrotnie przez adsorpcję teofiliny wydzielanej do płynów żołądkowo-jelitowych. Aby węgiel drzewny był skuteczny, musi być zatrzymywany i przechodzić przez przewód pokarmowy; W związku z tym wymioty należy kontrolować, podając odpowiednie leki przeciwwymiotne. Alternatywnie węgiel drzewny można podawać w sposób ciągły przez sondę nosowo-żołądkową w połączeniu z odpowiednimi środkami przeciwwymiotnymi. Pojedyncza dawka sorbitolu może być podawana z węglem aktywowanym w celu pobudzenia stolca w celu ułatwienia usuwania zaadsorbowanej teofiliny z przewodu pokarmowego. Sam sorbitol nie zwiększa klirensu teofiliny i należy go podawać ostrożnie, aby zapobiec nadmiernemu stolcu, który może prowadzić do poważnych zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. U małych dzieci oraz po podaniu pierwszej dawki u młodzieży i dorosłych należy unikać dostępnych w handlu stałych połączeń płynnego węgla drzewnego i sorbitolu, ponieważ nie pozwalają one na indywidualizację dawkowania węgla drzewnego i sorbitolu. U pacjentów z nieuleczalnymi wymiotami należy wdrożyć pozaustrojowe metody usuwania teofiliny (patrz PRZEDAWKOWANIE, Usunięcie pozaustrojowe ).

    • Zalecenia szczegółowe

    Ostre przedawkowanie
  • Stężenie w surowicy > 20 Podać pojedynczą dawkę doustnego węgla aktywowanego.
  • Monitoruj pacjenta i uzyskaj stężenie teofiliny w surowicy w ciągu 2-4 godzin, aby upewnić się, że stężenie nie wzrasta.
  • Stężenie w surowicy > 30 Podawać doustnie wielokrotne dawki węgla aktywowanego i środki kontroli wymiotów.
  • Monitoruj pacjenta i otrzymuj seryjne stężenia teofiliny co 2-4 godziny, aby ocenić skuteczność terapii i pokierować dalszymi decyzjami dotyczącymi leczenia.
  • Jeśli nie można odpowiednio kontrolować wymiotów, drgawek lub zaburzeń rytmu serca, należy rozpocząć usuwanie pozaustrojowe (patrz PRZEDAWKOWANIE, Usunięcie pozaustrojowe ).
  • Stężenie w surowicy > 100 mcg/ml
  • Rozważyć profilaktyczną terapię przeciwdrgawkową.
  • Podać doustnie wielodawkowy węgiel aktywowany i zastosować środki w celu opanowania wymiotów.
  • Rozważ usunięcie pozaustrojowe, nawet jeśli u pacjenta nie wystąpił napad (patrz PRZEDAWKOWANIE, Usunięcie pozaustrojowe ).
  • Monitoruj pacjenta i otrzymuj seryjne stężenia teofiliny co 2-4 godziny, aby ocenić skuteczność terapii i pokierować dalszymi decyzjami dotyczącymi leczenia.
    • Przewlekłe przedawkowanie
  • Stężenie w surowicy > 20 Podać pojedynczą dawkę doustnego węgla aktywowanego.
  • Monitoruj pacjenta i uzyskaj stężenie teofiliny w surowicy w ciągu 2-4 godzin, aby upewnić się, że stężenie nie wzrasta.
  • Stężenie w surowicy > 30 mcg/ml u pacjentów w wieku Podać doustnie wielodawkowy węgiel aktywowany i zastosować środki w celu opanowania wymiotów.
  • Monitoruj pacjenta i otrzymuj seryjne stężenia teofiliny co 2-4 godziny, aby ocenić skuteczność terapii i pokierować dalszymi decyzjami dotyczącymi leczenia.
  • Jeśli nie można odpowiednio kontrolować wymiotów, drgawek lub zaburzeń rytmu serca, należy rozpocząć usuwanie pozaustrojowe (patrz PRZEDAWKOWANIE, Usunięcie pozaustrojowe ).
  • Stężenie w surowicy > 30 µg/ml u pacjentów ≥ 60. roku życia.
  • Rozważyć profilaktyczną terapię przeciwdrgawkową.
  • Podać doustnie wielodawkowy węgiel aktywowany i zastosować środki w celu opanowania wymiotów.
  • Rozważ usunięcie pozaustrojowe, nawet jeśli u pacjenta nie wystąpił napad (patrz PRZEDAWKOWANIE, Usunięcie pozaustrojowe ).
  • Monitoruj pacjenta i otrzymuj seryjne stężenia teofiliny co 2-4 godziny, aby ocenić skuteczność terapii i pokierować dalszymi decyzjami dotyczącymi leczenia.

