Cozaar 25mg, 50mg, 100mg Losartan Zastosowanie, skutki uboczne i dawkowanie. Cena w aptece internetowej. Leki generyczne bez recepty.

Co to jest Cozaar 50mg i jak się go stosuje?

Cozaar jest lekiem na receptę stosowanym w leczeniu objawów wysokiego ciśnienia krwi (nadciśnienia), zmniejszaniu ryzyka udaru mózgu u niektórych osób z chorobami serca i nerwobólem cukrzycowym (neuropatia). Cozaar 100 mg może być stosowany samodzielnie lub z innymi lekami.

Cozaar 25 mg należy do klasy leków zwanych antagonistami receptora angiotensyny II (ARB).

Nie wiadomo, czy Cozaar 25 mg jest bezpieczny i skuteczny u dzieci w wieku poniżej 6 lat.

Jakie są możliwe skutki uboczne Cozaar 100mg?

Cozaar 100 mg może powodować poważne skutki uboczne, w tym:

• zawroty,
• ból lub pieczenie podczas oddawania moczu,
• mdłości,
• słabość,
• mrowienie uczucie,
• ból w klatce piersiowej,
• nieregularne bicie serca,
• utrata ruchów,
• małe lub brak oddawania moczu,
• szybki przyrost masy ciała oraz
• obrzęk dłoni, stóp lub kostek

Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów.

Najczęstsze działania niepożądane leku Cozaar to:

• zawroty głowy,
• ból pleców i
• objawy przeziębienia (zatkany nos, kichanie, ból gardła)

Poinformuj lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek skutki uboczne, które Ci przeszkadzają lub które nie ustępują.

To nie wszystkie możliwe skutki uboczne Cozaaru. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Zadzwoń do lekarza, aby uzyskać poradę medyczną na temat skutków ubocznych. Możesz zgłosić skutki uboczne do FDA pod numerem 1-800-FDA-1088.

OPIS

COZAAR (losartan potasu) to bloker receptora angiotensyny II działający na podtyp receptora AT1. Losartan potasu, cząsteczka niepeptydowa, jest chemicznie opisany jako sól monopotasowa 2-butylo-4-chloro-1-[p-(o-1H-tetrazol-5-ilofenylo)benzylo]imidazolo-5-metanolu.

Jego wzór empiryczny to C22H22ClKN6O, a wzór strukturalny to:

Losartan potasu jest sypkim krystalicznym proszkiem o barwie od białej do białawej o masie cząsteczkowej 461,01. Jest dobrze rozpuszczalny w wodzie, rozpuszczalny w alkoholach i słabo rozpuszczalny w popularnych rozpuszczalnikach organicznych, takich jak acetonitryl i keton metylowo-etylowy. Utlenianie grupy 5-hydroksymetylowej w pierścieniu imidazolowym powoduje powstanie aktywnego metabolitu losartanu.

COZAAR 100 mg jest dostępny w postaci tabletek do podawania doustnego zawierających 25 mg, 50 mg lub 100 mg losartanu potasowego oraz następujące składniki nieaktywne: celuloza mikrokrystaliczna, uwodniona laktoza, wstępnie żelowana skrobia, stearynian magnezu, hydroksypropyloceluloza, hypromeloza i dwutlenek tytanu.

Tabletki COZAAR 25 mg, 50 mg i 100 mg zawierają potas w następujących ilościach: odpowiednio 2,12 mg (0,054 mEq), 4,24 mg (0,108 mEq) i 8,48 mg (0,216 mEq). COZAAR 25 mg, COZAAR 50 mg i COZAAR 100 mg mogą również zawierać wosk karnauba.

WSKAZANIA

Nadciśnienie

COZAAR® jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego u dorosłych i dzieci w wieku 6 lat i starszych w celu obniżenia ciśnienia krwi. Obniżenie ciśnienia krwi zmniejsza ryzyko śmiertelnych i niezakończonych zgonem zdarzeń sercowo-naczyniowych (CV), głównie udarów i zawału mięśnia sercowego. Korzyści te zaobserwowano w kontrolowanych badaniach leków przeciwnadciśnieniowych z wielu różnych klas farmakologicznych, w tym losartanu.

Kontrola wysokiego ciśnienia krwi powinna być częścią kompleksowego zarządzania ryzykiem sercowo-naczyniowym, w tym, w stosownych przypadkach, kontroli lipidów, leczenia cukrzycy, leczenia przeciwzakrzepowego, zaprzestania palenia, ćwiczeń i ograniczonego spożycia sodu. Wielu pacjentów będzie wymagało więcej niż 1 leku, aby osiągnąć cele dotyczące ciśnienia krwi. Szczegółowe porady dotyczące celów i zarządzania można znaleźć w opublikowanych wytycznych, takich jak wytyczne Wspólnego Narodowego Komitetu ds. Zapobiegania, Wykrywania, Oceny i Leczenia Wysokiego Ciśnienia Krwi (JNC) Narodowego Programu Edukacji nad Wysokim Ciśnieniem Krwi (National High Blood Pressure Education Program).

randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych wykazano, że liczne leki przeciwnadciśnieniowe z różnych klas farmakologicznych o różnych mechanizmach działania zmniejszają chorobowość i śmiertelność sercowo-naczyniową, i można wywnioskować, że jest to obniżenie ciśnienia tętniczego, a nie jakaś inna właściwość farmakologiczna leki, które są w dużej mierze odpowiedzialne za te korzyści. Największą i najbardziej spójną korzyścią dla sercowo-naczyniowych wyników końcowych było zmniejszenie ryzyka udaru mózgu, ale regularnie obserwowano również zmniejszenie zawału mięśnia sercowego i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Podwyższone ciśnienie skurczowe lub rozkurczowe powoduje zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowe, a bezwzględny wzrost ryzyka na mmHg jest większy przy wyższym ciśnieniu krwi, tak że nawet niewielkie zmniejszenie ciężkiego nadciśnienia może przynieść znaczne korzyści. Zmniejszenie względnego ryzyka wynikającego z obniżenia ciśnienia krwi jest podobne w populacjach o różnym ryzyku bezwzględnym, więc bezwzględna korzyść jest większa u pacjentów z wyższym ryzykiem niezależnie od nadciśnienia tętniczego (na przykład u pacjentów z cukrzycą lub hiperlipidemią) i oczekuje się, że tacy pacjenci odniosą korzyści od bardziej agresywnego leczenia do niższego docelowego ciśnienia krwi.

Niektóre leki przeciwnadciśnieniowe mają mniejszy wpływ na ciśnienie krwi (jako monoterapia) u pacjentów rasy czarnej, a wiele leków przeciwnadciśnieniowych ma dodatkowe zatwierdzone wskazania i działanie (np. na dusznicę bolesną, niewydolność serca lub cukrzycową chorobę nerek). Te rozważania mogą kierować wyborem terapii.

COZAAR można podawać z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Pacjenci z nadciśnieniem i przerostem lewej komory

COZAAR 25 mg jest wskazany w celu zmniejszenia ryzyka udaru mózgu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, ale istnieją dowody, że korzyść ta nie dotyczy pacjentów rasy czarnej [patrz Używaj w określonych populacjach oraz FARMAKOLOGIA KLINICZNA ] .

Nefropatia u pacjentów z cukrzycą typu 2

COZAAR jest wskazany w leczeniu nefropatii cukrzycowej z podwyższonym stężeniem kreatyniny w surowicy i białkomoczem (stosunek albuminy do kreatyniny ≥300 mg/g) u pacjentów z cukrzycą typu 2 i nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie. W tej populacji COZAAR 50 mg zmniejsza tempo progresji nefropatii mierzonej występowaniem podwojenia stężenia kreatyniny w surowicy lub schyłkową niewydolnością nerek (konieczność dializy lub przeszczepu nerki) [patrz Studia kliniczne ] .

DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA

Nadciśnienie

Nadciśnienie u dorosłych

Zazwyczaj stosowana dawka początkowa leku COZAAR 50 mg to 50 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki 100 mg raz na dobę w celu kontrolowania ciśnienia krwi [patrz Studia kliniczne ] . U pacjentów z możliwym ubytkiem wewnątrznaczyniowym (np. stosujących leki moczopędne) zalecana jest dawka początkowa 25 mg.