    • Usuwanie pozaustrojowe

    Zwiększenie szybkości klirensu teofiliny metodami pozaustrojowymi może szybko obniżyć stężenie w surowicy, ale ryzyko zabiegu należy rozważyć w stosunku do potencjalnych korzyści. Hemoperfuzja z węglem drzewnym jest najskuteczniejszą metodą usuwania pozaustrojowego, zwiększającą nawet sześciokrotnie klirens teofiliny, ale mogą wystąpić poważne powikłania, w tym niedociśnienie, hipokalcemia, zużycie płytek krwi i skazy krwotoczne. Hemodializa jest mniej więcej tak skuteczna jak wielodawkowy doustny węgiel aktywowany i ma mniejsze ryzyko poważnych powikłań niż hemoperfuzja z węglem drzewnym. Hemodializę należy rozważyć jako alternatywę, gdy hemoperfuzja z węglem drzewnym nie jest możliwa, a wielodawkowy doustny węgiel drzewny jest nieskuteczny z powodu nieuleczalnych wymiotów. Stężenie teofiliny w surowicy może odbić się o 5-10 µg/ml po przerwaniu hemoperfuzji lub hemodializy z węglem drzewnym z powodu redystrybucji teofiliny z przedziału tkankowego. Dializa otrzewnowa jest nieskuteczna w usuwaniu teofiliny; transfuzje wymienne u noworodków były minimalnie skuteczne.

    PRZECIWWSKAZANIA

    Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na teofilinę lub inne składniki produktu.

    FARMAKOLOGIA KLINICZNA

    Mechanizm akcji

    Teofilina ma dwa różne działania w drogach oddechowych pacjentów z odwracalną niedrożnością: rozluźnienie mięśni gładkich (tj. rozszerzenie oskrzeli) i zahamowanie odpowiedzi dróg oddechowych na bodźce (tj. działanie profilaktyczne nie rozszerzające oskrzeli). Chociaż mechanizmy działania teofiliny nie są do końca znane, badania na zwierzętach sugerują, że w rozszerzaniu oskrzeli pośredniczy hamowanie dwóch izoenzymów fosfodiesterazy (PDE III i w mniejszym stopniu PDE IV), podczas gdy działania profilaktyczne nie rozszerzające oskrzeli są prawdopodobnie pośredniczy przez jeden lub więcej różnych mechanizmów molekularnych, które nie obejmują hamowania PDE III lub antagonizmu receptorów adenozynowych. Wydaje się, że w niektórych działaniach niepożądanych związanych z teofiliną pośredniczy hamowanie PDE III (np. niedociśnienie, tachykardia, ból głowy i wymioty) oraz antagonizm receptora adenozyny (np. zmiany w mózgowym przepływie krwi).

    Teofilina zwiększa siłę skurczu mięśni przeponowych. Wydaje się, że to działanie jest spowodowane zwiększeniem wychwytu wapnia przez kanał, w którym pośredniczy adenozyna.