Nadciśnienie u dzieci

Zwykle zalecana dawka początkowa wynosi 0,7 mg na kg masy ciała raz na dobę (łącznie do 50 mg) podawana w postaci tabletki lub zawiesiny [patrz Przygotowanie zawiesiny (dla 200 ml zawiesiny 2,5 mg/ml) ] .Dawka powinna być dostosowana do odpowiedzi ciśnienia tętniczego. Dawki powyżej 1,4 mg na kg (lub przekraczające 100 mg) na dobę nie były badane u dzieci i młodzieży [patrz FARMAKOLOGIA KLINICZNA , Studia kliniczne oraz OSTRZEŻENIA I ŚRODKI ] .

COZAAR nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 6 lat lub u dzieci z szacowaną szybkością przesączania kłębuszkowego poniżej 30 ml/min/1,73 m2 [patrz Używaj w określonych populacjach , FARMAKOLOGIA KLINICZNA oraz Studia kliniczne ] .

Pacjenci z nadciśnieniem i przerostem lewej komory

Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 50 mg leku COZAAR raz na dobę. Należy dodać hydrochlorotiazyd 12,5 mg na dobę i (lub) dawkę produktu COZAAR należy zwiększyć do 100 mg raz na dobę, a następnie zwiększyć hydrochlorotiazyd do 25 mg raz na dobę na podstawie odpowiedzi na ciśnienie krwi [patrz Studia kliniczne ] .

Nefropatia u pacjentów z cukrzycą typu 2

Zwykle dawka początkowa to 50 mg raz na dobę. Dawkę należy zwiększyć do 100 mg raz na dobę na podstawie odpowiedzi na ciśnienie krwi [patrz Studia kliniczne ] .

Modyfikacje dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby

U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby zalecana dawka początkowa produktu COZAAR wynosi 25 mg raz na dobę. COZAAR nie był badany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby [patrz Używaj w określonych populacjach oraz FARMAKOLOGIA KLINICZNA ] .

Przygotowanie zawiesiny (dla 200 ml zawiesiny 2,5 mg/ml)

Dodaj 10 ml wody oczyszczonej USP do 240 ml bursztynowej butelki z politereftalanu etylenu (PET) zawierającej dziesięć 50 mg tabletek COZAAR. Natychmiast wstrząsnąć przez co najmniej 2 minuty. Odstawić koncentrat na 1 godzinę, a następnie wstrząsać przez 1 minutę, aby rozpuścić zawartość tabletki. Oddzielnie przygotuj mieszankę objętościową 50/50 Ora-Plus™ i Ora-Sweet SF™. Dodaj 190 ml mieszaniny 50/50 Ora-Plus™/Ora-Sweet SF™ do tabletki i zawiesiny wodnej w butelce PET i potrząsaj przez 1 minutę, aby rozprowadzić składniki. Zawiesinę należy przechowywać w lodówce w temperaturze 2-8°C (36-46°F) i przechowywać do 4 tygodni. Przed każdym użyciem wstrząsnąć zawiesinę i niezwłocznie wrócić do lodówki.

JAK DOSTARCZONE

Formy dawkowania i mocne strony

• COZAAR 100 mg, 25 mg, to białe, owalne tabletki powlekane z kodem 951 po jednej stronie.
• COZAAR, 50 mg, to białe, owalne tabletki powlekane z kodem 952 po jednej stronie i linią podziału po drugiej.
• COZAAR 25 mg, 100 mg, to białe tabletki powlekane w kształcie łzy z kodem 960 po jednej stronie.

Składowania i stosowania

COZAAR to biała tabletka powlekana dostarczana w następujący sposób:

Przechowywać w 25°C (77°F); dopuszczalne odchylenia do 15-30°C (59-86°F) [patrz Kontrolowana temperatura pokojowa USP]. Przechowywać pojemnik szczelnie zamknięty. Chronić przed światłem.

Wyprodukowano dla: Organon LLC, filii ORGANON & Co., Jersey City, NJ 07302, USA. Poprawiono: październik 2021.

SKUTKI UBOCZNE

Doświadczenie w badaniach klinicznych

Ponieważ badania kliniczne prowadzone są w bardzo zróżnicowanych warunkach, częstość występowania działań niepożądanych obserwowanych w badaniach klinicznych leku nie może być bezpośrednio porównywana z częstością w badaniach klinicznych innego leku i może nie odzwierciedlać częstości obserwowanych w praktyce.

Nadciśnienie

COZAAR został oceniony pod kątem bezpieczeństwa u ponad 3300 dorosłych pacjentów leczonych z powodu pierwotnego nadciśnienia tętniczego i ogółem 4058 pacjentów/osobników. Ponad 1200 pacjentów leczono przez ponad 6 miesięcy i ponad 800 przez ponad rok.

Leczenie preparatem COZAAR 25 mg było dobrze tolerowane, a ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych była podobna jak w przypadku placebo. W kontrolowanych badaniach klinicznych przerwanie leczenia z powodu zdarzeń niepożądanych wystąpiło u 2,3% pacjentów leczonych preparatem COZAAR 25 mg i u 3,7% pacjentów otrzymujących placebo. W 4 badaniach klinicznych z udziałem ponad 1000 pacjentów przyjmujących różne dawki (10-150 mg) losartanu potasu i ponad 300 pacjentów otrzymujących placebo, zdarzeniami niepożądanymi, które wystąpiły u ≥2% pacjentów leczonych preparatem COZAAR 25 mg i częściej niż placebo były: zawroty głowy (3 % vs 2%), infekcje górnych dróg oddechowych (8% vs 7%), przekrwienie błony śluzowej nosa (2% vs 1%) i ból pleców (2% vs 1%).

Zgłaszano następujące, mniej częste działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Niedokrwistość.

Zaburzenia psychiczne: Depresja.

Zaburzenia układu nerwowego: Senność, ból głowy, zaburzenia snu, parestezje, migrena.

Zaburzenia ucha i błędnika: Zawroty głowy, szum w uszach.

Zaburzenia serca: Kołatanie serca, omdlenia, migotanie przedsionków, CVA.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Duszność.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Ból brzucha, zaparcia, nudności, wymioty.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Pokrzywka, świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: Bóle mięśni, bóle stawów.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Impotencja.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Obrzęk.

Kaszel

Uporczywy suchy kaszel (z częstością kilku procent) jest związany ze stosowaniem inhibitorów ACE i w praktyce może być przyczyną przerwania terapii inhibitorami ACE. Przeprowadzono dwa prospektywne, prowadzone w grupach równoległych, podwójnie zaślepione, randomizowane, kontrolowane badania kliniczne w celu oceny wpływu losartanu na częstość występowania u pacjentów z nadciśnieniem kaszlowym, u których wystąpił kaszel podczas leczenia inhibitorem ACE. Pacjenci, u których kaszel z typowym inhibitorem ACE po prowokacji lizynoprylem, u których kaszel ustąpił po placebo, zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej 50 mg losartanu, 20 mg lizynoprylu lub placebo (jedno badanie, n=97) lub 25 mg hydrochlorotiazydu (n=135). Okres leczenia metodą podwójnie ślepej próby trwał do 8 tygodni. Częstość występowania kaszlu przedstawiono w tabeli 1 poniżej.

Badania te wykazują, że częstość występowania kaszlu związanego z terapią losartanem w populacji, w której wszyscy mieli kaszel związany z terapią inhibitorem ACE, jest podobna do tej związanej z terapią hydrochlorotiazydem lub placebo.

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki kaszlu, w tym ponownych prowokacji dodatnich, związanych ze stosowaniem losartanu.

Pacjenci z nadciśnieniem i przerostem lewej komory

W badaniu Losartan Intervention for Endpoint (LIFE) działania niepożądane związane ze stosowaniem leku COZAAR 100 mg były podobne do zgłaszanych wcześniej u pacjentów z nadciśnieniem.

Nefropatia u pacjentów z cukrzycą typu 2

badaniu Reduction of Endpoints in NIDDM with the Angiotensin II Receptor Antagonist Losartan (RENAAL) z udziałem 1513 pacjentów leczonych preparatem COZAAR 100 mg lub placebo ogólna częstość zgłaszanych zdarzeń niepożądanych była podobna w obu grupach. Zaprzestanie podawania leku COZAAR z powodu działań niepożądanych było podobne do placebo (19% dla COZAAR 100 mg, 24% dla placebo). Zdarzeniami niepożądanymi, niezależnie od związku leku, zgłaszanymi z częstością ≥4% pacjentów leczonych COZAAR 50 mg i występującymi z ≥2% różnicą w grupie przyjmującej losartan w porównaniu z placebo na tle konwencjonalnego leczenia przeciwnadciśnieniowego, były astenia/zmęczenie, ból w klatce piersiowej , niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, biegunka, anemia, hiperkaliemia, hipoglikemia, ból pleców, osłabienie mięśni i infekcja dróg moczowych.