    Związek między stężeniem surowicy a efektem

    Rozszerzenie oskrzeli występuje w zakresie stężeń teofiliny w surowicy wynoszącym 5-20 mcg/ml. W większości badań stwierdzono, że klinicznie istotna poprawa kontroli objawów wymaga szczytowych stężeń teofiliny w surowicy > 10 μg/ml, ale pacjenci z łagodną chorobą mogą odnieść korzyść z niższych stężeń. Przy stężeniach teofiliny w surowicy > 20 μg/ml zwiększa się zarówno częstość, jak i nasilenie działań niepożądanych. Ogólnie rzecz biorąc, utrzymanie szczytowych stężeń teofiliny w surowicy między 10 a 15 mcg/ml przyniesie większość potencjalnych korzyści terapeutycznych leku przy minimalizacji ryzyka poważnych zdarzeń niepożądanych.

    Farmakokinetyka

    Przegląd

    Teofilina jest szybko i całkowicie wchłaniana po podaniu doustnym w postaci roztworu lub stałej doustnej postaci dawkowania o natychmiastowym uwalnianiu. Teofilina nie podlega żadnej znaczącej przedustrojowej eliminacji, swobodnie rozprowadza się w tkankach beztłuszczowych i jest intensywnie metabolizowana w wątrobie.

    Farmakokinetyka teofiliny różni się znacznie wśród podobnych pacjentów i nie można jej przewidzieć na podstawie wieku, płci, masy ciała ani innych cech demograficznych. Ponadto, pewne współistniejące choroby i zmiany w normalnej fizjologii (patrz ) oraz jednoczesne podawanie innych leków (patrz ) mogą znacząco zmienić właściwości farmakokinetyczne teofiliny. W niektórych badaniach donoszono również o zmienności metabolizmu wewnątrzosobniczego, zwłaszcza u pacjentów z ostrymi chorobami. Dlatego zaleca się częste mierzenie stężenia teofiliny w surowicy u ciężko chorych pacjentów (np. w odstępach 24-godzinnych) oraz okresowo u pacjentów otrzymujących terapię długoterminową, np. co 6-12 miesięcy. Częstsze pomiary należy wykonywać w przypadku jakichkolwiek stanów, które mogą znacząco zmienić klirens teofiliny (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, Badania laboratoryjne ).

    Wchłanianie

    Teofilina jest szybko i całkowicie wchłaniana po podaniu doustnym w postaci roztworu lub stałej doustnej postaci dawkowania o natychmiastowym uwalnianiu. Po podaniu pojedynczej dawki o natychmiastowym uwalnianiu 5 mg/kg u dorosłych, średnie maksymalne stężenie w surowicy wynoszące około 10 µg/ml (zakres 5-15 µg/ml) można oczekiwać po 1-2 godzinach od podania dawki. Jednoczesne podawanie teofiliny z pokarmem lub środkami zobojętniającymi kwas nie powoduje klinicznie istotnych zmian we wchłanianiu teofiliny z postaci dawkowania o natychmiastowym uwalnianiu.

    Kapsułki Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ® zawierają setki powlekanych kulek teofiliny. Każdy koralik jest indywidualnym systemem dostarczania o przedłużonym uwalnianiu. Po rozpuszczeniu kapsułek kulki te są uwalniane i rozprowadzane w przewodzie pokarmowym, minimalizując w ten sposób prawdopodobieństwo wysokich lokalnych stężeń teofiliny w danym miejscu.

    6-dniowym badaniu z zastosowaniem dawek wielokrotnych z udziałem 18 osób (z klirensem teofiliny między 0,57 a 1,02 ml/kg/min), którzy pościli przez noc i 2 godziny po porannym podaniu, Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ® podawano raz dziennie w dawce 1500 mg wytwarzał poziomy teofiliny w surowicy, które wahały się od 5,7 mcg/ml do 22 mcg/ml. Średnie wartości minimalne i maksymalne wynosiły odpowiednio 11,6 mcg/ml i 18,1 mcg/ml, ze średnią różnicą między szczytem a dolną wynoszącą 6,5 mcg/ml. Średnia procentowa fluktuacja [(Cmax–Cmin /Cmin) x 100] wynosi 80%. 24-godzinne badanie z pojedynczą dawką wykazało w przybliżeniu proporcjonalny wzrost stężeń w surowicy w miarę zwiększania dawki z 600 do 1500 mg.

    Przyjmowanie Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny) ® z posiłkiem o wysokiej zawartości tłuszczu może spowodować znaczny wzrost szczytowego poziomu w surowicy i stopnia wchłaniania teofiliny w porównaniu z podaniem na czczo (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, interakcje między lekami i żywnością ).

    Po podaniu pojedynczej dawki (8 mg/kg) Theo-24 (kapsułka bezwodna teofiliny) ® 20 normalnym osobnikom, którzy pościli przez noc i 2 godziny po porannej dawce, maksymalne stężenie teofiliny w surowicy wynosiło 4,8 ± 1,5 (SD) mcg/ ml otrzymano po 13,3 ± 4,7 (SD) godzinie. Ilość wchłoniętej dawki wynosiła około 13% po 3 godzinach, 31% po 6 godzinach, 55% po 12 godzinach, 70% po 16 godzinach i 88% po 24 godzinach. Zakres biodostępności teofiliny z Theo-24 (bezwodna kapsułka teofiliny)® był porównywalny z najszerzej stosowanym 12-godzinnym produktem o przedłużonym uwalnianiu, gdy oba produkty podawano co 12 godzin.

    Dystrybucja

    Gdy teofilina dostanie się do krążenia ogólnego, około 40% wiąże się z białkami osocza, głównie albuminą. Niezwiązana teofilina rozprowadza się w wodzie ustrojowej, ale słabo rozprowadza się w tkance tłuszczowej. Pozorna objętość dystrybucji teofiliny wynosi około 0,45 l/kg (zakres 0,3-0,7 l/kg) w oparciu o idealną masę ciała. Teofilina swobodnie przenika przez łożysko, do mleka matki i do płynu mózgowo-rdzeniowego (PMR). Stężenia teofiliny w ślinie są zbliżone do stężeń w surowicy niezwiązanej, ale nie są wiarygodne do rutynowego lub terapeutycznego monitorowania, chyba że stosuje się specjalne techniki. Wzrost objętości dystrybucji teofiliny, głównie ze względu na zmniejszenie wiązania z białkami osocza, występuje u wcześniaków, pacjentów z marskością wątroby, nieskorygowaną kwasicą, osób starszych oraz u kobiet w trzecim trymestrze ciąży. W takich przypadkach pacjent może wykazywać oznaki toksyczności przy całkowitych (związanych + niezwiązanych) stężeniach teofiliny w surowicy w zakresie terapeutycznym (10-20 µg/ml) z powodu podwyższonych stężeń farmakologicznie czynnego niezwiązanego leku. Podobnie, pacjent ze zmniejszonym wiązaniem teofiliny może mieć subterapeutyczne całkowite stężenie leku, podczas gdy stężenie farmakologicznie czynnego niezwiązanego leku mieści się w zakresie terapeutycznym. Jeśli mierzone jest tylko całkowite stężenie teofiliny w surowicy, może to prowadzić do niepotrzebnego i potencjalnie niebezpiecznego zwiększenia dawki. U pacjentów ze zmniejszonym wiązaniem z białkami pomiar stężenia niezwiązanej teofiliny w surowicy zapewnia bardziej wiarygodny sposób dostosowania dawki niż pomiar całkowitego stężenia teofiliny w surowicy. Ogólnie stężenia niezwiązanej teofiliny powinny być utrzymywane w zakresie 6-12 mcg/ml.

    Metabolizm

    Po podaniu doustnym teofilina nie podlega żadnej mierzalnej eliminacji pierwszego przejścia. U dorosłych i dzieci powyżej pierwszego roku życia około 90% dawki jest metabolizowane w wątrobie. Biotransformacja odbywa się poprzez demetylację do 1-metyloksantyny i 3-metyloksantyny oraz hydroksylację do kwasu 1,3-dimetylourowego. 1-metyloksantyna jest dalej hydroksylowana przez oksydazę ksantynową do kwasu 1-metylourowego. Około 6% dawki teofiliny ulega N-metylacji do kofeiny. Demetylacja teofiliny do 3-metyloksantyny jest katalizowana przez cytochrom P-450 1A2, podczas gdy cytochromy P-450 2E1 i P-450 3A3 katalizują hydroksylację do kwasu 1,3-dimetylourowego. Wydaje się, że demetylacja do 1-metyloksantyny jest katalizowana przez cytochrom P-450 1A2 lub blisko spokrewniony cytochrom. U noworodków szlak N-demetylacji jest nieobecny, podczas gdy funkcja szlaku hydroksylacji jest wyraźnie słaba. Aktywność tych szlaków powoli wzrasta do maksymalnego poziomu do roku życia.