Doświadczenie postmarketingowe

Następujące dodatkowe działania niepożądane zostały zgłoszone po wprowadzeniu leku COZAAR do obrotu. Ponieważ reakcje te są zgłaszane dobrowolnie z populacji o niepewnej wielkości, nie zawsze jest możliwe wiarygodne oszacowanie ich częstości lub ustalenie związku przyczynowego z ekspozycją na lek:

Trawienny: Zapalenie wątroby.

Ogólne Zaburzenia i Warunki Miejsca Administracji: Złe samopoczucie.

Hematologiczny: Małopłytkowość.

Nadwrażliwość: U pacjentów leczonych losartanem rzadko zgłaszano obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka; u niektórych z tych pacjentów wcześniej wystąpił obrzęk naczynioruchowy po zastosowaniu innych leków, w tym inhibitorów ACE. Zgłaszano zapalenie naczyń, w tym plamicę Henocha-Schönleina. Zgłaszano reakcje anafilaktyczne.

Metabolizm i odżywianie: Hiponatremia.

Układ mięśniowo-szkieletowy: Rabdomioliza.

Zaburzenia układu nerwowego: Dysgeuzja.

Skóra: Erytrodermia.

INTERAKCJE Z LEKAMI

Środki zwiększające poziom potasu w surowicy

Jednoczesne podawanie losartanu z innymi lekami, które zwiększają stężenie potasu w surowicy może powodować hiperkaliemię. U takich pacjentów należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Lit

Podczas jednoczesnego podawania litu z antagonistami receptora angiotensyny II zgłaszano zwiększenie stężenia litu w surowicy i toksyczność litu. Podczas jednoczesnego stosowania należy monitorować stężenie litu w surowicy.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2 (inhibitory COX-2)

U pacjentów w podeszłym wieku, odwodnionych (w tym leczonych diuretykami) lub z zaburzeniami czynności nerek, jednoczesne podawanie NLPZ, w tym selektywnych inhibitorów COX-2, z antagonistami receptora angiotensyny II (w tym losartanem) może spowodować pogorszenie czynności nerek, w tym możliwą ostrą niewydolność nerek. Efekty te są zwykle odwracalne. U pacjentów otrzymujących losartan i NLPZ należy okresowo monitorować czynność nerek.

Działanie przeciwnadciśnieniowe antagonistów receptora angiotensyny II, w tym losartanu, może być osłabiane przez NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna (RAS)

Podwójna blokada RAS za pomocą antagonistów receptora angiotensyny, inhibitorów ACE lub aliskirenu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zmian w czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) w porównaniu z monoterapią.

Do badania Veterans Affairs Nephropatia in Diabetes (VA NEPHRON-D) włączono 1448 pacjentów z cukrzycą typu 2, z podwyższonym stosunkiem albumin w moczu do kreatyniny i obniżonym szacowanym współczynnikiem przesączania kłębuszkowego (GFR 30 do 89,9 ml/min). lub placebo na tle terapii losartanem, a następnie stosowano je przez medianę 2,2 roku. Pacjenci otrzymujący skojarzenie losartanu i lizynoprylu nie odnieśli żadnych dodatkowych korzyści w porównaniu z monoterapią w przypadku złożonego punktu końcowego, jakim jest obniżenie GFR, schyłkowa choroba nerek lub zgon, ale doświadczyli zwiększonej częstości występowania hiperkaliemii i ostrego uszkodzenia nerek w porównaniu z grupą monoterapeutyczną.

większości pacjentów jednoczesne stosowanie dwóch inhibitorów RAS nie przynosi żadnych korzyści. Ogólnie należy unikać łącznego stosowania inhibitorów RAS. Ściśle monitorować ciśnienie krwi, czynność nerek i elektrolity u pacjentów przyjmujących COZAAR 100 mg i inne leki wpływające na RAS.

Nie należy podawać aliskirenu jednocześnie z COZAAR 100 mg u pacjentów z cukrzycą. Należy unikać stosowania aliskirenu z COZAAR u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (GFR

OSTRZEŻENIA

Zawarte jako część "ŚRODKI OSTROŻNOŚCI" Sekcja

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Toksyczność płodu

COZAAR podawany kobiecie w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. Stosowanie leków działających na układ renina-angiotensyna w drugim i trzecim trymestrze ciąży zmniejsza czynność nerek płodu oraz zwiększa zachorowalność i śmierć płodu i noworodka. Powstające małowodzie może być związane z hipoplazją płuc płodu i deformacjami szkieletu. Potencjalne działania niepożądane u noworodków obejmują hipoplazję czaszki, bezmocz, niedociśnienie, niewydolność nerek i zgon. W przypadku wykrycia ciąży należy jak najszybciej przerwać stosowanie leku COZAAR 100 mg [patrz Używaj w określonych populacjach ] .

Niedociśnienie u pacjentów z niedoborami objętości lub soli

U pacjentów z aktywowanym układem renina-angiotensyna, takich jak pacjenci odwodnieni lub odwodnieni (np. leczeni dużymi dawkami leków moczopędnych), po rozpoczęciu leczenia lekiem COZAAR może wystąpić objawowe niedociśnienie. Prawidłowa objętość lub niedobór soli przed podaniem leku COZAAR [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ] .

Pogorszenie funkcji nerek

Zmiany w czynności nerek, w tym ostra niewydolność nerek, mogą być spowodowane lekami hamującymi układ renina-angiotensyna oraz lekami moczopędnymi. Pacjenci, których czynność nerek może częściowo zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna (np. pacjenci ze zwężeniem tętnicy nerkowej, przewlekłą chorobą nerek, ciężką zastoinową niewydolnością serca lub zmniejszeniem objętości) mogą być szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej niewydolności nerek po zastosowaniu produktu COZAAR. U tych pacjentów należy okresowo monitorować czynność nerek. Rozważyć wstrzymanie lub przerwanie leczenia u pacjentów, u których wystąpiło klinicznie istotne pogorszenie czynności nerek podczas stosowania leku COZAAR [patrz INTERAKCJE Z LEKAMI oraz Używaj w określonych populacjach ] .

Hiperkaliemia

Okresowo monitorować stężenie potasu w surowicy i odpowiednio leczyć. Może być konieczne zmniejszenie dawki lub odstawienie leku COZAAR 25 mg [patrz DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE ] .

Jednoczesne stosowanie innych leków, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy, może prowadzić do hiperkaliemii [patrz INTERAKCJE Z LEKAMI ] .

Informacje dotyczące poradnictwa dla pacjentów

Poinformuj pacjenta, aby przeczytał zatwierdzone przez FDA oznakowanie pacjenta (Informacje dla pacjenta).

Ciąża

Poinformuj pacjentki w wieku rozrodczym o konsekwencjach narażenia na COZAAR 100 mg podczas ciąży. Omów możliwości leczenia z kobietami planującymi zajście w ciążę. Powiedz pacjentkom, aby jak najszybciej zgłaszali ciążę swoim lekarzom [patrz OSTRZEŻENIA I ŚRODKI oraz Używaj w określonych populacjach ] .

Suplementy potasu

Poradzić pacjentom otrzymującym COZAAR, aby nie stosowali suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas bez konsultacji z lekarzem [patrz INTERAKCJE Z LEKAMI ] .

Toksykologia niekliniczna

rakotwórczość, mutageneza, upośledzenie płodności

Losartan potasu nie wykazywał działania rakotwórczego, gdy był podawany szczurom i myszom w maksymalnych tolerowanych dawkach odpowiednio przez 105 i 92 tygodnie. Samice szczurów, którym podawano najwyższą dawkę (270 mg/kg/dobę) miały nieco większą częstość występowania gruczolaka groniaka trzustki. Maksymalne tolerowane dawki (270 mg/kg/dobę u szczurów, 200 mg/kg/dobę u myszy) zapewniały ogólnoustrojową ekspozycję na losartan i jego farmakologicznie czynny metabolit, która była około 160 i 90 razy (szczury) oraz 30 i 15 razy (myszy). narażenie człowieka o wadze 50 kg, któremu podano 100 mg dziennie.

Losartan potasu dał wynik ujemny w testach mutagenezy drobnoustrojów i mutagenezy komórek ssaków V-79, a także w alkalicznej elucji in vitro oraz w testach aberracji chromosomowych in vitro i in vivo. Ponadto aktywny metabolit nie wykazał genotoksyczności w mutagenezie drobnoustrojów, elucji alkalicznej in vitro oraz testach aberracji chromosomowych in vitro.

badaniach na samcach szczurów, którym podawano losartan potasowy w dawkach do około 150 mg/kg/dobę, nie miały wpływu na płodność i zdolność rozrodczą. Podawanie dawek toksycznych u kobiet (300/200 mg/kg/dobę) wiązało się ze znaczącym (p

Używaj w określonych populacjach

Ciąża

Podsumowanie ryzyka

COZAAR podawany kobiecie w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. Stosowanie leków działających na układ renina-angiotensyna w drugim i trzecim trymestrze ciąży zmniejsza czynność nerek płodu oraz zwiększa zachorowalność i śmierć płodu i noworodka. Większość badań epidemiologicznych oceniających nieprawidłowości płodu po ekspozycji na leki hipotensyjne w pierwszym trymestrze nie rozróżnia leków wpływających na układ renina-angiotensyna od innych leków hipotensyjnych. W przypadku wykrycia ciąży należy jak najszybciej przerwać stosowanie leku COZAAR (patrz Rozważania kliniczne ).

Szacowane ryzyko tła poważnych wad wrodzonych i poronienia dla wskazanej populacji jest nieznane. Wszystkie ciąże niosą ze sobą ryzyko wady wrodzonej, utraty lub innych niekorzystnych skutków. W ogólnej populacji Stanów Zjednoczonych szacowane podstawowe ryzyko poważnych wad wrodzonych i poronienia w klinicznie rozpoznanych ciążach wynosi odpowiednio 2% do 4% i 15% do 20%.

Rozważania kliniczne

Związane z chorobą ryzyko matki i/lub zarodka/płodu

Nadciśnienie w ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia u matki stanu przedrzucawkowego, cukrzycy ciążowej, przedwczesnego porodu i powikłań porodowych (np. konieczności cięcia cesarskiego, krwotoku poporodowego). Nadciśnienie zwiększa ryzyko zahamowania wzrostu płodu i zgonu wewnątrzmacicznego u płodu. Kobiety w ciąży z nadciśnieniem powinny być uważnie monitorowane i odpowiednio leczone.

Działania niepożądane u płodu/noworodka

Małowodzie u kobiet w ciąży, które stosują leki wpływające na układ renina-angiotensyna w drugim i trzecim trymestrze ciąży, może powodować: zmniejszenie czynności nerek płodu prowadzące do bezmoczu i niewydolności nerek, niedorozwój płuc płodu, deformacje szkieletu, w tym niedorozwój czaszki, niedociśnienie i śmierć. W nietypowym przypadku braku odpowiedniej alternatywy dla terapii lekami wpływającymi na układ renina-angiotensyna dla konkretnego pacjenta, należy uprzedzić matkę o potencjalnym ryzyku dla płodu.

pacjentek przyjmujących COZAAR w okresie ciąży należy wykonywać seryjne badania ultrasonograficzne w celu oceny środowiska wewnątrzowodniowego. Testy płodu mogą być odpowiednie w zależności od tygodnia ciąży. W przypadku zaobserwowania małowodzia należy odstawić lek COZAAR 50 mg, chyba że uzna się to za ratowanie życia matki. Pacjenci i lekarze powinni jednak uważać, że małowodzie może pojawić się dopiero po nieodwracalnym uszkodzeniu płodu.

Uważnie obserwować noworodki z historią ekspozycji in utero na COZAAR pod kątem niedociśnienia, skąpomoczu i hiperkaliemii. U noworodków z historią ekspozycji w okresie życia płodowego na COZAAR 100 mg, jeśli wystąpi skąpomocz lub niedociśnienie tętnicze, należy wspomóc ciśnienie krwi i perfuzję nerek. Transfuzje wymienne lub dializy mogą być konieczne jako środek odwrócenia hipotonii i zastąpienia czynności nerek.

Dane

Dane zwierząt

Losartan potasowy podawano doustnie szczurom w okresie późnej ciąży do laktacji (od 15. dnia ciąży do 20. dnia laktacji) w dawkach 10, 25 i 100 mg/kg/dobę. Wykazano, że losartan potasu powoduje działania niepożądane u płodów i noworodków szczurów, w tym zmniejszenie masy ciała, opóźnienie rozwoju fizycznego i behawioralnego, śmiertelność i toksyczność nerkową. Z wyjątkiem przyrostu masy ciała noworodka (który miał wpływ już przy dawkach tak niskich jak 10 mg/kg/dobę), dawki związane z tymi skutkami przekraczały 25 mg/kg/dobę (około trzykrotność maksymalnej zalecanej dawki u ludzi wynoszącej 100 mg na mg /m podstawy). Te odkrycia przypisuje się ekspozycji na lek w późnej ciąży i podczas laktacji. Wykazano, że znaczące stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu są obecne w osoczu płodów szczurów w późnej ciąży oraz w mleku szczurów.

Laktacja

Podsumowanie ryzyka

Nie wiadomo, czy losartan przenika do mleka ludzkiego, ale wykazano, że w mleku szczurów obecne są znaczne ilości losartanu i jego aktywnego metabolitu. Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego niemowlęcia należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać stosowanie leku, biorąc pod uwagę znaczenie leku dla matki.

Zastosowanie pediatryczne

U dzieci i młodzieży z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 6 do 16 lat ustalono działanie przeciwnadciśnieniowe produktu COZAAR. Bezpieczeństwo i skuteczność nie zostały ustalone u dzieci w wieku poniżej 6 lat lub u dzieci ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA , FARMAKOLOGIA KLINICZNA oraz Studia kliniczne ] .

Zastosowanie geriatryczne

Spośród całkowitej liczby pacjentów otrzymujących COZAAR w dawce 25 mg w kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących nadciśnienia, 391 pacjentów (19%) miało 65 lat i więcej, a 37 pacjentów (2%) miało 75 lat i więcej. W kontrolowanym badaniu klinicznym dotyczącym ochrony nerek u pacjentów z cukrzycą typu 2 i białkomoczem 248 pacjentów (33%) miało 65 lat i więcej. W kontrolowanym badaniu klinicznym dotyczącym zmniejszenia łącznego ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, udaru mózgu i zawału mięśnia sercowego u pacjentów z nadciśnieniem i przerostem lewej komory 2857 pacjentów (62%) miało 65 lat i więcej, a 808 pacjentów (18%) miało 75 lat i więcej . Nie zaobserwowano ogólnych różnic w skuteczności lub bezpieczeństwie między tymi pacjentami a młodszymi pacjentami, ale nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych starszych osób.

Wyścig

badaniu LIFE pacjenci rasy czarnej z nadciśnieniem i przerostem lewej komory leczeni atenololem mieli mniejsze ryzyko wystąpienia pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego w porównaniu z pacjentami rasy czarnej leczonymi COZAAR (obaj leczeni jednocześnie hydrochlorotiazydem u większości pacjentów). Pierwszorzędowym punktem końcowym było pierwsze wystąpienie udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, analizowane z zastosowaniem podejścia zgodnego z zaplanowanym leczeniem (ITT). W podgrupie pacjentów rasy czarnej (n=533, 6% pacjentów biorących udział w badaniu LIFE) wystąpiło 29 pierwszorzędowych punktów końcowych wśród 263 pacjentów leczonych atenololem (11%, 26 na 1000 pacjento-lat) oraz 46 pierwszorzędowych punktów końcowych wśród 270 pacjentów (17%). , 42 na 1000 pacjentolat) na COZAAR. Odkrycia tego nie można wyjaśnić na podstawie różnic w populacjach innych niż rasa lub jakichkolwiek nierównowag między grupami leczenia. Ponadto obniżenie ciśnienia krwi w obu grupach terapeutycznych było spójne między pacjentami rasy czarnej i innej. Biorąc pod uwagę trudności w interpretacji różnic podzbiorów w dużych próbach, nie można stwierdzić, czy zaobserwowana różnica jest wynikiem przypadku. Jednak badanie LIFE nie dostarcza dowodów na to, że korzyści płynące ze stosowania leku COZAAR 100 mg w zmniejszaniu ryzyka wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z nadciśnieniem i przerostem lewej komory dotyczą pacjentów z czernią [patrz Studia kliniczne ] .

Zaburzenia czynności nerek

Pacjenci z niewydolnością nerek mają podwyższone stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, chyba że pacjent z zaburzeniami czynności nerek jest również odwodniony [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA , OSTRZEŻENIA I ŚRODKI oraz FARMAKOLOGIA KLINICZNA ] .

Niewydolność wątroby

Zalecana dawka początkowa leku COZAAR wynosi 25 mg u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Po podaniu doustnym pacjentom z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu były odpowiednio 5 razy i 1,7 razy większe niż u zdrowych ochotników. COZAAR nie był badany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA oraz FARMAKOLOGIA KLINICZNA ] .

PRZEDAWKOWAĆ

Znaczącą śmiertelność zaobserwowano u myszy i szczurów po podaniu doustnym odpowiednio 1000 mg/kg i 2000 mg/kg, około 44 i 170 razy więcej niż maksymalna zalecana dawka u ludzi w przeliczeniu na mg/m2.

Dostępne są ograniczone dane dotyczące przedawkowania u ludzi. Najbardziej prawdopodobnym objawem przedawkowania byłyby niedociśnienie i tachykardia; bradykardia może wystąpić w wyniku stymulacji układu przywspółczulnego (błędu błędnego). W przypadku wystąpienia objawowego niedociśnienia należy wdrożyć leczenie wspomagające.

Ani losartan, ani jego aktywny metabolit nie mogą być usunięte przez hemodializę.

PRZECIWWSKAZANIA

COZAAR 50mg jest przeciwwskazany:

• U pacjentów z nadwrażliwością na którykolwiek składnik tego produktu.
• Do równoczesnego podawania z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą.

FARMAKOLOGIA KLINICZNA

Mechanizm akcji

Angiotensyna II [powstała z angiotensyny I w reakcji katalizowanej przez konwertazy angiotensyny (ACE, kininaza II)] jest silnym środkiem zwężającym naczynia, głównym hormonem wazoaktywnym układu renina-angiotensyna i ważnym składnikiem patofizjologii nadciśnienia. Stymuluje również wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy. Losartan i jego główny czynny metabolit blokują działanie angiotensyny II na zwężenie naczyń i wydzielanie aldosteronu poprzez selektywne blokowanie wiązania angiotensyny II z receptorem AT1 występującym w wielu tkankach (np. mięśni gładkich naczyń, nadnerczach). W wielu tkankach znajduje się również receptor AT1, ale nie wiadomo, czy jest związany z homeostazą sercowo-naczyniową. Ani losartan, ani jego główny czynny metabolit nie wykazują częściowego działania agonistycznego w stosunku do receptora AT1 i oba mają znacznie większe powinowactwo (około 1000-krotnie) do receptora AT1 niż do receptora AT1. Badania wiązania in vitro wskazują, że losartan jest odwracalnym, kompetycyjnym inhibitorem receptora AT1. Aktywny metabolit jest 10 do 40 razy silniejszy wagowo niż losartan i wydaje się być odwracalnym, niekonkurencyjnym inhibitorem receptora AT1.

Ani losartan, ani jego aktywny metabolit nie hamują ACE (kininazy II, enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę), ani nie wiążą się ani nie blokują innych receptorów hormonalnych lub kanałów jonowych, o których wiadomo, że są ważne w regulacji układu sercowo-naczyniowego.

Farmakodynamika

Losartan hamuje działanie presyjne wlewów angiotensyny II (jak również angiotensyny I). Dawka 100 mg hamuje efekt presyjny o około 85% w szczycie przy 25-40% inhibicji utrzymującej się przez 24 godziny. Usunięcie ujemnego sprzężenia zwrotnego angiotensyny II powoduje podwojenie potrojenia aktywności reninowej osocza iw konsekwencji wzrost stężenia inangiotensyny II w osoczu u pacjentów z nadciśnieniem. Losartan nie wpływa na odpowiedź na bradykininę, natomiast inhibitory ACE zwiększają odpowiedź na bradykininę. Stężenie aldosteronu w osoczu spada po podaniu losartanu. Pomimo wpływu losartanu na wydzielanie aldosteronu, zaobserwowano bardzo niewielki wpływ na stężenie potasu w surowicy.

Działanie losartanu jest zasadniczo widoczne w ciągu jednego tygodnia, ale w niektórych badaniach maksymalny efekt wystąpił po 3-6 tygodniach. W długoterminowych badaniach kontrolnych (bez kontroli placebo) działanie losartanu wydawało się utrzymywać do roku. Nie ma widocznego efektu z odbicia po nagłym odstawieniu losartanu. W kontrolowanych badaniach klinicznych zasadniczo nie stwierdzono zmiany średniej częstości akcji serca u pacjentów leczonych losartanem.

Farmakokinetyka

Wchłanianie

Po podaniu doustnym losartan jest dobrze wchłaniany i podlega znacznemu metabolizmowi pierwszego przejścia. Ogólnoustrojowa biodostępność losartanu wynosi około 33%. Średnie maksymalne stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu są osiągane odpowiednio po 1 godzinie i po 3-4 godzinach. Chociaż maksymalne stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu są w przybliżeniu równe, AUC (pole pod krzywą) metabolitu jest około 4 razy większe niż dla losartanu. Posiłek spowalnia wchłanianie losartanu i zmniejsza jego Cmax, ale ma tylko niewielki wpływ na AUC losartanu lub AUC metabolitu (~10% zmniejszenie). Farmakokinetyka losartanu i jego aktywnego metabolitu jest liniowa w przypadku doustnych dawek losartanu do 200 mg i nie zmienia się w czasie.

Dystrybucja

Objętość dystrybucji losartanu i aktywnego metabolitu wynosi odpowiednio około 34 litry i 12 litrów. Zarówno losartan, jak i jego aktywny metabolit silnie wiążą się z białkami osocza, głównie albuminami, z frakcjami wolnymi od osocza wynoszącymi odpowiednio 1,3% i 0,2%. Wiązanie z białkami osocza jest stałe w zakresie stężeń osiąganym przy zalecanych dawkach. Badania na szczurach wskazują, że losartan słabo lub w ogóle przenika przez barierę krew-mózg.

Metabolizm

Losartan jest substancją czynną po podaniu doustnym, która w znacznym stopniu podlega metabolizmowi pierwszego przejścia przez enzymy cytochromu P450. Jest on częściowo przekształcany do aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego, który jest odpowiedzialny za większość antagonizmu receptora angiotensyny II występującego po leczeniu losartanem. Około 14% podanej doustnie dawki losartanu jest przekształcane w aktywny metabolit. Oprócz aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego powstaje kilka nieaktywnych metabolitów. Badania in vitro wskazują, że cytochrom P450 2C9 i 3A4 biorą udział w biotransformacji losartanu do jego metabolitów.

Eliminacja

Całkowity klirens osoczowy losartanu i aktywnego metabolitu wynosi odpowiednio około 600 ml/min i 50 ml/min, a klirens nerkowy odpowiednio około 75 ml/min i 25 ml/min. Końcowy okres półtrwania losartanu wynosi około 2 godzin, a metabolitu około 6-9 godzin. Po podaniu doustnym pojedynczych dawek losartanu około 4% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem, a około 6% wydalane jest z moczem w postaci aktywnego metabolitu. Wydalanie z żółcią przyczynia się do eliminacji losartanu i jego metabolitów. Po podaniu doustnym losartanu znakowanego 14C około 35% radioaktywności jest wykrywane w moczu i około 60% w kale. Po podaniu dożylnym losartanu znakowanego węglem 14C około 45% radioaktywności wykrywa się w moczu, a 50% w kale. Ani losartan, ani jego metabolit nie kumulują się w osoczu po wielokrotnym podawaniu raz na dobę.

Określone populacje

Pediatryczny

Parametry farmakokinetyczne po wielokrotnych dawkach losartanu (średnia dawka 0,7 mg/kg, zakres od 0,36 do 0,97 mg/kg) w postaci tabletki 25 pacjentom z nadciśnieniem w wieku od 6 do 16 lat przedstawiono w Tabeli 4 poniżej. Farmakokinetyka losartanu i jego aktywnego metabolitu była zasadniczo podobna w badanych grupach wiekowych i podobna do historycznych danych farmakokinetycznych u dorosłych. W poniższej tabeli przedstawiono główne parametry farmakokinetyczne u dorosłych i dzieci.

Biodostępność postaci zawiesiny porównano z tabletkami losartanu u zdrowych osób dorosłych. Zawiesina i tabletka są podobne pod względem biodostępności w odniesieniu do losartanu i aktywnego metabolitu [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ] .

Geriatryczna i płeć

Farmakokinetykę losartanu badano u osób w podeszłym wieku (65-75 lat) oraz u obu płci. Stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu są podobne u osób starszych i młodych z nadciśnieniem. Stężenia losartanu w osoczu były około dwa razy większe u kobiet z nadciśnieniem niż u mężczyzn z nadciśnieniem, ale stężenia aktywnego metabolitu były podobne u mężczyzn i kobiet. Nie jest konieczne dostosowanie dawki [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA ] .

Wyścig

Nie badano różnic farmakokinetycznych ze względu na rasę [patrz Używaj w określonych populacjach ] .

Niewydolność nerek

Po podaniu doustnym u pacjentów z łagodną (klirens kreatyniny od 50 do 74 ml/min) lub umiarkowaną (klirens kreatyniny od 30 do 49 ml/min) niewydolnością nerek stężenie w osoczu i AUC losartanu i jego aktywnego metabolitu zwiększa się o 50-90%. . W tym badaniu klirens nerkowy był zmniejszony o 55-85% zarówno dla losartanu, jak i jego aktywnego metabolitu u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek. Ani losartan, ani jego aktywny metabolit nie mogą być usunięte przez hemodializę [patrz OSTRZEŻENIA I ŚRODKI oraz Używaj w określonych populacjach ] .

Niewydolność wątroby

Po podaniu doustnym pacjentom z łagodną do umiarkowanej alkoholową marskością wątroby stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu były odpowiednio 5-krotnie i około 1,7 razy większe niż u młodych ochotników płci męskiej. W porównaniu z osobami zdrowymi całkowity klirens osoczowy pacjentów hospitalizowanych z losartanem z niewydolnością wątroby był o około 50% mniejszy, a biodostępność po podaniu doustnym była około dwukrotnie większa. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby należy zastosować dawkę początkową 25 mg. COZAAR 50 mg nie był badany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby [patrz DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA oraz Używaj w określonych populacjach ] .

Interakcje leków

badaniach losartanu potasu nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji z hydrochlorotiazydem, digoksyną, warfaryną, cymetydyną i fenobarbitalem. Wykazano jednak, że ryfampicyna zmniejsza AUC losartanu i jego aktywnego metabolitu odpowiednio o 30% i 40%. Flukonazol, inhibitor cytochromu P450 2C9, zmniejszał AUC aktywnego metabolitu o około 40%, ale zwiększał AUC losartanu o około 70% po podaniu wielokrotnym. Ketokonazol nie wpływa na przemianę losartanu w jego aktywny metabolit po podaniu dożylnym, inhibitor P450 3A4. Erytromycyna, inhibitor P450 3A4, nie wpływała na AUC aktywnego metabolitu po podaniu doustnym losartanu, ale AUC losartanu zwiększyło się o 30%.

Nie badano farmakodynamicznych konsekwencji jednoczesnego stosowania losartanu i inhibitorów P450 2C9. Wykazano, że osoby, które nie metabolizują losartanu do aktywnego metabolitu, mają specyficzny, rzadki defekt cytochromu P450 2C9. Dane te sugerują, że w przemianie losartanu do jego aktywnego metabolitu pośredniczy głównie P450 2C9, a nie P450 3A4.

Studia kliniczne

Nadciśnienie

Nadciśnienie u dorosłych

Działanie przeciwnadciśnieniowe produktu COZAAR 25 mg wykazano głównie w 4 trwających od 6 do 12 tygodni badaniach kontrolowanych placebo, w których podawano dawki od 10 do 150 mg na dobę u pacjentów z początkowym rozkurczowym ciśnieniem krwi 95-115. Badania umożliwiły porównanie dwóch dawek (50-100 mg/dobę) jako schematów raz dziennie lub dwa razy dziennie, porównanie efektów szczytowych i minimalnych oraz porównanie odpowiedzi według płci, wieku i rasy. W trzech dodatkowych badaniach oceniano przeciwnadciśnieniowe działanie losartanu i hydrochlorotiazydu w połączeniu.

4 badaniach dotyczących monoterapii losartanem wzięło udział łącznie 1075 pacjentów przydzielonych losowo do kilku dawek losartanu i 334 do grupy placebo. Dawki 10 i 25 mg dawały pewien efekt szczytowy (6 godzin po podaniu), ale niewielkie i niespójne odpowiedzi minimalne (24 godziny). Dawki 50, 100 i 150 mg raz na dobę powodowały statystycznie istotne skurczowe/rozkurczowe średnie spadki ciśnienia krwi w porównaniu z placebo w zakresie 5,5-10,5/3,5-7,5 mmHg, przy czym dawka 150 mg nie dawała większego efektu niż 50- 100 mg. Podawanie dwa razy na dobę 50-100 mg/dobę dawało konsekwentnie większe odpowiedzi minimalne niż dawkowanie raz na dobę przy tej samej dawce całkowitej. Efekty szczytowe (6 godzin) były jednorodne, ale umiarkowanie większe niż efekty minimalne, ze stosunkiem dołka do szczytu dla odpowiedzi skurczowej i rozkurczowej odpowiednio 50-95% i 60-90%.

Dodanie małej dawki hydrochlorotiazydu (12,5 mg) do 50 mg losartanu raz na dobę spowodowało obniżenie ciśnienia krwi o 15,5/9,2 mmHg po uwzględnieniu placebo.

Analiza podgrup pacjentów pod względem wieku, płci i rasy wykazała, że mężczyźni i kobiety oraz pacjenci w wieku powyżej i poniżej 65 lat mieli zasadniczo podobne reakcje. COZAAR 25 mg był skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi niezależnie od rasy, chociaż efekt był nieco mniejszy u pacjentów rasy czarnej (zwykle w populacji o niskiej zawartości reniny).

Nadciśnienie u dzieci

Działanie przeciwnadciśnieniowe losartanu badano w jednym badaniu obejmującym 177 dzieci w wieku od 6 do 16 lat z nadciśnieniem tętniczym. Dzieci o masie ciała DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA . Większość dzieci miała nadciśnienie związane z chorobą nerek i układu moczowo-płciowego. Rozkurczowe ciśnienie krwi w pozycji siedzącej (SiDBP) w momencie włączenia do badania było wyższe niż poziom 95 percentyla dla wieku, płci i wzrostu pacjentki. Pod koniec trzech tygodni losartan obniżył skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi, mierzone na najniższym poziomie, w sposób zależny od dawki. Ogólnie rzecz biorąc, dwie wyższe dawki (25 do 50 mg u pacjentów

Pacjenci z nadciśnieniem i przerostem lewej komory

Badanie LIFE było międzynarodowym badaniem z podwójnie ślepą próbą porównującym COZAAR 50 mg i atenolol u 9193 pacjentów z nadciśnieniem i przerostem lewej komory udokumentowanym w EKG. Wykluczono pacjentów z zawałem mięśnia sercowego lub udarem mózgu w ciągu sześciu miesięcy przed randomizacją. Pacjenci zostali losowo przydzieleni do otrzymywania raz na dobę COZAAR 50 mg lub atenololu 50 mg. Jeśli docelowe ciśnienie krwi (

Spośród zrandomizowanych pacjentów 4963 (54%) było płci żeńskiej, a 533 (6%) było rasy czarnej. Średnia wieku wynosiła 67 lat, a 5704 (62%) ≥65 lat. Wyjściowo 1195 (13%) miało cukrzycę, 1326 (14%) izolowane nadciśnienie skurczowe, 1469 (16%) chorobę wieńcową, a 728 (8%) chorobę naczyń mózgowych. Wyjściowe średnie ciśnienie krwi wynosiło 174/98 mmHg w obu grupach leczenia. Średnia długość obserwacji wyniosła 4,8 roku. Pod koniec badania lub na ostatniej wizycie przed pierwszorzędowym punktem końcowym 77% grupy leczonej COZAAR 50 mg i 73% grupy leczonej atenololem nadal przyjmowało badany lek. Spośród pacjentów nadal przyjmujących badany lek średnie dawki COZAARu i atenololu wynosiły około 80 mg/dobę, 15% otrzymywało atenolol lub losartan w monoterapii, a 77% otrzymywało również hydrochlorotiazyd (w średniej dawce 20 mg/dobę w każda grupa). Obniżenie ciśnienia krwi mierzone przy minimum było podobne dla obu grup leczenia, ale ciśnienia krwi nie mierzono o żadnej innej porze dnia. Pod koniec badania lub na ostatniej wizycie przed pierwszorzędowym punktem końcowym średnie ciśnienie krwi wyniosło 144,1/81,3 mmHg w grupie leczonej COZAAR i 145,4/80,9 mmHg w grupie leczonej atenololem; różnica w skurczowym ciśnieniu krwi (SBP) 1,3 mmHg była istotna (p

Pierwszorzędowym punktem końcowym było pierwsze wystąpienie zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, udaru mózgu niezakończonego zgonem lub zawału mięśnia sercowego niezakończonego zgonem. Pacjenci ze zdarzeniami niezakończonymi zgonem pozostawali w badaniu, tak więc przeprowadzono również badanie pierwszego zdarzenia każdego typu, nawet jeśli nie było to pierwsze zdarzenie (np. udar po początkowym zawale mięśnia sercowego zostałby uwzględniony w analizie udaru). Leczenie lekiem COZAAR 50 mg skutkowało 13% zmniejszeniem (p=0,021) ryzyka wystąpienia pierwszorzędowego punktu końcowego w porównaniu z grupą atenololu (patrz Rysunek 1 i Tabela 3); różnica ta wynikała przede wszystkim z wpływu na udar śmiertelny i udar niezakończony zgonem. Leczenie lekiem COZAAR zmniejszyło ryzyko udaru mózgu o 25% w stosunku do atenololu (p=0,001) (patrz Rycina 2 i Tabela 3).

Rycina 1: Estymatory Kaplana-Meiera dotyczące pierwszorzędowego punktu końcowego czasu do zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, udaru mózgu niezakończonego zgonem lub zawału mięśnia sercowego niezakończonego zgonem w grupach leczonych preparatem COZAAR 100 mg i atenololem. Redukcja ryzyka jest korygowana o wyjściową punktację ryzyka Framinghama i poziom elektrokardiograficznego przerostu lewej komory

Rycina 2: Szacunki Kaplana-Meiera dotyczące czasu do zgonu/niezakończonego zgonem udaru w grupach leczonych lekiem COZAAR 50 mg i atenololem. Redukcja ryzyka jest korygowana o wyjściową punktację ryzyka Framingham i poziom elektrokardiograficznego przerostu lewej komory

Tabela 3 przedstawia wyniki dla pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego i poszczególnych punktów końcowych. Pierwszorzędowym punktem końcowym było pierwsze wystąpienie udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, analizowane metodą ITT. Tabela pokazuje liczbę zdarzeń dla każdego komponentu na dwa różne sposoby. Składowe pierwszorzędowego punktu końcowego (jako pierwsze zdarzenie) zliczają tylko zdarzenia, które definiują główny punkt końcowy, podczas gdy drugorzędowe punkty końcowe liczą wszystkie pierwsze zdarzenia określonego typu, niezależnie od tego, czy były poprzedzone innym rodzajem zdarzenia.

Chociaż w badaniu LIFE faworyzowano COZAAR nad atenololem w odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego (p=0,021), wynik ten pochodzi z jednego badania i dlatego jest mniej przekonujący niż różnica między lekiem COZAAR a placebo. Chociaż nie jest to mierzone bezpośrednio, różnica między lekiem COZAAR a placebo jest nieodparta, ponieważ istnieją dowody na to, że sam atenolol jest skuteczny (w porównaniu z placebo) w ograniczaniu zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym udaru, u pacjentów z nadciśnieniem.

Innymi klinicznymi punktami końcowymi badania LIFE były: śmiertelność całkowita, hospitalizacja z powodu niewydolności serca lub dusznicy bolesnej, zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej lub obwodowej oraz zatrzymanie krążenia z resuscytacją. Nie było istotnych różnic w częstości występowania tych punktów końcowych między grupami COZAAR i atenololu.

W odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego i udaru, na Rycinie 3 poniżej przedstawiono efekty działania leku COZAAR 25 mg w podgrupach pacjentów określonych według wieku, płci, rasy oraz obecności lub braku izolowanego nadciśnienia skurczowego (ISH), cukrzycy i choroby sercowo-naczyniowej w wywiadzie (CVD). . Analizy podgrup mogą być trudne do zinterpretowania i nie wiadomo, czy reprezentują one prawdziwe różnice, czy przypadkowe efekty.

Rysunek 3: Zdarzenia pierwszorzędowego punktu końcowego† w podgrupach demograficznych

Nefropatia u pacjentów z cukrzycą typu 2

Badanie RENAAL było randomizowanym, kontrolowanym placebo, wieloośrodkowym badaniem z podwójnie ślepą próbą, przeprowadzonym na całym świecie u 1513 pacjentów z cukrzycą typu 2 z nefropatią (definiowaną jako stężenie kreatyniny w surowicy 1,3 do 3,0 mg/dl u kobiet lub mężczyzn o masie ciała ≤60 kg i 1,5 do 3,0 mg /dl u mężczyzn >60 kg i białkomocz [stosunek albuminy w moczu do kreatyniny ≥300 mg/g]).

Pacjenci zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej COZAAR w dawce 50 mg raz na dobę lub placebo w ramach konwencjonalnej terapii przeciwnadciśnieniowej z wyłączeniem inhibitorów ACE i antagonistów angiotensyny II. Po miesiącu badacze zostali poinstruowani, aby zwiększyć dawkę badanego leku do 100 mg raz na dobę, jeśli nie osiągnięto docelowej wartości minimalnego ciśnienia krwi (140/90 mmHg). Ogólnie 72% pacjentów otrzymywało dawkę dobową 100 mg przez ponad 50% czasu, w którym przyjmowali badany lek. Ponieważ badanie zostało zaprojektowane tak, aby uzyskać równą kontrolę ciśnienia tętniczego w obu grupach, w razie potrzeby w obu grupach można było dodać inne leki przeciwnadciśnieniowe (diuretyki, blokery kanału wapniowego, alfa- lub beta-blokery oraz leki działające ośrodkowo). Pacjenci byli obserwowani przez średni okres 3,4 roku.

Badana populacja była zróżnicowana pod względem rasy (Azjaci 16,7%, Czarni 15,2%, Latynosi 18,3%, Biali 48,6%). Ogólnie 63,2% pacjentów stanowili mężczyźni, a 66,4% było w wieku poniżej 65 lat. Prawie wszyscy pacjenci (96,6%) mieli w wywiadzie nadciśnienie, a pacjenci weszli do badania ze średnim stężeniem kreatyniny w surowicy 1,9 mg/dl i średnią białkomoczem (albumina w moczu/kreatynina) 1808 mg/g na początku badania.

Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas do pierwszego wystąpienia któregokolwiek z następujących zdarzeń: podwojenie stężenia kreatyniny w surowicy, schyłkowa choroba nerek (ESRD) (konieczność dializy lub przeszczepu) lub zgon. Leczenie preparatem COZAAR spowodowało zmniejszenie ryzyka o 16% w tym punkcie końcowym (patrz Rysunek 4 i Tabela 4). Leczenie preparatem COZAAR zmniejszyło również występowanie utrzymującego się podwojenia stężenia kreatyniny w surowicy o 25% i ESRD o 29% jako oddzielne punkty końcowe, ale nie miało wpływu na całkowitą śmiertelność (patrz Tabela 4).

Średnie wyjściowe ciśnienie krwi wynosiło 152/82 mmHg dla COZAAR plus konwencjonalna terapia przeciwnadciśnieniowa i 153/82 mmHg dla placebo plus konwencjonalna terapia przeciwnadciśnieniowa. Pod koniec badania średnie ciśnienie krwi wyniosło 143/76 mmHg w grupie leczonej COZAAR 100mg i 146/77 mmHg w grupie leczonej placebo.

Rycina 4: Krzywa Kaplana-Meiera dla pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego podwojenia stężenia kreatyniny w surowicy, schyłkowej niewydolności nerek (konieczność dializy lub przeszczepu) lub zgonu

Drugorzędowymi punktami końcowymi badania były zmiana białkomoczu, zmiana tempa progresji choroby nerek oraz połączenie chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych (hospitalizacja z powodu niewydolności serca, zawał mięśnia sercowego, rewaskularyzacja, udar, hospitalizacja z powodu niestabilnej dławicy piersiowej lub zgon). W porównaniu z placebo, COZAAR istotnie zmniejszył białkomocz średnio o 34%, co było widoczne w ciągu 3 miesięcy od rozpoczęcia leczenia, oraz znacząco zmniejszył tempo spadku współczynnika przesączania kłębuszkowego podczas badania o 13%, co mierzono za pomocą odwrotność stężenia kreatyniny w surowicy. Nie było istotnej różnicy w częstości występowania złożonego punktu końcowego chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Korzystne działanie leku COZAAR obserwowano u pacjentów przyjmujących również inne leki przeciwnadciśnieniowe (nie zezwalano na stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i inhibitorów konwertazy angiotensyny), doustne leki hipoglikemizujące i leki hipolipemizujące.

W odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego i ESRD efekty działania produktu COZAAR w podgrupach pacjentów określonych według wieku, płci i rasy przedstawiono w Tabeli 5 poniżej. Analizy podgrup mogą być trudne do zinterpretowania i nie wiadomo, czy reprezentują one prawdziwe różnice, czy przypadkowe efekty.

INFORMACJA O PACJENCIE

COZAAR® (CO-zar) (tabletki losartanu potasu) 25 mg, 50 mg, 100 mg

Przeczytaj informacje dla pacjenta dołączone do leku COZAAR, zanim zaczniesz go przyjmować i za każdym razem, gdy otrzymasz uzupełnienie. Mogą pojawić się nowe informacje. Ta ulotka nie zastępuje rozmowy z lekarzem na temat Twojego stanu zdrowia i leczenia.

Jakie są najważniejsze informacje, które powinienem wiedzieć o COZAAR?

• COZAAR może spowodować uszkodzenie lub śmierć nienarodzonego dziecka.
• Porozmawiaj z lekarzem o innych sposobach obniżenia ciśnienia krwi, jeśli planujesz zajść w ciążę.
• Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania leku COZAAR, należy natychmiast poinformować o tym lekarza.

Co to jest COZAAR 100mg?

COZAAR 100mg to lek na receptę zwany blokerem receptora angiotensyny (ARB). To jest używane:

• samodzielnie lub z innymi lekami na ciśnienie krwi w celu obniżenia wysokiego ciśnienia krwi (nadciśnienia).
• w celu zmniejszenia ryzyka udaru u pacjentów z wysokim ciśnieniem krwi i problemami z sercem zwanymi przerostem lewej komory. COZAAR może nie pomóc czarnym pacjentom z tym problemem.
• w celu spowolnienia pogorszenia cukrzycowej choroby nerek (nefropatia) u pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy mają lub mieli wysokie ciśnienie krwi.

COZAAR 25 mg nie był badany u dzieci w wieku poniżej 6 lat ani u dzieci z niektórymi chorobami nerek.

Wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie) Ciśnienie krwi to siła w naczyniach krwionośnych, kiedy serce bije i kiedy serce odpoczywa. Masz wysokie ciśnienie krwi, gdy siła jest zbyt duża. COZAAR 25 mg może pomóc w rozluźnieniu naczyń krwionośnych, dzięki czemu ciśnienie krwi jest niższe.

Przerost lewej komory (LVH) to powiększenie ścian lewej komory serca (główna komora pompująca serca). LVH może się zdarzyć z kilku rzeczy. Najczęstszą przyczyną LVH jest wysokie ciśnienie krwi.

Cukrzyca typu 2 z nefropatią . Cukrzyca typu 2 to rodzaj cukrzycy, który występuje głównie u osób dorosłych. Jeśli masz nefropatię cukrzycową, oznacza to, że Twoje nerki nie pracują prawidłowo z powodu uszkodzeń spowodowanych cukrzycą.

Kto nie powinien przyjmować leku COZAAR 100mg?

• Nie należy przyjmować leku COZAAR 25 mg, jeśli pacjent ma uczulenie na którykolwiek ze składników leku COZAAR . Pełny wykaz składników leku COZAAR znajduje się na końcu tej ulotki.
• Nie należy przyjmować leku COZAAR, jeśli pacjent ma cukrzycę i przyjmuje lek o nazwie aliskiren w celu obniżenia ciśnienia krwi.

O czym powinienem powiedzieć lekarzowi przed przyjęciem leku COZAAR 50mg?

Poinformuj lekarza o wszystkich swoich schorzeniach, w tym:

• są w ciąży lub planują zajść w ciążę. Widzieć " Jakie są najważniejsze informacje, które powinienem wiedzieć o COZAAR 25mg? "
• karmią piersią . Nie wiadomo, czy COZAAR 50 mg przenika do mleka matki. Należy wybrać lek COZAAR 50 mg lub karmienie piersią, ale nie jedno i drugie.
• dużo wymiotujesz lub masz dużo biegunki
• masz problemy z wątrobą
• masz problemy z nerkami

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, w tym o lekach na receptę i bez recepty, witaminach i suplementach ziołowych. COZAAR i niektóre inne leki mogą wchodzić ze sobą w interakcje. Szczególnie powiedz swojemu lekarzowi, jeśli przyjmujesz:

• suplementy potasu
• substytuty soli zawierające potas
• inne leki, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy
• tabletki na wodę (diuretyki)
• lit (lek stosowany w leczeniu pewnego rodzaju depresji)
• leki stosowane w leczeniu bólu i zapalenia stawów, zwane niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ), w tym inhibitory COX-2
• inne leki obniżające ciśnienie krwi

Jak powinienem przyjmować lek COZAAR 25mg?

• Lek COZAAR 100 mg należy przyjmować dokładnie zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie potrzeby lekarz może zmienić dawkę.
• COZAAR 50 mg można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.
• Jeśli pominiesz dawkę, zażyj ją tak szybko, jak sobie przypomnisz. Jeśli zbliża się kolejna dawka, nie należy przyjmować pominiętej dawki. Po prostu weź następną dawkę o zwykłej porze.
• W przypadku zażycia zbyt dużej dawki leku COZAAR należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub Centrum Kontroli Zatruć lub udać się na pogotowie ratunkowe najbliższego szpitala.

Jakie są możliwe skutki uboczne leku COZAAR?

COZAAR 25mg może powodować następujące działania niepożądane, które mogą być poważne:

• Urazy lub śmierć nienarodzonych dzieci. Zobacz „Jakie są najważniejsze informacje, które powinienem wiedzieć o COZAAR?”
• Reakcja alergiczna Objawy reakcji alergicznej to obrzęk twarzy, ust, gardła lub języka. Natychmiast uzyskaj pomoc medyczną w nagłych wypadkach i przestań brać COZAAR.
• Niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie) . Niskie ciśnienie krwi może powodować uczucie omdlenia lub zawroty głowy. Połóż się, jeśli czujesz się słabo lub masz zawroty głowy. Natychmiast skontaktuj się z lekarzem.
• U osób, które już mają problemy z nerkami, możesz zauważyć pogorszenie pracy nerek. Zadzwoń do lekarza, jeśli wystąpi obrzęk stóp, kostek lub dłoni lub niewyjaśniony przyrost masy ciała.
• Wysoki poziom potasu we krwi

Najczęstsze działania niepożądane leku COZAAR 50 mg u osób z wysokim ciśnieniem krwi to:

• "przeziębienia" (infekcja górnych dróg oddechowych)
• zawroty głowy
• zatkany nos
• ból pleców

Najczęstsze działania niepożądane leku COZAAR 50mg u osób z cukrzycą typu 2 z cukrzycową chorobą nerek to:

• biegunka
• zmęczenie
• niski poziom cukru we krwi
• ból w klatce piersiowej
• wysoki poziom potasu we krwi
• niskie ciśnienie krwi

Poinformuj lekarza, jeśli wystąpi jakikolwiek efekt uboczny, który Ci przeszkadza lub który nie zniknie.

To jest nie pełna lista skutków ubocznych. Aby uzyskać pełną listę, zapytaj swojego lekarza lub farmaceutę.

Jak przechowywać lek COZAAR 100 mg?

• Tabletki COZAAR należy przechowywać w temperaturze od 15°C do 30°C od 59°F do 86°F.
• COZAAR przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, który chroni lek przed światłem.
• Lek COZAAR i wszystkie leki należy przechowywać w miejscu niedostępnym dla dzieci.

Ogólne informacje o COZAAR

Czasami przepisuje się leki na schorzenia, które nie są wymienione w ulotkach informacyjnych dla pacjentów. Nie należy stosować leku COZAAR w stanach, na które nie został przepisany. Nie należy podawać leku COZAAR innym osobom, nawet jeśli mają takie same objawy jak ty. Może im to zaszkodzić.

Ta ulotka podsumowuje najważniejsze informacje o COZAAR. Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Możesz poprosić swojego farmaceutę lub lekarza o informacje na temat COZAAR, które są przeznaczone dla pracowników służby zdrowia.

Jakie są składniki leku COZAAR 25mg?

Aktywne składniki: losartan potasu

Nieaktywne składniki:

Celuloza mikrokrystaliczna, laktoza uwodniona, skrobia żelowana, stearynian magnezu, hydroksypropyloceluloza, hypromeloza i dwutlenek tytanu. COZAAR 25 mg, COZAAR 50 mg i COZAAR 100 mg mogą również zawierać wosk Carnauba.