    Kofeina i 3-metyloksantyna to jedyne metabolity teofiliny o działaniu farmakologicznym. 3-metyloksantyna ma w przybliżeniu jedną dziesiątą aktywności farmakologicznej teofiliny, a stężenie w surowicy u dorosłych z prawidłową czynnością nerek wynosi

    Zarówno szlaki N-demetylacji, jak i hydroksylacji biotransformacji teofiliny mają ograniczoną pojemność. Ze względu na dużą zmienność międzyosobniczą szybkości metabolizmu teofiliny u niektórych pacjentów może wystąpić nieliniowość eliminacji przy stężeniu teofiliny w surowicy DAWKOWANIE I PODAWANIE, Tabela VI ). Dokładne przewidywanie zależności metabolizmu teofiliny od dawki u pacjentów a priori nie jest możliwe, ale u pacjentów z bardzo wysokim początkowym klirensem (tj. niskim stężeniem teofiliny w surowicy w stanie stacjonarnym przy dawkach powyżej średniej) największe prawdopodobieństwo wystąpienia dużych zmian w stężeniu teofiliny w surowicy stężenie w odpowiedzi na zmiany dawkowania.

    Wydalanie

    noworodków około 50% dawki teofiliny jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem. Po upływie pierwszych trzech miesięcy życia około 10% dawki teofiliny jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem. Pozostała część jest wydalana z moczem głównie w postaci kwasu 1,3-dimetylourowego (35-40%), kwasu 1-metylourowego (20-25%) i 3-metyloksantyny (15-20%). Ponieważ niewielka ilość teofiliny jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem, a aktywne metabolity teofiliny (tj. kofeina, 3-metyloksantyna) nie kumulują się do klinicznie istotnych poziomów nawet w obliczu schyłkowej niewydolności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku niewydolności nerek u dorosłych i dzieci powyżej 3 miesiąca życia. Natomiast duża część dawki teofiliny wydalana z moczem w postaci niezmienionej teofiliny i kofeiny u noworodków wymaga starannej uwagi przy zmniejszaniu dawki i częstego monitorowania stężenia teofiliny w surowicy u noworodków z upośledzoną czynnością nerek (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Stężenia surowicy w stanie stacjonarnym

    Po wielokrotnych dawkach teofiliny stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 30-65 godzin (średnio 40 godzin) u dorosłych. W stanie stacjonarnym, przy schemacie dawkowania z 6-godzinnymi przerwami, oczekiwane średnie stężenie minimalne wynosi około 60% średniego stężenia maksymalnego, zakładając średni okres półtrwania teofiliny wynoszący 8 godzin. Różnica między maksymalnymi i minimalnymi stężeniami jest większa u pacjentów z szybszym klirensem teofiliny. U pacjentów z wysokim klirensem teofiliny i okresami półtrwania wynoszącymi około 4-5 godzin, takich jak dzieci w wieku od 1 do 9 lat, minimalne stężenie teofiliny w surowicy może wynosić tylko 30% maksymalnego stężenia przy 6-godzinnej przerwie w dawkowaniu. U tych pacjentów formulacja o powolnym uwalnianiu pozwoliłaby na dłuższe odstępy między dawkami (8-12 godzin) z mniejszą różnicą szczyt/dół.

    Specjalne populacje

    (Widzieć )

    Geriatryczny

    Klirens teofiliny zmniejsza się średnio o 30% u zdrowych osób w podeszłym wieku (>60 lat) w porównaniu ze zdrowymi młodymi dorosłymi. U pacjentów w podeszłym wieku należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Pediatria

    Klirens teofiliny jest bardzo niski u noworodków (patrz OSTRZEŻENIA ). Klirens teofiliny osiąga maksymalne wartości w pierwszym roku życia, pozostaje względnie stały do około 9 roku życia, a następnie powoli spada o około 50% do wartości u dorosłych w wieku około 16 lat. Wydalanie przez nerki niezmienionej teofiliny u noworodków wynosi około 50% dawki, w porównaniu z około 10% u dzieci w wieku powyżej trzech miesięcy i u dorosłych. U dzieci i młodzieży należy zwrócić szczególną uwagę na dobór dawki i monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy (patrz OSTRZEŻENIA oraz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).

    Płeć

    Różnice w klirensie teofiliny ze względu na płeć są stosunkowo niewielkie i jest mało prawdopodobne, aby miały znaczenie kliniczne. Znaczące zmniejszenie klirensu teofiliny odnotowano jednak u kobiet w 20. dniu cyklu miesiączkowego oraz w trzecim trymestrze ciąży.

    Wyścig

    Nie badano różnic farmakokinetycznych w klirensie teofiliny ze względu na rasę.

    Niewydolność nerek

    Tylko niewielka część, np. około 10%, podanej dawki teofiliny jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem dzieci powyżej 3 miesiąca życia i dorosłych. Ponieważ niewielka ilość teofiliny jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem, a aktywne metabolity teofiliny (tj. kofeina, 3-metyloksantyna) nie kumulują się do klinicznie istotnych poziomów nawet w obliczu schyłkowej niewydolności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku niewydolności nerek u dorosłych i dzieci powyżej 3 miesiąca życia. Natomiast u noworodków około 50% podanej dawki teofiliny jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem. U noworodków z zaburzoną czynnością nerek należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Niewydolność wątroby

    Klirens teofiliny zmniejsza się o 50% lub więcej u pacjentów z niewydolnością wątroby (np. marskością, ostrym zapaleniem wątroby, cholestazą). Należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Zastoinowa niewydolność serca (CHF)

    Klirens teofiliny zmniejsza się o 50% lub więcej u pacjentów z CHF. Wydaje się, że stopień zmniejszenia klirensu teofiliny u pacjentów z CHF jest bezpośrednio skorelowany z ciężkością choroby serca. Ponieważ klirens teofiliny jest niezależny od przepływu krwi przez wątrobę, wydaje się, że zmniejszenie klirensu jest spowodowane upośledzeniem funkcji hepatocytów, a nie zmniejszoną perfuzją. U pacjentów z CHF należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Palacze

    Wydaje się, że palenie tytoniu i marihuany zwiększa klirens teofiliny poprzez indukcję szlaków metabolicznych. Wykazano, że klirens teofiliny zwiększa się o około 50% u młodych dorosłych palaczy tytoniu io około 80% u palaczy tytoniu w podeszłym wieku w porównaniu z osobami niepalącymi. Wykazano również, że bierna ekspozycja na dym zwiększa klirens teofiliny nawet o 50%. Abstynencja od palenia tytoniu przez tydzień powoduje zmniejszenie klirensu teofiliny o około 40%. Należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy u pacjentów, którzy rzucili palenie (patrz OSTRZEŻENIA ). Wykazano, że stosowanie gumy nikotynowej nie ma wpływu na klirens teofiliny.

    Gorączka

    Gorączka, niezależnie od przyczyny, może zmniejszyć klirens teofiliny. Wielkość i czas trwania gorączki wydają się być bezpośrednio skorelowane ze stopniem zmniejszenia klirensu teofiliny. Brakuje dokładnych danych, ale prawdopodobnie do uzyskania klinicznie istotnego wzrostu stężenia teofiliny w surowicy wymagana jest temperatura 39°C (102°F) przez co najmniej 24 godziny. Dzieci z szybkim tempem klirensu teofiliny (tj. te, które wymagają dawki znacznie większej niż średnia [np. > 22 mg/kg/dobę], aby osiągnąć szczytowe stężenie terapeutyczne teofiliny w surowicy, gdy są niegorączkowe) mogą być bardziej narażone na zatrucie. skutki zmniejszonego klirensu podczas utrzymującej się gorączki. Należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy u pacjentów z utrzymującą się gorączką (patrz OSTRZEŻENIA ).

    Różnorodny

    Inne czynniki związane ze zmniejszonym klirensem teofiliny obejmują trzeci trymestr ciąży, posocznicę z niewydolnością wielonarządową i niedoczynność tarczycy. Należy zwrócić szczególną uwagę na zmniejszenie dawki i częste monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy u pacjentów z którymkolwiek z tych stanów (patrz OSTRZEŻENIA ). Inne czynniki związane ze zwiększonym klirensem teofiliny obejmują nadczynność tarczycy i mukowiscydozę.

    Studia kliniczne

    U pacjentów z astmą przewlekłą, w tym u pacjentów z ciężką astmą wymagającą kortykosteroidów wziewnych lub kortykosteroidów doustnych podawanych co drugi dzień, wiele badań klinicznych wykazało, że teofilina zmniejsza częstość i nasilenie objawów, w tym zaostrzeń nocnych, oraz zmniejsza stosowanie wziewne „w razie potrzeby”. Agoniści beta2. Wykazano również, że teofilina zmniejsza potrzebę codziennych krótkich kursów doustnego prednizonu w celu złagodzenia zaostrzeń niedrożności dróg oddechowych, które nie reagują na leki rozszerzające oskrzela u astmatyków.

    pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) badania kliniczne wykazały, że teofilina zmniejsza duszność, uwięzienie powietrza, pracę oddechową oraz poprawia kurczliwość mięśni przeponowych przy niewielkiej lub żadnej poprawie wyników pomiarów czynności płuc.

    INFORMACJA O PACJENCIE

    Pacjenta (lub rodzica/opiekuna) należy poinstruować, aby zasięgnął porady lekarskiej w przypadku wystąpienia nudności, wymiotów, uporczywego bólu głowy, bezsenności lub szybkiego bicia serca podczas leczenia teofiliną, nawet jeśli podejrzewa się inną przyczynę. Należy poinstruować pacjenta, aby skontaktował się ze swoim lekarzem, jeśli rozwinie się u niego nowa choroba, zwłaszcza jeśli towarzyszy mu utrzymująca się gorączka, jeśli u niego nasili się choroba przewlekła, jeśli zacznie lub przestanie palić papierosy lub marihuanę, lub jeśli inny pracownik służby zdrowia doda nowy lek lub odstawia wcześniej przepisany lek. Należy poinformować pacjentów, że teofilina wchodzi w interakcje z wieloma różnymi lekami (patrz ). Suplement diety ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) nie powinien być przyjmowany jednocześnie z teofiliną, ponieważ może to skutkować obniżeniem poziomu teofiliny. Jeśli pacjenci już przyjmują jednocześnie ziele dziurawca i teofilinę, powinni skonsultować się z lekarzem przed odstawieniem dziurawca, ponieważ ich stężenie teofiliny może wzrosnąć, powodując toksyczność. Pacjentów należy poinstruować, aby informowali wszystkich pracowników służby zdrowia zajmujących się ich opieką o przyjmowaniu teofiliny, zwłaszcza gdy lek jest dodawany lub usuwany z leczenia.

    Pacjentów należy pouczyć, aby nie zmieniali dawki, czasu podawania ani częstości podawania bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. W przypadku pominięcia dawki należy poinstruować pacjenta, aby przyjął następną dawkę o zwykłej porze i nie próbował uzupełnić pominiętej dawki.

    Pacjentów należy poinstruować, aby przyjmowali ten lek każdego ranka mniej więcej o tej samej porze i nie przekraczali przepisanej dawki.

    Pacjentów, którzy wymagają stosunkowo dużej dawki teofiliny, należy poinformować o ważnych względach związanych z czasem podania leku i zawartością posiłku (patrz ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, interakcje między lekami a żywnością; oraz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ).